Τῇ δὲ ἐπαύριον τὸ πρωῒ ἐπῆγεν εἰς τὴν αὐλὴν τοῦ βεζύρη καὶ ἤρχισε νὰ φωνάζῃ ἔμπροσθεν εἰς τοὺς ἐκεῖ γραμματικούς· «Μόνη ἡ πίστις τῶν Χριστιανῶν εἶναι ἀληθινὴ καὶ ὁ Χριστὸς εἶναι Θεὸς ἀληθινός, ἡ δὲ ἰδική σας πίστις δὲν εἶναι ἀληθινή». Οἱ δὲ γραμματικοὶ συλλαβόντες καὶ δείραντες αὐτὸν ἀνηλεῶς τὸν ἐδίωξαν ὡς μωρόν· κατὰ δὲ τὴν τρίτην ἡμέραν ἐπῆγεν εἰς τὸ τζαμίον, τὸ λεγόμενον Σεγιζακί, πλησίον εἰς τὰ δωμάτια τῶν Γενιτσάρων καὶ ὅταν ἔβγαιναν οἱ Τοῦρκοι ἀπὸ τὸ προσκυνημάτων, ἐβόα ὁ Μάρτυς· «Ἄνδρες Ἰσμαηλῖται, τίνα σέβεσθε; εἰς ποῖον θαρρεῖτε; τί ἐλπίζετε ἀπὸ τὸ προσκύνημά σας; μία εἶναι ἡ ἀληθὴς πίστις, ἡ τοῦ Χριστοῦ». Ὅλοι δὲ ὡς φρενοβλαβῆ καὶ μωρὸν νομίζοντες αὐτόν, τὸν παρέβλεπον· λοιπὸν ἐστράφη πάλιν ὁ Ἅγιος εἰς τὴν κατοικίαν του εἰς τὸν Γαλατᾶν, σφόδρα περίλυπος, διότι ἀπέτυχε τοῦ σκοποῦ του. Ὅθεν καὶ προσευχόμενος ὅλην τὴν νύκτα, ἔλεγε· «Μὴ βδελύξῃ με τὸν ταπεινόν σου δοῦλον, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, εἰς τὸ νὰ μὲ συναριθμήσῃς ἐν τῷ χορῷ τῶν Μαρτύρων σου».

Κατὰ τὴν ἑπομένην, ἥτις ἦτο ἡμέρα Κυριακή, ἀναστὰς ἐπορεύθη εἰς τὸ τζαμίον τοῦ Τοσχανᾶ, εἰς το ὁποῖον λέγεται ὅτι ἐξώμοσε τὴν εὐσέβειαν ὅταν ἦτο νέος, ὡς προείπομεν· καὶ ἐκεῖ πολλῶν Ἀγαρηνῶν συντρεχόντων εἰς τὸν χῶρον τοῦ προσκυνήματος, ἀνεβόησεν ὁ Μάρτυς πρὸς τὸ πλῆθος ταῦτα· «Τί συνηγάγεσθε αὐτοῦ, τρισάθλιοι; εἰς ποῖον ἐλπίζετε; ἀλλοίμονον εἰς σᾶς, ταλαίπωροι, διότι ἔχετε νὰ κολασθῆτε· μόνος ὁ Χριστὸς εἶναι Θεὸς ἀληθινός». Οἱ δὲ Ἀγαρηνοὶ ταῦτα ἀκούσαντες ἐπλήσθησαν θυμοῦ καὶ ὥρμησαν ἐναντίον του, καὶ δέροντες αὐτὸν ἀνηλεῶς καὶ σύροντες τὸν ἔφερον εἰς τὸν καδῆν τοῦ Γαλατᾶ· τοῦ δὲ Μάρτυρος τὰ αὐτὰ καὶ περισσότερα λέγοντος κατὰ τοῦ Μωάμεθ καὶ τῆς βδελυρᾶς αὐτοῦ διδαχῆς, ἔδωκεν ὁ κριτὴς τὴν ὁμολογίαν αὐτοῦ, ἥτις παρ’ αὐτοῖς λέγεται χοντζέτιον, καὶ τὸν ἔπεμψαν εἰς τὸν βεζύρην, τὸν ἐπίτροπον τῆς βασιλείας. Ὁ δὲ βεζύρης τὸν ἠρώτησε· «Ταῦτα ὅπου γράφει ὁ κριτὴς κατὰ σοῦ εἶναι ἀληθῆ;». Ὁ δὲ Μάρτυς ἐφώναζε· «Ναί, ἀφέντη, καὶ ἀληθῆ καὶ βέβαια εἶναι». Ὁ δὲ βεζύρης μὲ πολλὴν ἡμερότητα λέγει πρὸς αὐτόν· «Ἂς εἶναι συγχωρημένον τοῦτό σου τὸ ἔγκλημα, διότι εἷσαι ραγιᾶς βασιλικὸς καὶ ὑπόχρεως νὰ πληρώνῃς τὰ βασιλικὰ δοσίματα, καὶ διὰ τοῦτο σοῦ χαρίζει ἡ βασιλεία τὴν ζωήν σου· ἀλλὰ καὶ ὡς φαίνεται πτωχὸς εἶσαι καὶ διὰ τοῦτο ἐπιθυμεῖς τὸν θάνατον».