Αφ’ οὗ λοιπὸν ὁ ἀδελφὸς ἔφερε τὴν κέραμον, ἀνέγνωσεν ὁ Γέρων τὰ γράμματα καὶ ἐδάκρυσεν. Ἔπειτα συμπαραλαβὼν τὸν ἀδελφὸν καὶ τὰ ἐπιτήδεια ἐργαλεῖα ἔδραμεν ἐκεῖ καὶ ἀνοίξαντες τὸ σπήλαιον, εὗρον τὸν μακάριον Ἀναστάσιον θερμαινόμενον. Προσπεσὼν δὲ εἰς αὐτὸν ὁ Γέρων, ἔκλαυσε λέγων· «Μακάριος εἶσαι, ἀδελφὲ Ἀναστάσιε, διότι φροντίζων καὶ ἐνθυμούμενος τὴν ὥραν ταύτην τοῦ θανάτου, κατεφρόνησας βασιλείαν ἐπίγειον. Εὗξαι λοιπὸν ὑπὲρ ἡμῶν πρὸς τὸν Κύριον». Εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ἡ μακαρία· «Ἐγώ, Πάτερ, ἔχω μᾶλλον ἀνάγκην πολλῶν εὐχῶν ἐν τῇ ὥρᾳ ταύτῃ» [1]. Ὁ Γέρων τότε ἀπεκρίθη· «Ἐὰν ἐγὼ ἀπέθνῃσκον πρότερον, βεβαίως ἔμελλον νὰ παρακαλέσω τὸν Θεὸν ὑπὲρ σοῦ. Ἐγερθεῖσα τότε ἡ μακαρία καὶ καθήσασα εἰς ψιάθιον κατεφίλησε τὴν κεφαλὴν τοῦ Γέροντος καὶ ἤρχισε προσευχομένη. Λαβὼν δὲ ὁ Γέρων τὸν μαθητήν του, τὸν ἔρριψεν εἰς τοὺς πόδας αὐτῆς εἰπών· «Εὐλόγησον τὸ τέκνον σου καὶ μαθητήν μου». Ἡ δὲ Ἁγία καταφιλήσασα αὐτὸν εἶπε· «Θεὲ τῶν Πατέρων μου, ὅστις παρίστασαι εἰς ἐμὲ ἐν τῇ ὥρᾳ ταύτῃ, ἵνα μὲ χωρίσῃς ἀπὸ τοῦ σώματος τούτου, Σύ, Κύριε, ὁ εἰδὼς πάντα τὰ διαβήματα καὶ τὰς ὁδοιπορίας τοῦ ἀδελφοῦ τούτου, τὰς ἀνόδους καὶ ἐπανόδους του εἰς τὸ σπήλαιον τοῦτο, διὰ τὸ ὄνομά σου καὶ διὰ τὴν ἐμὴν ἀσθένειαν καὶ ταλαιπωρίαν, Σὺ ἀνάπαυσον τὸ πνεῦμα τῶν Ἁγίων Πατέρων εἰς αὐτόν, καθὼς ἀνέπαυσας καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ Ἠλιοῦ εἰς τὸν Ἐλισσαῖον».

Στραφεῖσα εἶτα ἡ Ἁγία πρὸς τὸν Γέροντα λέγει· «Διὰ τὸν Κύριον, Πάτερ, μή με ἐκδύσετε τὰ ἐνδύματα, τὰ ὁποῖα εἶμαι ἐνδεδυμένη, μηδὲ ἄλλος τις νὰ γνωρίζῃ τὰ κατ’ ἐμέ». Κοινωνήσασα δὲ τῶν Θείων Μυστηρίων λέγει· «Δότε μοι τὴν ἐν Χριστῷ ἀγάπην καὶ εὔξασθε ὑπὲρ ἐμοῦ». Ἀναβλέψασα δὲ, εἰς τὰ δεξιά, εἶδε τοὺς Ἁγίους Ἀγγέλους ἐρχομένους καὶ λέγει πρὸς αὐτούς· «Καλῶς ἤλθατε». Εὐθὺς τότε ἔλαμψε τὸ πρόσωπον αὐτῆς ἐν εἴδει φλογός. Ἔπειτα ποιήσασα τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἰς τὸ στόμα της, εἶπε· «Κύριε, εἰς χεῖράς σου παρατίθημι τὸ πνεῦμά μου». Καὶ ταῦτα, εἰποῦσα, παρέδωκε τὴν ψυχήν της εἰς χεῖρας Θεοῦ.

Ἀφ’ οὗ δὲ ἔκλαυσαν ὁ Γέρων καὶ ὁ μαθητής του, ὤρυξαν τάφον ἔμπροσθεν τοῦ σπηλαίου. Ἐκδυθεὶς δὲ ὁ Γέρων τὸ ἔνδυμά του, λέγει πρὸς τὸν μαθητὴν αὐτοῦ· «Ἔνδυσον, τέκνον, τὸν ἀδελφὸν διὰ τοῦ ἐνδύματος τούτου ἐπάνω ἀπὸ τὰ ἰδικά του ἐνδύματα.