Ὁ δὲ Μάρτυς λέγει· «Δὲν εἶμαι πτωχός, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ σὲ πλουσιώτερος, ἐπειδὴ ἔχω τὸν θησαυρὸν τῆς πίστεώς μου μέσα εἰς τὴν καρδίαν μου, ὁ ὁποῖος ὑπεραστράπτει λαμπρότερον τοῦ ἡλίου, ὅτι τὸν πλοῦτον τούτου τοῦ κόσμου ὅπου ἐσύναξες σὺ τώρα, αὔριον τὸν λαμβάνει ἄλλος, τὸν δὲ πλοῦτον, τὸν ὁποῖον ἀπέκτησα ἐγὼ διὰ τῆς πίστεώς μου, μένει πάντοτε, εἰς ἐμέ, μὲ τὸν ὁποῖον θέλω ὑπάγει εἰς τὴν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν».
Ἰδὼν λοιπὸν, ὁ βεζύρης, ὅτι δὲν πείθεται κατ’ οὐδένα τρόπον ὁ Μάρτυς εἰς τοὺς λόγους του, ἔδωκε κατ’ αὐτοῦ τὴν ἀπόφασιν νὰ τὸν θανατώσουν. Λαβὼν δὲ τοῦτον ὁ ἀρχιδήμιος καὶ δέσας αὐτόν, τὸν ἔφερε μετὰ τῆς αὐτοῦ κουστωδίας εἰς τὸ Φανάριον, καὶ γονατίζων αὐτὸν ἔμπροσθεν τῆς θύρας τοῦ Πατριαρχείου ξίφει τὴν ἁγίαν αὐτοῦ κεφαλὴν ἀπέτεμεν, εὐχαριστοῦντος τὸν Σωτῆρα, ὅτι δὲν τὸν ὑστέρησε τοῦ πόθου του. Ὅταν δὲ τὸν ἀπεκεφάλισαν, τὸ ἅγιόν του αἷμα κρουνηδὸν ἐκπηδῆσαν κατέβαψε τὰς σανίδας τῆς θύρας τοῦ ἀπέναντι ἐργαστηρίου· Ἡγούμενος δέ τις τοῦ Μοναστηρίου τοῦ Μαύρου Μώλου, ὀνόματι Μακάριος, ἀγοράσας τὰς θύρας αὐτάς, ἔφερεν εἰς τὸ Μοναστήριόν του χάριν εὐλαβείας καὶ ἁγιασμοῦ· ἔκειτο δέ, κατὰ τὸ πρόσταγμα, τὸ ἅγιον λείψανον τρεῖς ἡμέρας ἔμπροσθεν τοῦ Πατριαρχείου. Χριστιανοὶ δέ τινες, δόντες χρήματα εἰς τοὺς φύλακας, ἦραν αὐτὸ ἐκεῖθεν καὶ τὸ ἔβαλον εἰς καΐκιον, διὰ νὰ τὸ ὑπάγουν εἰς τὸ ἐν τῇ νήσῳ Χάλκῃ Μονύδριον τῆς Ἁγίας Τριάδος· ἐπρόφθασαν ὅμως οἱ Πατέρες τῆς Μονῆς τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς εἰς τὴν αὐτὴν νῆσον Χάλκην κειμένης, καὶ τὸ ἐπῆραν εἰς τὴν αὐτὴν Μονήν, ἐνταφιάσαντες αὐτὸ ἐντίμως ὄπισθεν τοῦ Ἁγίου Βήματος· οὗ ταῖς πρεσβείαις ὁ Σωτὴρ τῆς αὐτοῦ Βασιλείας καὶ ἡμᾶς ἀξιώσαι. Ἀμήν.