Στρέψας δὲ βλέπει τὰς κανδήλας ἀνημμένας καὶ πολὺ ἐθαύμαζεν ἀπορῶν πῶς καὶ τὶ νὰ εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον συνέβη. Ἐξυπνήσας τότε τὴν μητέρα του, εἶπε πρὸς αὐτήν· «Ποῖος ἤναψε τὰς κανδήλας;». Ἐκείνη δὲ νομίζουσα ὅτι ὁ υἱός της πλανᾶται εἰς τὸν ὕπνον του, ἤρχισε νὰ θρηνῇ καὶ νὰ λέγῃ εἰς αὐτὸν νὰ σιωπήσῃ καὶ νὰ κοιμηθῇ.

Ὁ Στέφανος ὅμως δὲν ἐσιώπα, ἀλλ’ ἐπέμενεν ὅτι βλέπει πράγματι τὰς κανδήλας, μάλιστα καὶ τὴν ἁγίαν Εἰκόνα τῆς Θεομητορος καὶ ὅτι δὲν εἶναι φαντασία αὐτὰ ποὺ λέγει. Ἔπειτα διηγεῖτο καὶ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον συνέβη εἰς αὐτὸν πρωτύτερα καὶ ὅτι τὴν ἐκάλει, ἀλλ’ ἐκείνη δὲν ἤκουε, διότι ἐκοιμᾶτο. Τότε ἡ μήτηρ του, σκεφθεῖσα ὅτι εἶναι θεία βοήθεια, ἠγέρθη εὐθὺς καὶ βλέψασα εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Στεφάνου μετὰ περιεργείας, παρετήρησεν ὅτι ἀληθῶς ἔχει ὀφθαλμοὺς καὶ ἐνῷ εἶχε πρῶτον μελανούς, τώρα ἔχει τούτους γαλανούς. Ὅθεν ἐκ τῆς πολλῆς χαρᾶς καὶ τοῦ φόβου ἐκραύγαζε δακρύουσα, δοξάζουσα καὶ ἐπικαλουμένη συνεχῶς τὸ ὄνομα τῆς Θεομήτορος, ὁμοῦ μετὰ τοῦ υἱοῦ της, μεθ᾽ οὗ ἐκτύπων τὰς χεῖρας μεγαλύνοντες τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον.

Τὰς φωνὰς καὶ τὸν θόρυβον, ἀκούσας ὁ διακονητὴς τοῦ Ναοῦ καὶ ἐπειδὴ ἠγέρθησαν πρὸ τῆς ὡρισμενης ὥρας, ἤρχισε νὰ ὀργίζεται καὶ νὰ ὀνειδίζῃ αὐτούς, ὡς ἀτάκτους καὶ κακοὺς ἀνθρώπους, λέγων, ὅτι δικαίως ἔπαθον. Ὁ δὲ Στέφανος καὶ ἡ μήτηρ του διηγοῦντο τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖνος δὲ θαυμάζων καὶ δυσπιστῶν διὰ τὸ φρικτὸν τοῦτο θαῦμα εἰσῆλθεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Ἔκθαμβος τότε βλέπει τὸν πρὸ ὀλίγου τυφλὸν νὰ ἔχῃ ὀφθαλμοὺς καὶ νὰ βλέπῃ. Πληρωθεὶς τότε θείου ζήλου ἀνεχώρησεν εὐθὺς καὶ μετέβη εἰς τὴν χώραν, ὅπου εὑρὼν τὸν ἡγεμόνα Μπάϊλον εἰς τὸ δικαστήριον, ἐφώναζεν ἐναντίον του, καλῶν αὐτῶν ἄνομον. Οἱ δὲ παρεστῶτες ἐξεδίωκον τὸν Μοναχόν, λέγοντες πρὸς αὐτόν· «Δὲν εἶναι νόμιμον αὐτὸ ποὺ τολμᾷς, νὰ αὐθαδιάζῃς κατὰ πρόσωπον ἐναντίον ἐκείνων οἵτινες ἐξουσιάζουν καὶ νὰ ὑψηλοφρονῇς κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον». Ἐκεῖνος δὲ περισσότερον ἐκραύγαζε, λέγων· «Ἂν ἡ ἐπιβληθεῖσα εἰς τὸν Στέφανον τιμωρία τῆς τυφλώσεως δὲν ἦτο ἄδικος, δὲν ἤθελε δώσει εἰς αὐτὸν ὁ Θεὸς μὲ τὴν μεσιτείαν τῆς Θεομήτορος ἄλλους ὀφθαλμούς». Ἀπέστειλε τότε ὁ ἡγεμὼν προκρίτους τινάς, οἵτινες, ὅταν ἐπέστρεψαν, εἶπον, ὅτι εἶναι ἀληθεῖς οἱ λόγοι τοῦ Μοναχοῦ. Ἀφοῦ λοιπὸν ἡτοίμασαν πλοῖον ἡγεμονικόν, εἰσῆλθεν εἰς αὐτὸ ὁ Μπάϊλος μετὰ προκρίτων τῆς Κερκύρας οἵτινες, φθάσαντες εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον, εἶδον ἰδίοις ὀφθαλμοῖς τὸ μέγα τοῦτο θαῦμα καὶ πολὺ ἐθαύμασαν, ὡς ἔπρεπεν.