Ἤρεσεν ἡ βουλὴ αὕτη εἰς τὸν Μάλχον, ἀλλ’ αὐτός, ἐνθυμούμενος τὴν καθαρὰν καὶ ἁγίαν ζωήν, τὴν ὁποίαν διῆγεν, ὅταν εὑρίσκετο εἰς τὸ Μοναστήριον, ἐμελέτα νὰ εὕρῃ καιρὸν ἁρμόδιον, νὰ φύγῃ ἐκεῖθεν. Τοῦτο νοήσασα ἡ γυνή, παρεκάλει αὐτὸν νὰ τὸν συνακολουθήσῃ, ἵνα γίνῃ Μοναχὴ εἰς παρθενῶνα Μοναστηρίου τινός, ὁ δὲ Μάλχος ὑπεσχέθη νὰ τὴν βοηθήσῃ εἰς τοῦτο.
Ἐπειδὴ δὲ ἐκεῖ πλησίον ἦτο μέγας ποταμός ὁ ὁποῖος δὲν ἄφηνεν αὐτοὺς νὰ φύγωσιν ἐλευθέρως ὡς ἐκ τῆς δυσκόλου αὐτοῦ διαβάσεως, τούτου ἕνεκα κατεσκεύασαν δύο ἀσκοὺς δερματίνους καὶ δέσαντες αὐτοὺς ἀσφαλῶς, ἔλαβεν ὁ Μάλχος τὸν ἕνα καὶ ἡ γυνὴ τὸν ἄλλον καὶ ἐμβάντες διὰ νυκτὸς εἰς τὸν ποταμὸν μετεχειρίσθησαν τοὺς μὲν ἀσκοὺς ὡς ἀκάτιον, τοὺς δὲ πόδας των ὡς πηδάλια καὶ οὕτως ἔφθασαν καλῶς εἰς τὸ πέραν τοῦ ποταμοῦ. Ὅθεν, εὐχαριστήσαντες τὸν Θεόν, περιεπάτουν ὄχι μόνον τὴν νύκτα ἀλλὰ καὶ τὴν ἡμέραν ὑπὸ τοῦ ἡλίου καταφλεγόμενοι. Ὑπὸ φόβου ὅμως καὶ τρόμου κατεχόμενοι, ἔστρεφον συνεχῶς τὰ βλέμματά των πρὸς τὰ ὀπίσω. Καὶ ἰδοὺ βλέπουν αἴφνης τὸν αὐθέντην των, τὸν Αἰθίοπα, μετά τινος δούλου, νὰ ἔρχωνται ταχέως πρὸς αὐτοὺς ἐπιβαίνοντες γοργοκαμήλων. Ἐβάσταζον δὲ εἰς τὰς χεῖρας των ξίφη γεγυμνωμένα καὶ ἔτρεχον ὄπισθέν των. Ὅταν δὲ ἐκεῖνοι ἐπλησίασαν, ἵνα τοὺς συλλάβωσι, τότε οὗτοι ἐκ τοῦ φόβου των ἀπελιθώθησαν καὶ ἔμειναν ὡς ἀναίσθητοι νεκροί.
Κατ’ οἰκονομίαν ὅμως Θεοῦ ἐφάνη πρὸ αὐτῶν βαθύτατον σπήλαιον καὶ εἰσῆλθον εἰς αὐτό. Ἐντὸς ὅμως αὐτοῦ εὗρον ἀσπίδα τινὰ φαρμακερήν, ὄφεις πολλοὺς καὶ ἄλλα θανατηφόρα ἑρπετὰ καὶ θηρία διάφορα, λέοντας καὶ λεαίνας, τὰ ὁποῖα ἕνεκα τῆς μεγάλης καύσεως τοῦ ἡλίου εἶχον καταφύγει ἐκεῖ, ἵνα εὕρωσιν ἀναψυχήν. Καίτοι λοιπὸν οὗτοι ἐφοβήθησαν τὰ θηρία, ὅμως ἐπειδὴ ἦτο μεγαλύτερος ὁ φόβος τοῦ Αἰθίοπος, ἐσφράγισαν τὸν ἑαυτόν των μὲ τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ οὕτως ἐστάθησαν εἰς ἓν μέρος τοῦ σπηλαίου, ἀναμένοντες νὰ γίνωσι βορὰ τῶν θηρίων. Ὁ δὲ Αἰθίοψ καὶ ὁ δοῦλος του καταβάντες ἀπὸ τὰς καμήλους, ἔδεσαν αὐτὰς πλησίον τοῦ σπηλαίου· καὶ ὁ μὲν δοῦλος εἰσῆλθε πρῶτος ἐν τῷ σπηλαίῳ, ἵνα ἐκβάλῃ ἔξω τὸν Μάλχον καὶ τὴν γυναῖκα, ὁ δὲ Αἰθίοψ, κρατῶν τὸ ξίφος, ἵστατο εἰς τὴν θύραν τοῦ σπηλαίου, ἵνα κατὰ τὴν διάβασίν των θανατώσῃ αὐτούς. Εὐθὺς ὅμως ὡς εἰσῆλθεν ὁ δοῦλος εἰς τὸ σπήλαιον, ἐπήδησε κατ’ αὐτοῦ λέαινά τις, ἡ ὁποία, ἁρπάσασα αὐτὸν ἐκ τοῦ λαιμοῦ, τὸν ἔπνιξεν· εἶτα δάκνουσα αὐτόν, τὸν ἔσυρεν εἰς τὴν φωλεάν της.