Ὁ δὲ σοφώτατος Μάρτυς εἶπεν· «Ὦ καρδία διεστραμμένη, τὸν Δεσπότην μου καὶ Βασιλέα νὰ βλασφημήσω, ὁ ὁποῖος μοῦ ἐχάρισε πνοὴν καὶ ζωὴν καὶ μὲ ἠλευθέρωσεν ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν μὲ τὸ ἅγιον Βάπτισμα; φεῦγε ἀπ’ ἐμοῦ, ἐργάτα τῆς ἀνομίας». Ὁ δὲ κριτὴς θυμωθεὶς περισσότερον διὰ ταῦτα εἶπεν· «Ἐγὼ ἥμερα καὶ φιλικὰ σοῦ ὡμίλησα, ἀλλ’ ἐπειδὴ εἶσαι ὑβριστὴς καὶ αὐθάδης, ἐγὼ θὰ σὲ σωφρονίσω μὲ τὰ ἔργα». Καὶ παρευθὺς τοῦ ἐξέσχισε τὸ ἔνδυμά του, καὶ προσέταξε καὶ ἔβαλον κάτωθεν τῶν μασχαλῶν του σφαίρας σιδηρᾶς πεπυρακτωμένας, αἵτινες τόσον δυνατὰ ἔκαιον, ὥστε εὐθὺς ἤρχισε νὰ ἐξέρχεται καπνὸς ἀπὸ τὸ στόμα του καὶ ἀπὸ τὴν ρῖνα του, διότι ἐκαίοντο τὰ τίμια μέλη του· ὁ δὲ Μάρτυς καὶ οὕτω βασανιζόμενος δὲν ἐδειλίασεν. Ἀσεβὴς δέ τις ἱστάμενος πλησίον του εἶπε· «Θῦσον, Πλάτων, μήπως καὶ δὲν ἠμπορέσῃς νὰ ὑποφέρῃς ἕως τέλους τὰς τιμωρίας». Ὁ δὲ Μάρτυς ὕβρισεν αὐτὸν καὶ πλέον δὲν τοὺς ἤκουσεν, ἀλλ’ ἔβλεπε μόνον πρὸς τὰ ἄνω καὶ ἀπ’ ἐκεῖ ἀνέμενε παρηγορίαν λέγων· «Ἴδε, Κύριε, καὶ μὴ μακρύνῃς ἀπ’ ἐμοῦ, διότι θλῖψις ἐγγύς, ὅτι πῦρ καὶ σίδηρος τὴν ψυχήν μου διεμερίσαντο, ἀλλὰ σὺ εἶσαι Θεὸς μόνος ποιῶν θαυμάσια καὶ σοῦ ἐστι τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας· ἀμήν».

Εὐθὺς λοιπὸν ὁ Θεός, ὅστις ἐπακούει τοὺς φοβουμένους αὐτόν, ἔσεισε δυνατὰ τὸν τόπον ἐκεῖνον καὶ ὅλοι ἐφοβήθησαν. Ὁ δὲ Ἀγριππῖνος, ἀκόμη ἀναίσθητος ὤν, καὶ πάλιν προσέταξε καὶ τοῦ ἐξέδαρον ὅσας σάρκας ἔμειναν εἰς τὰ ὀστᾶ του· ὁ δὲ γενναῖος καὶ ἀδαμάντινος Μάρτυς ἔψαλλεν εἰς ἐπήκοον πάντων· «Ὑπομένων ὑπέμεινα τὸν Κύριον, καὶ προσέσχε μοι καὶ εἰσήκουσε τῆς δεήσεώς μου... καὶ ἔστησεν ἐπὶ πέτραν τοὺς πόδας μου, καὶ κατηύθυνε τὰ διαβήματά μου» (Ψαλμ. λθ’ 1-3). Λαβὼν δὲ ὁ Μάρτυς τεμάχιον σαρκός, ἐξ ἐκείνων τὰς ὁποίας τοῦ ἔκοπταν, τὴν ἔρριψεν εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ ἡγεμόνος, λέγων εἰς αὐτόν· «Δέξαι, αἱμοβόρε σκύλε, καὶ φάγε, ἐπειδὴ ὀρέγεσαι ἀνθρωπίνα σάρκας». Πρὸς ταῦτα πολλὰ κατῃσχύνθη ὁ ἡγεμὼν καὶ μὴ γινώσκων τὶ νὰ ποιήσῃ, τὸν συνεβούλευσεν ὁ φίλος του διάβολος νὰ τὸν τιμωρήσῃ καὶ πάλιν· ὅθεν προσέταξε νὰ τὸν κρεμάσουν εἰς τὸ ξύλον καὶ νὰ τοῦ ξεσχίσουν μὲ σιδηροῦς ὄνυχας ὅσας σάρκας τοῦ ἀπέμειναν καὶ ὁ κήρυξ ἐβόα· «Θῦσον, ὦ Πλάτων, καὶ ἐλευθερώσου ἀπὸ τὰς βασάνους». Ὁ Μάρτυς ὅμως ἵστατο πάντοτε στερεὸς εἰς τὴν ὁμολογίαν του χωρὶς φόβον καὶ δειλίαν.