Βλέπων ὁ Ἀγριππῖνος τὸ ἀμετάθετον τῆς γνώμης του, ἤρχισε τὰς βασάνους καὶ εὐθὺς προσέταξε καὶ τὸν ἐκρέμασαν εἰς τέσσαρα μέρη· εἶτα ἁπλώσαντες αὐτόν, τὸν ἔδερον δυνατὰ μὲ βούνευρα δεκαὲξ ἄνδρες, ἐναλλασόμενοι ἀπὸ δύο-δύο· ὁ δὲ Μάρτυς καὶ οὕτως ἀνηλεῶς καὶ ἀπανθρώπως μαστιγούμενος ὑπέφερε μὲ πρᾳότητα καὶ ἠρεμίαν τὰ δεινά, θεία δὲ δύναμις τὸν ἐνεδυνάμωνεν ἄνωθεν καὶ εὐθὺς ἰάτρευε πᾶσαν πληγήν· ὁ δὲ Μάρτυς ἐφαίνετο εἰς ὅλους λαμπρὸς καὶ χαρίεις, ὥστε καὶ αὐτὸς ὁ τύραννος κατεπλάγη καὶ ἐντραπεὶς τὸν ἐφυλάκισε διὰ νὰ μὴ βλέπουν αὐτὸν καὶ ἄλλοι καὶ πιστεύσουν. Ἠκολούθουν δὲ τὸν Μάρτυρα εἰς τὴν φυλακὴν καὶ ὅσοι ἐδιδάχθησαν ἀπὸ αὐτὸν τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἐπιθυμοῦντες προτιμότερον νὰ φυλακισθοῦν ὁμοῦ μὲ τὸν Ἅγιον, παρὰ νὰ χωρισθοῦν ἀπ’ αὐτοῦ, διότι ἐστερεώθη ἡ καρδία των εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ περισσότερον ἀπὸ τὸ θαῦμα τὸ ὁποῖον εἶδον εἰς τὸν Μάρτυρα.
Ἀφοῦ ὁ Ἅγιος ἔφθασεν εἰς τὴν πύλην τῆς φυλακῆς, εἶπεν· «Ἄνδρες ἀδελφοὶ καὶ σύντροφοι, ἂν θέλετε τὴν Βασιλείαν τοῦ Κυρίου, ὁ μὲν παρὼν καιρός, καθὼς βλέπετε, εἶναι πλήρης δυστυχίας καὶ θλίψεων, ὅστις ὅμως συλλογίζεται τὰ αἰώνια καὶ ἀνεκλάλητα ἀγαθά, δὲν νομίζει τίποτε τὰ παρόντα πρόσκαιρα. Ἐὰν δὲ βασανιζόμενός τις διὰ τὴν πρόσκαιρον πατρίδα του λαμβάνει μεγάλην τιμήν, πόσην θέλει λάβει ἐκεῖνος ὅστις κακοπαθεῖ διὰ τὸν Θεόν;». Ταῦτα εἰπὼν καὶ παραδίδων αὐτοὺς εἰς τὸν Θεόν, τοὺς εἶπε νὰ ἀπέλθωσιν. Εἰσελθὼν δὲ ἐκεῖνος εἰς τὴν φυλακήν, προσηυχήθη εἰς τὸν Θεὸν λέγων· «Κύριε ὁ Θεός, ὁ Κτίστης καὶ Σωτὴρ ἡμῶν, ὁ διὰ βάθος τῆς φιλανθρωπίας ἐνδυθεὶς τὴν φύσιν ἡμῶν καὶ γινώσκων τὴν προαίρεσίν μας, δὸς δύναμιν εἰς τὴν ἀσθένειαν τῆς σαρκός, διότι χωρὶς σοῦ, καθὼς εἶπας, οὐδὲν δυνάμεθα νὰ κατορθώσωμεν». Ταῦτα εἰπὼν ὁ μακάριος Πλάτων ἔλαβε παρὰ Χριστοῦ εἰς τὴν ψυχὴν δύναμιν ἀκατάβλητον καὶ ἐθερμάνθη ἔτι περισσότερον εἰς τὸ μαρτύριον, ἐλυπεῖτο δὲ διότι δὲν ἐβασανίζετο γρήγορα.
Ὕστερον ἀπὸ ἑπτὰ ἡμέρας τὸν ἐκάλεσε πάλιν ὁ κριτὴς καὶ τοῦ εἶπε, νὰ τοῦ δώσῃ γυναῖκα την ἀνεψιάν του, ὡραιοτάτην οὖσαν, ἐὰν καὶ μόνον θυσιάσῃ, νομίζων ὁ μάταιος ὅτι θὰ προτιμήσῃ ὁ Ἅγιος πράγματα μικρὰ καὶ πρόσκαιρα. Ἀλλ’ ἐπειδὴ ὁ μακάριος Πλάτων ἐβαρύνθη καὶ ἐγέλασεν, ἤρχιζε νὰ τὸν φοβερίζῃ· βλέπων δὲ αὐτὸν ἄφοβον εἰς πάντα, ἐθυμώθη μεγάλως.