Καὶ ὁ μὲν Μάλχος καὶ ἡ γυνή, βλέποντες τοῦτο, ἐδόξασαν τὸν Θεόν, ὁ δὲ Αἰθίοψ, νομίσας, ὅτι οἱ φυγόντες ἀνθίστανται εἰς τὸν δοῦλον καὶ δὲν πείθονται νὰ ἐξέλθωσι τοῦ σπηλαίου, εἰσῆλθε καὶ αὐτός, κρατῶν εἰς τὴν χεῖρα τὴν μάχαιραν. Πάραυτα ὅμως ὁρμήσασα πάλιν κατ’ αὐτοῦ ἡ ἰδία λέαινα, ἐθανάτωσε καὶ αὐτόν.
Τότε ὁ Μάλχος καὶ ἡ γυνὴ εὐχαριστοῦντες τὸν Θεὸν διὰ τὸ παράδοξον τοῦτο θαῦμα, ὅπερ ἐποίησεν εἰς αὐτούς, περιέμενον ἐκεῖ βέβαιοι ὄντες, ὅτι καὶ αὐτοὶ μετ’ ὀλίγον θὰ κατασπαραχθῶσιν ὑπὸ τῆς λεαίνης. Ἀλλ’ ἡ λέαινα, λαβοῦσα τὸν σκύμνον της ἐξῆλθε τοῦ σπηλαίου. Ἐξελθόντες λοιπὸν καὶ αὐτοὶ εὗρον τὰς καμήλους δεδεμένας καὶ φορτωμένας μὲ φαγητὰ καὶ ποτά. Ὅθεν φαγόντες καὶ εὐφρανθέντες, ηὐχαρίστησαν τὸν Θεόν. Ἔπειτα, ἀναβάντες εἰς τὰς καμήλους, διῆλθον τὴν ἔρημον είς δέκα ἡμέρας καὶ ἔφθασαν εἰς πόλιν τινά· ἐκεῖθεν δὲ ἀπέστειλεν αὐτοὺς ὁ ἄρχων τῆς πόλεως πρὸς τὸν δοῦκα τῆς Μεσοποταμίας, ὁ ὁποῖος ἐξαγοράσας τὰς καμήλους καὶ φιλοφρόνως αὐτοὺς δεξιωθείς, τοὺς ἀπέστειλε χαίροντας εἰς τοὺς οἴκους των.
Τότε ὁ Μοναχὸς Μάλχος, δώσας ἱκανὰ χρήματα εἴς τινα παρθενῶνα, ἀσκητήριον γυναικῶν, ἔβαλεν εἰς αὐτὸ τὴν γυναῖκα, αὐτὸς δὲ ἐπανελθὼν εἰς τὸ Μοναστήριον ἀπὸ τὸ ὁποῖον ἔφυγε, τὸν μὲν Πνευματικὸν αὐτοῦ Πατέρα καὶ Γέροντα εὗρεν ἀποθαμένον, εἰς δὲ τοὺς ἄλλους ἀδελφοὺς διηγήθη ὅσα συνέβησαν εἰς αὐτόν. Ὅθεν, διδαχθεὶς ἐξ ὅσων ἔπαθε, παρέμεινεν εἰς τὸ ἑξῆς ἐν τῷ Μοναστηρίῳ εὐχαριστῶν τὸν Θεόν, ὁ ὁποῖος τὸν ἐλύτρωσεν ἐκ τοσούτων μεγάλων κινδύνων. Διανύσας λοιπὸν ἔτη ἀρκετὰ καὶ τῷ Θεῷ εὐαρέστως δουλεύσας, ἀπῆλθεν εἰς τὰς αἰωνίους Μονάς.