Ὁ δὲ τοῦ Χριστοῦ Μάρτυς Παχώμιος μὲ χαρούμενον πρόσωπον ἐκήρυξε παρρησίᾳ ὅτι δὲν ἠρνήθη ποτὲ τὸν Κύριον αὐτοῦ Ἰησοῦν Χριστόν, οὔτε διὰ τοῦ λόγου, οὔτε διὰ τῆς διανοίας καὶ ὅτι ὁμολογεῖ τὸν Χριστὸν Θεὸν τέλειον καὶ τέλειον ἄνθρωπον καὶ ὅτι διὰ τὴν ὁμολογίαν του ταύτην εἶναι ἕτοιμος νὰ ὑπομείνῃ μύρια βασανιστήρια, ὡς καὶ πᾶν εἶδος θανάτου.
Ταῦτα ὁ κριτὴς ἀκούσας καὶ ἰδὼν τὴν μεγαλοψυχίαν τοῦ Ἁγίου, ἠπείλησε καὶ ὕβρισεν αὐτόν. Ἔπειτα εἶπεν· «Ἐπειδὴ μίαν φορὰν εἶπες λόγον ἀρνήσεως, ἀδύνατον εἶναι νὰ ζῇς εἰς τὸ ἑξῆς φέρων τὰ χριστιανικὰ ταῦτα ἐνδύματα. Ἀλλ’ ἓν ἐκ τῶν δύο πρέπει νὰ ἐκλέξῃς· ἢ νὰ ἀρνηθῇς τὸν Χριστὸν ἢ νὰ δοκιμάσῃς σκληρότατον θάνατον». Ὁ δὲ τοῦ Χριστοῦ Μάρτυς ἀπεκρίθη· «Μὴ γένοιτο, Χριστὲ Βασιλεῦ, οὐδὲ μὲ ψιλὸν νόημα νὰ ἀρνηθῶ ἐγὼ τὸ Πανάγιον Ὄνομά Σου, διότι εἶμαι ἕτοιμος, διὰ τὴν ἀγάπην Σου, καὶ εἰς πῦρ νὰ πέσω καὶ θάνατον νὰ δεχθῶ μετὰ χαρᾶς». Ταῦτα ἀκούσας ὁ κριτὴς ἐπρόσταξε καὶ ἔρριψαν τὸν Ἅγιον εἰς τὴν πλέον σκοτεινὴν φυλακήν, ὅστις ἔμενε ἐκεῖ ὡς εἰς τὸν Παράδεισον, ἂν καὶ ἄσιτος, ἄγρυπνος, στερούμενος πάσης ἀνθρωπίνης παρηγορίας καὶ μόνον τρεφόμενος ὑπὸ τῆς θείας ἐλπίδος.
Κατὰ δὲ τὴν τρίτην ἡμέραν ἐξεδόθη ἀπόφασις νὰ θανατωθῇ ὁ Ἅγιος. Ὅθεν ὁ δεσμοφύλαξ ἀνήγγειλεν εἰς αὐτὸν τὸ γλυκύτατον δι’ αὐτὸν μήνυμα τοῦ θανάτου του. Ὁ δὲ Μάρτυς, ὡς ἤκουσε τοῦτο, ἐχάρη πολὺ καὶ ἐδόξαζε τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου. Καθ’ ὅλην δὲ ἐκείνην τὴν νύκτα προσηύχετο. Τὸ πρωῒ ἐξήγαγον τὸν Μάρτυρα ἐκ τῆς φυλακῆς καὶ τὸν ἔφερον πρὸ τοῦ κριτοῦ, ὅστις εἶπε πρὸς τὸν Ἅγιον Μάρτυρα· «Ἰδού, διὰ τὸ ἀμετάθετον τῆς γνώμης σου θὰ ὑποστῇς θάνατον. Πρόσεξε λοιπὸν νὰ μὴ μετανοήσῃς ἀργότερον χωρὶς ὄφελος». Ὁ δὲ ἱερὸς Παχώμιος ἀπεκρίθη μετὰ τῆς προτέρας παρρησίας, λέγων· «Ἐγώ, ὦ κριτά, οὐδέποτε ἀρνοῦμαι τὸν Χριστόν μου, ἔστω καὶ ἂν μὲ παραδώσῃς εἰς μυρίους θανάτους, τοὺς πλέον σκληρούς. Μόνον ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἔχεις νὰ κάμῃς, πρᾶξε τὸ συντομώτερον». Ταῦτα ἀκούσας ὁ κριτής, ἐξέδωσε τὴν κατ’ αὐτοῦ τελευταίαν ἀπόφασιν.
Τότε οἱ περιεστῶτες Ἀγαρηνοί, δέσαντες τὸν Μάρτυρα, ἔσυρον εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης, ἔξω τῆς πόλεως, ἐκεῖ ὅπου ἔσφαζον τὰ πρόβατα. Ἠκολούθουν δὲ καὶ πολλοὶ Τοῦρκοι καὶ Χριστιανοί. Καὶ ἄλλοι μὲν ἐκ τῶν Τούρκων περιέπαιζον τὸν Ἅγιον Μάρτυρα, ἄλλοι δὲ ἔπτυον αὐτὸν καὶ ἄλλοι τὸν παρεκίνουν νὰ ἀρνηθῇ τὸν Χριστόν. Ὁ δὲ Μάρτυς, εἰς μόνην τὴν προσευχὴν ἔχων τὸν νοῦν του, ἔτρεχε πρὸς τὸ ποθούμενον τέλος τοῦ Μαρτυρίου. Ὡς δὲ ἔφθασεν εἰς τὸν καθωρισμένον τόπον, ἔκλινε τὰ γόνατα.