Ἐπειδὴ δὲ ὁ δήμιος ὄχι μόνον ἐφοβεῖτο νὰ ἀποκεφαλίσῃ τὸν Ἅγιον Μάρτυρα, ἀλλὰ καὶ παρεκίνει τοῦτον, ψιθυρίζων εἰς τὸ οὖς του, νὰ ἀρνηθῇ τὸν Χριστόν, ὁ γενναῖος τοῦ Χριστοῦ Ἀθλητὴς ἐνεψύχωσε τὸν δήμιον κατὰ τὴν ὥραν ἐκείνην καὶ μὲ θάρρος τοῦ εἶπε· «Τελείωσον ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον προσετάχθης νὰ πράξῃς καὶ μὴ χάνῃς ματαίως τὸν καιρόν». Τότε ό δήμιος, λαβὼν θάρρος, ἀπέτεμε τὴν ἁγίαν αὐτοῦ κεφαλὴν καὶ οὕτως ἔλαβεν, ὁ ἀοίδιμος, τοῦ Μαρτυρίου τὸν στέφανον. Ἦτο δὲ τότε ἡ ἑορτὴ τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ Μαΐου ζ’ (7η) τοῦ ἔτους ͵αψλ’ (1780).
Μετὰ τρεῖς ἡμέρας παρέλαβον οἱ Χριστιανοὶ τὸ τίμιον αὐτοῦ Λείψανον καὶ τὸ ἐνεταφίασαν ἐντίμως. Μετὰ ταῦτα ὁ δήμιος, δαιμονισθείς, περιεπλανᾶτο εἰς τὴν πόλιν καὶ ἐξέβαλλεν ἀνάρθρους κραυγὰς καὶ ἀφροὺς ἐκ τοῦ στόματός του, ἕως ὅτου, μετ’ ὀλίγας ἡμέρας, κακῶς ἐξεψύχησεν. Ὁ δὲ Γέρων τοῦ Ἁγίου, ἐκεῖ ὅπου ἦτο κεκλεισμένος, ὡς ἔμαθε τὸν γενναῖον θάνατον τοῦ μαθητοῦ του, μὲ χαρὰν καὶ δάκρυα ηὐχαρίστησε τὸν Θεὸν καὶ διελθὼν ἐκ τοῦ τόπου ὅπου ἔκειτο τὸ σῶμα τοῦ Μάρτυρος καὶ ἰδὼν αὐτόν, τὸν ἐχαιρέτησε μετὰ δακρύων εἰπών· «Ἔχεις ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἐπόθεις, Παχώμιέ μου, καὶ πρέσβευε ὑπὲρ ἐμοῦ πρὸς τὸν Κύριον καὶ ὑπὲρ πάντων τῶν ἐπικαλουμένων σε».
Τοῦτο ἀληθῶς καὶ ἐγένετο, μετ’ ὀλίγας, ἡμέρας, διότι ὁ Γέρων ἐκεῖνος Ἰωσὴφ κατεκυριεύθη ὑπὸ μεγάλου φόβου καὶ δειλίας σκεπτόμενος πῶς θὰ ἀναχωρήσῃ ἐκεῖθεν χωρὶς νὰ γίνῃ ἀντιληπτός. Ὁ δὲ Μάρτυς Παχώμιος ἐφάνη εἰς τὸν ὕπνον τοῦ Γέροντος, καθὼς ἦτο εἰς τὴν ὄψιν τοῦ προσώπου του, λαμπρὸς καὶ χαρίεις καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· «Μὴ φοβοῦ, Γέροντα, δὲν θὰ πάθῃς κακόν». Εὐθὺς τότε διὰ τοῦ λόγου τούτου ἐξέλιπεν ἡ δειλία ἀπὸ τὴν καρδίαν τοῦ Γέροντος. Ἀλλὰ καὶ μία Χριστιανὴ ἐξ ἐκείνου τοῦ τόπου, βασανιζομένη ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας ἀπὸ πόνον ἀνίατον τοῦ ἡμικρανίου, ἐπεκαλέσθη μετὰ πίστεως τὴν βοήθειαν τοῦ Ὁσιομάρτυρος καὶ χρίσασα τὴν κεφαλήν της διὰ τοῦ αἵματός του, ἠλευθερώθη τελείως ἀπὸ τὸ πολυχρόνιον ἐκεῖνο πάθος. Εἰς μνήμην τῆς εὐεργεσίας ταύτης ἡ εὐλαβὴς ἐκείνη γυνὴ διεμήνυσεν εἰς τὸ Ὄρος τοῦ Ἄθωνος πρὸς τοὺς Πατέρας, οἵτινες ἐγνώριζον τὸν σωματικὸν χαρακτῆρα τοῦ Μάρτυρος, νὰ φιλοτεχνήσουν τὴν ἁγίαν Εἰκόνα αὐτοῦ. Ἀφ’ ὅτου δὲ ἔλαβε ταύτην, ὡς ἐπόθει, ἐτέλει λαμπρῶς καὶ πανευλαβῶς κατ’ ἔτος τὴν ἑορτὴν τοῦ Ὁσιομάρτυρος Παχωμίου, οὗ ταῖς πρεσβείαις ἀξιωθείημεν καὶ ἡμεῖς τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἀμήν.