Ἐκεῖνος δὲ τὸν παρεκίνησεν εἰς τοῦτο, λέγων εἰς αὐτὸν καὶ ταῦτα· «Ὅταν ἐγὼ ἐπιστρέψω εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, σὺ κάμε ὡς βούλεσαι, καὶ πρέσβευε ὑπὲρ ἐμοῦ εἰς τὸν Χριστόν, διὰ τὸν ὁποῖον ἀποθνῄσκεις, ἵνα εὕρω αὐτὸν ἵλεων ἐν τῇ ἐμῇ ἐξόδῳ». Ἀποδημήσαντος λοιπὸν τοῦ Διονυσίου, ἐφανέρωσεν ὁ Ἅγιος καὶ εἴς τινα ἄλλον Μοναχὸν Λαυριώτην τὸ κεκρυμμένον ἐν τῇ καρδίᾳ του μυστήριον, τὸ περὶ τοῦ μαρτυρίου, καὶ ἤκουσε παρ’ ἐκείνου ταῦτα τὰ παρηγορητικὰ λόγια: «Ἐνδυναμώθητι, ἀδελφέ, τῇ τοῦ Κυρίου ἰσχύϊ, καὶ ἄρχισε τὸν ἀγῶνα καὶ θέλεις γίνει καὶ σὺ εἷς ἀπ’ ἐκείνους τοὺς παλαιοὺς Μάρτυρας, οἵτινες ἤθλησαν ὑπὲρ Χριστοῦ».

Καὶ λοιπὸν ἤρχισεν ὁ Ὅσιος τὸ ἐπιχείρημα οὕτως ἔκοψε τὰ μαλλιὰ τῆς κεφαλῆς του καὶ ἐφόρεσεν ἱμάτια ναυτικά, διὰ νὰ μὴ συμβῇ κανὲν κακὸν εἰς τοὺς Μοναχοὺς ἀπὸ τοὺς κρατοῦντας· εἶτα, μεταλαβὼν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Νικολάου, εἰς τὸν Γαλατᾶν, ἐπέρασεν εἰς τὴν Ἁγίαν Σοφίαν καὶ ἐκεῖ ἱστάμενος προσηύχετο, ποιῶν τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἰς τὸ πρόσωπόν του· οἱ δὲ παραπορευόμενοι Ἀγαρηνοί, βλέποντες αὐτὸν ἱστάμενον καὶ προσευχόμενον εἰς τόπον ἀπηγορευμένον διὰ τοὺς Χριστιανούς, ἐξίσταντο· πλὴν νομίζοντες αὐτὸν ὡς παράφρονα, διέβαινον, μηδὲν λέγοντες. Ἀναχωρήσας δὲ ἀπ’ ἐκεῖ ὁ Ἅγιος καὶ περιπατῶν εἰς τὴν ὁδόν, βλέπει Ἀγαρηνόν τινα γραμματέα, ἔχοντα εἰς χεῖράς του βιβλίον καὶ ἀναγινώσκοντα, λέγει δὲ εἰς αὐτόν· «Διαλαμβάνει τὸ βιβλίον σου τὶ περὶ Χριστοῦ;». Ὁ δὲ γραμματεὺς εἶπεν εἰς τὸν Μάρτυρα· «Δὲν γίνεσαι Μουσουλμάνος;». Καὶ εἰς τὸν διάλογον τοῦτον συνηθροίσθησαν οἱ ἐκεῖ πλησίον Ἀγαρηνοὶ καὶ ἤκουον, μυκτηρίζοντες αὐτὸν ὡς παράφρονα· εἶτα τοὺς λέγει: «Ἔχω νὰ σᾶς εἴπω λόγον πρὸς ὠφέλειάν σας». Οἱ δὲ τοῦ λέγουν· «Εἰπέ». Λέγει ὁ Μάρτυς· «Ὁ Χριστὸς εἶναι Θεὸς ἀληθινὸς καὶ ποιητὴς ὁρατῶν τε καὶ ἀοράτων». Οἱ δὲ τοῦ εἶπον· «Τρελλὸς εἶσαι;». Λέγει ὁ Μάρτυς· «Ὄχι ἐγώ, ἀλλὰ σεῖς εἶσθε τρελλοὶ καὶ ἄγνωστοι καὶ πεπλανημένοι, ὅπου δὲν πιστεύετε, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Θεός»· αὐτοὶ δὲ πάλιν, νομίσαντες αὐτὸν ὡς μαινόμενον, τὸν ἄφησαν.

Ἐκεῖθεν μετέβη ὁ Μάρτυς εἰς τὸ τζαμίον τοῦ Σουλτὰν Μεχμὲτ καὶ πάλιν εἶπε τὰ αὐτὰ εἰς τοὺς ἐκεῖ χοτζάδες, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ ὡς μωρὸν τὸν ἐδίωξαν κατέβη δὲ ἐκεῖθεν εἰς τὸ λεγόμενον τουρκιστὶ Καμπάνι, καὶ κράξας διὰ φωνῆς μεγάλης εἶπεν· «Ἄνδρες Ἰσμαηλῖται, μόνη ἡ πίστις τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀληθινή, σεῖς δὲ ἐπλανήθητε καὶ μέλλετε νὰ κολασθῆτε». Ἀλλὰ καὶ ἐκεῖ ὅλοι ὁμοίως τὸν παρέβλεψαν.