Ὅταν δὲ ἐνέδυεν ὁ ἀδελφὸς τὴν μακαρίαν, ἐφάνησαν εἰς αὐτὸν οἱ μαστοί της ὡς φύλλα κατεξηραμμένα, ἀλλὰ δὲν εἶπε περὶ τούτου τίποτε εἰς τὸν Γέροντα. Γράφεται δὲ καὶ τοῦτο εἰς τὸν Παράδεισον τῶν Πατέρων· Ὅτι ἀφοῦ ἐνεταφίασαν αὐτήν, εἶπεν ὁ Γέρων εἰς τὸν μαθητήν του· «Ἂς καταλύσωμεν σήμερον τὴν νηστείαν καὶ ἂς ποιήσωμεν ἀγάπην ἐπὶ τοῦ Γέροντος» καὶ κοινωνήσαντες, εὗρον αὐτὸν ἔχοντα ὀλίγα παξιμάδια καὶ ὀλίγα βρεκτὰ ὄσπρια καὶ ἔφαγον. Λαβόντες δὲ τὴν σειρὰν [2] καὶ τὴν σπυρίδα, τὴν ὁποίαν εἰργάζετο ἡ μακαρία, ἀνεχώρησαν, εὐχαριστοῦντες τὸν Θεόν.
Ἐνῷ δὲ ἐπέστρεφον εἰς τὴν Σκήτην, λέγει ὁ μαθητὴς εἰς τὸν Γέροντα· «Γνωρίζεις, Πάτερ, ὅτι ὁ εὐνοῦχος Ἀναστάσιος ἦτο γυνή;». Ὁ δὲ Γέρων ἀπεκρίθη· «Τὸ γνωρίζω, τέκνον, ἀλλ’ ἵνα μὴ φανερωθῇ τὸ πρᾶγμα πανταχοῦ, τούτου ἕνεκα ἐνέδυσα αὐτὴν μὲ ἀνδρικὴν στολὴν καὶ ὠνόμασα Ἀναστάσιον, διὰ τὸ ἀνύποπτον. Διότι πολλαὶ ἀναζητήσεις ἔγιναν δι’ αὐτὴν ὑπὸ τοῦ βασιλέως Ἰουστινιανοῦ εἰς πᾶσαν πόλιν καὶ χώραν καὶ μάλιστα εἰς τὰ μέρη ταῦτα, ἀλλ’ ἰδοὺ ὅτι ἐφυλάχθη ὑφ’ ἡμῶν ἀφανής, Χάριτι Χριστοῦ». Καὶ συνεχίζων διηγήθη ὁ Γέρων λεπτομερῶς εἰς τὸν μαθητήν του ὅλον τὸν βίον τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν Ἀναστασίας τῆς Πατρικίας.