ΤΟ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ὑπερφυὲς τοῦτο θαῦμα ἐτελέσθη ἡγεμονεύοντος εἰς Κέρκυραν τοῦ Σίμωνος Λειόνος Μπαΐλου ἐν ἔτει ͵αφλ’ (1530) μετὰ Χριστόν. Κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην νέος τις ὀνόματι Στέφανος ἐπέστρεφεν ἐκ τῆς πόλεως εἰς τὸ χωρίον του, ἀφοῦ ἐτελείωσεν ὑπόθεσίν του. Καθ’ ὁδὸν συνηντήθη μετ’ ἄλλων ὁδοιπόρων μεθ’ ὧν συνεβάδιζεν. Ὡς δὲ ἀπεμακρύνθησαν ἀπὸ τῆς πόλεως, συνήντησαν νέους τινάς, οἵτινες ἐπέστρεφον ἀπὸ τὸν μῦλον φέροντες ἄλευρα. Οἱ δὲ συνοδοιπόροι τοῦ Στεφάνου, ἐπειδὴ ἦσαν πονηροὶ καὶ κακόγνωμοι, εἶπον πρὸς ἀλλήλους· «Τί μᾶς ἐμποδίζει νὰ πάρωμεν τὰ ἄλευρά των καὶ νὰ τὰ διαμοιράσωμεν μεταξύ μας; Οὐδεὶς μᾶς βλέπει».
Ἀλλ’ ὁ Στέφανος, ὡς δίκαιος, εὐθὺς ὡς ἤκουσε ταῦτα, μὲ πολλὰς νουθεσίας προσεπάθει ὅσον ἠδύνατο νὰ τοὺς ἐμποδίσῃ, λέγων εἰς αὐτούς, ὅτι τοῦτο τὸ ὁποῖον μηχανεύονται εἶναι πρᾶγμα θηριῶδες καὶ ὅτι, ἂν πράξουν τοῦτο, δὲν θὰ διαφύγουν τὴν δικαίαν τιμωρίαν, ὡς λῃσταὶ καὶ κακοποιοί. Ἐκεῖνοι δέ, ὡς ἀσπίδες, κλείοντες τὰ ὦτα των, δὲν ἤκουσαν τὴν συμβουλήν, μάλιστα δὲ παρεκίνουν καὶ τὸν Στέφανον νὰ συνεργασθῇ καὶ αὐτὸς εἰς τὴν λῃστείαν· ἀλλ’ αὐτὸς οὐδόλως ἐδέχετο νὰ συγκατανεύσῃ. Αὐτοὶ δέ, ἀφοῦ ἔδειραν τοὺς νέους, ἥρπασαν ἀπὸ τούτους τὰ ἄλευρα καὶ μετέβησαν εἰς τὰς οἰκίας των μετὰ τῶν ἀλεύρων, χαίροντες. Ὅτε δὲ οἱ νέοι ἐκεῖνοι ἐπέστρεψαν εἰς τοὺς οἴκους των κενοὶ καὶ κλαίοντες, εἶπον εἰς τοὺς συγγενεῖς των τὰ συμβάντα, οὗτοι δέ, ἐρευνήσαντες ἐπιμελῶς, ἔμαθον ποῖοι ἦσαν οἱ λῃσταὶ καὶ ἀνέφερον εἰς τὸν ἡγεμόνα τὰ γενόμενα.
Μεταξὺ λοιπὸν τῶν ἄλλων λῃστῶν κατηγορήθη καὶ ὁ Στέφανος, ἐπειδὴ οἱ λῃστευθέντες εἶδον μὲν τὸν Στέφανον συμβαδίζοντα μετ’ αὐτῶν, ἀλλὰ δὲν ἐγνώριζον, ὅτι τους ἠμπόδιζε καὶ ὅτι ἠρνήθη νὰ συνδράμῃ, τούτους. Οἱ δὲ ἔνοχοι τῆς λῃστείας, γινώσκοντες τὴν ἐνοχήν των, ἐκρύπτοντο διὰ νὰ μὴ συλληφθοῦν καὶ τιμωρηθοῦν ὑπὸ τῆς δικαιοσύνης. Ὁ Στέφανος ὅμως, ἐπειδὴ ἦτο ἀθῶος, χωρὶς κανένα φόβον μετέβαινεν εἰς τὴν χώραν. Ὅτε δὲ ἐπλησίαζεν, συνελήφθη ἀπὸ τοὺς στρατιώτας τοῦ ἡγεμόνος καὶ ἐρρίφθη εἰς τὴν φυλακήν, κατόπιν δὲ δεδεμένος ὡδηγήθη πρὸ τοῦ αὐτοῦ ἡγεμόνος, πρὸς ἀνάκρισιν. Ἐρωτηθεὶς δὲ ὡμολόγησε πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν καὶ ὅτι συνεβάδιζε μὲ τοὺς λῃστάς, ἀλλὰ δὲν ἔλαβε μέρος εἰς τὴν λῃστείαν καὶ ὅτι ἀδίκως κατηγορεῖτο. Ἀλλ’ εἰς μάτην. Οἱ λόγοι τοῦ δικαίου Στεφάνου ἐφαίνοντο εἰς τὸν δικαστὴν ψευδεῖς· διότι ὁ δικαστὴς ἐνόμιζεν αὐτὸν ληστὴν καὶ ὅμοιον μὲ τοὺς ἄλλους.