ΠΛΑΤΩΝ ὁ μέγας καὶ θαυμάσιος Μάρτυς ἦτο ἀπὸ τὴν Ἄγκυραν τῆς Γαλατείας ἐν ἔτει σϟϛ’ (296), υἱὸς γονέων εὐγενῶν Ὀρθοδόξων, ἀδελφὸς δὲ τοῦ Ἁγίου Ἀντιόχου (ἴσως τοῦ ἑορταζομένου κατὰ τὴν εἰκοστὴν τετάρτην τοῦ Δεκεμβρίου). Οὗτος γεννηθεὶς καὶ ἀνατραφεὶς μὲ πᾶσαν σπουδὴν καὶ μάθησιν, ἐφαίνετο εἰς ὅλους συνετὸς καὶ σοφώτατος. Μὴ ὑποφέρων δὲ νὰ βλέπῃ τὴν ἀσέβειαν αὐξανομένην καὶ τὴν τοῦ Χριστοῦ πίστιν σμικρυνομένην ἀπὸ τὰς τιμωρίας τῶν δυσσεβῶν τυράννων, ἠγωνίζετο ἀκαταπαύστως καὶ ἐνεδυνάμωνε τοὺς Χριστιανοὺς εἰς τὴν εὐσέβειαν. Ὅσοι δὲ ἦσαν ἀπὸ αὐτοὺς πτωχοί, τοὺς ἐβοήθει εἰς τὰ πρὸς τὴν χρείαν πλουσιοπάροχα· ἐπειδὴ δὲ ὡμολόγει παρρησίᾳ τὸν Χριστὸν ἔμπροσθεν εἰς ὅλους, ἐφέρθη εἰς τὸν ἡγεμόνα Ἀγριππῖνον τὸν βικάριον, ἤτοι ἐπίτροπον, ὅστις πανοῦργος ὦν καὶ δόλιος εἰς τὸ νὰ πλανήσῃ ψυχάς, γινώσκων τὴν πολλὴν ἐλευθερίαν καὶ σταθερότητα τοῦ Ἁγίου, δὲν ἠθέλησεν εὐθὺς μὲ ἀπειλὰς νὰ τὸν φοβίσῃ, ἀλλ’ ἐδοκίμαζε μὲ ἡμερότητα καὶ ἁπαλοὺς λόγους νὰ ψυχραίνῃ κατ’ ὀλίγον τὴν θερμότητα τῆς πίστεώς του. Καὶ εἶπε· «Λέγε μοι, ὦ ἄνθρωπε, πῶς ὅλος ὁ κόσμος ἡσυχάζει καὶ φυλάττει τὴν πατροπαράδοτον πίστιν καὶ σὺ μόνος ἀτιμάζεις τοὺς θεοὺς καὶ καταδέχεσαι νὰ προσκυνῇς Θεὸν ἐσταυρωμένον; ἀλλ’ εἰπέ μοι τὴν πατρίδα σου, τὸ ἀξίωμα καὶ τὸ ὄνομά σου».
Ἀκούσας ταῦτα ὁ γενναῖος Πλάτων εἶπεν εἰς τὸν ἡγεμόνα· «Πατρίς μου καὶ πίστις καὶ ὄνομα εἶναι νὰ ὀνομάζωμαι καὶ νὰ εἶμαι Χριστιανός. Ἀλλ’ ἐὰν ζητῇς καὶ τὸ ὄνομα, ὅπερ ἔλαβον ἀπὸ τοὺς γονεῖς μου, ὀνομάζομαι Πλάτων καὶ εἶμαι ἀπὸ ταύτην τὴν πόλιν, ὑπάρχω δὲ δοῦλος Χριστοῦ, διὰ τὸν ὁποῖον πρόθυμος εἶμαι νὰ ὑπομείνω, ἂν τύχῃ καὶ δεσμὰ καὶ μάστιγας καὶ πολυώδυνον θάνατον. Ὁ δὲ βικάριος, θαρρῶν ἀκόμη νὰ τὸν καταπείσῃ, εἶπεν· «Ἐγὼ βλέπω τὴν μεγάλην σου σύνεσιν καὶ θαρρῶ νὰ μὲ ἀκούσῃς, διότι σοῦ λέγω τὰ ὠφέλιμα καὶ μὴ προτιμήσῃς ἀτιμίαν ἀντὶ τιμῆς καὶ ἀντὶ τρυφῆς καὶ δόξης αἰσχύνην, νὰ ἴδῃς τὴν καλήν σου νεότητα χαλεπῶς βασανιζομένην. Διότι ἠξεύρεις τὶ ἐπρόσταξεν ὁ βασιλεὺς νὰ παθαίνουν ὅσοι τιμοῦν τὸν Ἐσταυρωμένον;». «Γινώσκω», εἶπεν ὁ τοῦ Χριστοῦ δοῦλος. «Ἀλλ’ ὁ Χριστός μου εἶναι ἀσυγκρίτως δυνατώτερος καὶ ἀπὸ τοὺς βασιλεῖς σας καὶ ἀπὸ τοὺς θεούς σας τοὺς δαίμονας, διὰ δὲ τὸ καλόν μου ὁ ἀληθὴς Θεὸς θέλει φροντίσει. Γνώριζε δὲ καὶ τοῦτο, ὅτι οὔτε εἰς τὰ βασιλικὰ προστάγματα πείθομαι, οὔτε τὴν συμβουλήν σου ἀκούω· διὰ τοῦτο ἑτοιμάζου ἐναντίον μας καὶ ὀργίζου ὅσον δύνασαι».