Ταῦτα ἀκούσας ὁ κόμης ἐταράχθη ὑπὸ ὀργῆς καὶ πυρώσας πολὺ ἐσχάραν, ἥπλωσεν ἐπ’ αὐτῆς τὸν Ἅγιον Ἀρτέμονα. Πονῶν δὲ ὁ Ἃγιος ἐκ τοῦ καυσίματος τοῦ πυρός, ὕψωσε τὰ βλέμματα πρὸς τὸν οὐρανὸν καὶ εἶπε· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, μὴ ἐπιτρέψῃς εἰς τὸν μιαρὸν τοῦτον κόμητα νὰ καυχηθῇ καὶ νὰ γελάσῃ εἰς βάρος τοῦ δούλου Σου, ἀλλὰ Σύ, ὅστις γνωρίζεις, ὅτι ταῦτα πάσχω διὰ τὴν ἀγάπην Σου, δός μοι ὑπομονήν, ἵνα καταισχύνω αὐτὸν ἐντελῶς».

Ἐνῷ δὲ ταῦτα καὶ ἄλλα πολλὰ ἔλεγεν ὁ Ἅγιος, ἰδοὺ ἔφθασε καὶ ἡ ἔλαφος, ἡ ἀποσταλεῖσα καὶ ὁμιλήσασα πρὸς τὸν Ἐπίσκοπον Σισίνιον. Πλησιάσασα δὲ ἔλειχε διὰ τῆς γλώσσης της τὰς πληγὰς τοῦ Ἁγίου καὶ κατὰ προσταγὴν Θεοῦ, διότι οὐδὲν εἶναι ἀδύνατον εἰς τὸν Θεόν, λέγει εἰς ἔλεγχον τῶν ἀσεβῶν· «Γνώριζε, ὦ ἀσεβέστατε κόμη, ὅτι ὁ μὲν δοῦλος τοῦ Θεοῦ Ἀρτέμων ταχέως θέλει βοηθηθῆ παρὰ τοῦ Θεοῦ, σὺ δὲ θέλεις καταδικασθῆ ὑπ’ Αὐτοῦ, ὅστις θέλει προστάξει δύο ὄρνεα, ἵνα σὲ ρίψωσιν ἐντὸς λέβητος πλήρους πίσσης κοχλαζούσης. Ἐκεῖ αἱ σάρκες σου θὰ ἀναλυθῶσι καὶ θὰ γίνωσιν ὡς χυλός, ἐπειδὴ ἐφάνης ἀχάριστος καὶ ἀφ’ ἑνὸς μὲν ἠρνήθης τὸν Θεόν, ὃν ὡμολόγησας καὶ ἐπίστευσας ὡς ἰατρεύσαντά σε, ἀφ’ ἑτέρου δὲ ἀπανθρώπως τὸν δίκαιον Ἀρτέμονα ἐβασάνισας». Ταῦτα εὐθὺς ὡς ἤκουσεν ὁ κόμης παρὰ τῆς ἐλάφου, ὠργίσθη σφόδρα, διότι ἠλέγχθη ὑπὸ ζώου ἀγρίου καὶ προστάσσει τοὺς στρατιώτας του νὰ τὴν τοξεύσωσι. Πηδήσασα ὅμως ἡ ἔλαφος πλησίον τοῦ ἄρχοντος, ὁ ὁποῖος ἦτο συγκάθεδρος τοῦ κόμητος, αὐτὴ μὲν ἐλυτρώθη ἐκ τῶν βελῶν καὶ ἐξέφυγεν, ὁ δὲ συγκάθεδρος τοῦ κόμητος κτυπηθεὶς μὲ τὸ βέλος καὶ πληγωθεὶς θανατηφόρως ἐξ αὐτοῦ, ἀπώλεσε τὴν μιαρὰν ψυχήν του. Τοῦτον ἰδὼν ὁ κόμης νεκρὸν ἐλυπήθη καὶ ἀνεχώρησεν, ἔρριψεν ὅμως πάλιν τὸν Ἅγιον εἰς τὴν φυλακήν.

Κατὰ τὴν ἑπομένην ἡμέραν διέταξεν ὁ κόμης νὰ τεθῇ πίσσα ἐντὸς λέβητος καὶ νὰ βράσῃ, δυνατά, ἵνα ἐντὸς αὐτῆς ρίψωσι τὸν Ἅγιον. Τούτου γενομένου, προσῆλθον οἱ στρατιῶται εἰς τὸν κόμητα καὶ τοῦ εἶπον, ὅτι ἔβρασεν ἡ πίσσα δυνατά. Ὁ κόμης ὅμως δὲν ἐπίστευσε τοῦτο καὶ εἶπεν ὅτι θὰ ὑπάγῃ καὶ μόνος νὰ ἴδη μὲ τοὺς ἰδίους του τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ τότε θὰ βεβαιωθῇ περὶ τῆς ἀληθείας. Ἱππεύσας λοιπὸν ἔτρεξε κατ’ εὐθεῖαν εἰς τὸν λέβητα. Ὅταν ὅμως ἐπλησίασεν εἰς αὐτόν, ὢ τοῦ θαύματος! αἰφνιδίως ἦλθον δύο Ἄγγελοι ἐξ οὐρανοῦ εἰς σχῆμα ἀετῶν καὶ ἁρπάσαντες τὸν κόμητα ἐκ τοῦ ἵππου, ἔρριψαν αὐτὸν ἐντὸς τοῦ λέβητος καὶ τόσον ἀνελύθη καὶ ἐχωνεύθη ὅλον τὸ σῶμά του, ὥστε δὲν ἔμεινεν οὔτε ὀστοῦν.