ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ὁ μακάριος Νεομάρτυς ἐμαρτύρησεν ἐπὶ τῆς βασιλείας μὲν τοῦ Σουλτὰν Μεχμέτ, ἐπὶ τῆς πατριαρχείας δὲ τοῦ ἐκ Χίου Πατριάρχου Ἰακώβου ἐν ἔτει ͵αχπα’ (1681), ἦτο δὲ ἀπὸ τὸν Γαλατᾶν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἐκ τῆς ἐνορίας τῆς Ἐλεούσης, ὀνόματι Διαμαντῆς, υἱὸς εὐσεβῶν γονέων, Κυριακοῦ καὶ Κυριακῆς, τὴν τέχνην ράπτης· πολὺ νέος ὢν ἔμεινεν ὀρφανός, δι’ ὃ καὶ ἐπεριπατοῦσεν ἄτακτα. Συλληφθεὶς λοιπόν, καθὼς λέγουν, ἀπὸ τοὺς δυνάστας διά τι κακὸν ὅπερ ἔκαμεν, ἠρνήθη (φεῦ!) τὴν τῶν Χριστιανῶν ἄμωμον πίστιν, διὰ νὰ λυτρωθῇ· εἶτα προβαίνων κατὰ τὴν ἡλικίαν ἦλθεν εἰς ἑαυτόν, καὶ συλλογιζόμενος τί κακὸν ἔπαθεν, ἀπῆλθεν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, εἰς τὸ Μοναστήριον τῆς Μεγίστης Λαύρας, διὰ νὰ κλαύσῃ τὸ μέγα ἁμάρτημα τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀρνήσεως καὶ ἐκεῖ πηγαίνων ἐδόθη εἰς συχνὰς ἀγρυπνίας καὶ εἰς τὰς λοιπὰς κακουχίας τῆς ἀσκήσεως λαβὼν δὲ τὸ μέγα καὶ Ἀγγελικὸν Σχῆμα ἔμεινε δώδεκα ἔτη ὑποτασσόμενος εἰς τὸν Γέροντά του μὲ ἄκραν ὑπακοήν.
Πλὴν μ’ ὅλον ὅτι τόσας ἀρετὰς ἔκαμνεν ὁ ἀοίδιμος καὶ πολλοὺς Μοναχοὺς ἐκείνου τοῦ καιροῦ ὑπερέβη εἰς τοὺς ἀσκητικοὺς πόνους καὶ ἱδρῶτας, τὸ συνειδὸς ὅμως πάντοτε τὸν ἔτυπτε διὰ τὴν ἄρνησιν καὶ ἐνόμιζεν ὅλους τοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνάς του ὅτι εἶναι οὐδέν, κατὰ σύγκρισιν τοῦ σφάλματός του διότι ἐνεθυμεῖτο πάντοτε τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου: «Ὅστις ὁμολογήσῃ με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ αὐτὸν ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς καὶ ὅστις ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι κἀγὼ αὐτὸν ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς». Ὅθεν κατ’ ἄλλον τρόπον δὲν ἐνόμιζεν ὅτι ἔχει νὰ ὁμολογηθῇ ἀπὸ τὸν Χριστὸν ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός του ἐν τῇ φρικτῇ αὐτοῦ Παρουσίᾳ παρὰ μὲ τὸ νὰ ὁμολογήσῃ καὶ αὐτὸς τὸν Χριστὸν πρότερον ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων. Καὶ τοῦτο μὲν οὗτος ὀρθῶς ἐνόμιζε, πλὴν οὐδεὶς ἀπὸ τοὺς Μοναχοὺς δὲν τὸν ἠνάγκαζεν εἰς τοῦτο, ἐπειδὴ ἐγνώριζον τὴν ἀνθρωπίνην ἀσθένειαν καὶ ἐφοβοῦντο μήπως ἐπιστρέψῃ πάλιν εἰς τὰ ὀπίσω καὶ γίνουν τὰ ὕστερα χείρονα τῶν πρώτων.
Ἐν μέσῳ τῶν τοιούτων λογισμῶν εὑρισκόμενος ὁ Μάρτυς, ἔτυχε τότε ὁ ἐν τῇ Λαύρᾳ εὑρισκόμενος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Διονύσιος νὰ ἀπέρχεται εἰς Κωνσταντινούπολιν· ὅθεν ἔκρινεν εὔλογον ὁ Ἅγιος νὰ ὑποταχθῇ εἰς αὐτὸν καὶ μαζί του νὰ ἀπέλθῃ εἰς τὴν βασιλεύουσαν μὲ σκοπὸν νὰ μαρτυρήσῃ, ὅπερ καὶ ἔκαμε. Συναπελθὼν δὲ μετὰ τοῦ Πατριάρχου εἰς Κωνσταντινούπολιν, ἐφανέρωσεν εἰς αὐτὸν καὶ τὸν πόθον τὸν ὁποῖον εἶχε διὰ νὰ μαρτυρήσῃ.