ΕΙΡΗΝΗ, ἡ Ἁγία Μεγαλομάρτυς, ἦτο μονογενὴς θυγάτηρ Λικινίου τοῦ βασιλίσκου καὶ Λικινίας. Ἐγεννήθη εἰς τὴν πόλιν Μαγεδὼν [1] καὶ ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου (306-337), ὠνομασθεῖσα πρότερον Πηνελόπη. Ἐπειδὴ δὲ ἦτο ὡραία καὶ ὑπερέβαλλε κατὰ τὸ κάλλος ὅλας τὰς συγχρόνους της κόρας, ὁ πατήρ της ὁ ὁποῖος ἐφοβεῖτο δι’ αὐτὴν τὴν ἐνέκλεισεν ἐντὸς ὑψηλοῦ πύργου, τὸν ὁποῖον ἐπὶ τοῦτο ἔκτισε. Συνέκλεισε δὲ μετ’ αὐτῆς καὶ δεκατρεῖς ὡραίας θεραπαινίδας, ἐν μέσῳ τῶν ὁποίων ἡ Εἰρήνη διῆγε μετὰ πλούτου πολλοῦ καὶ ἔχουσα θρόνον, τράπεζαν καὶ λυχνίαν κατεσκευασμένα ἐκ χρυσοῦ. Ὅταν δὲ ὡρίσθη παρὰ τοῦ πατρός της νὰ μένῃ ἐν τῷ πύργῳ ἦτο ἑξαετὴς καὶ ἐπαιδαγωγεῖτο καὶ ἐδιδάσκετο ὑπό τινος γέροντος, Ἀπελλιανοῦ ὀνομαζομένου, τὸν ὁποῖον ὁ πατήρ της Λικίνιος διώρισεν, ἵνα ἐπιτηρῇ αὐτήν.
Μίαν ἡμέραν εἶδεν ἡ Ἁγία περιστερὰν εἰσελθοῦσαν εἰς τὸν πύργον καὶ φέρουσαν κλάδον ἐλαίας εἰς τὸ στόμα της, τὸν ὁποῖον ἀπέθεσεν ἐπὶ τῆς χρυσῆς τραπέζης. Καθ’ ὅμοιον τρόπον εἶδε καὶ ἀετὸν κρατοῦντα διὰ τοῦ ράμφους του στέφανον, πεπλεγμένον μὲ ἄνθη, τὸν ὁποῖον καὶ οὗτος ἀφῆκεν ἐπὶ τῆς τραπέζης καὶ ἔπειτα εἶδε κόρακα εἰσελθόντα ἐκ τοῦ ἄλλου παραθύρου καὶ κρατοῦντα ὄφιν, τὸν ὁποῖον ἀπέθεσε καὶ αὐτὸς ἐπὶ τῆς χρυσῆς τραπέζης. Βλέπουσα δὲ ταῦτα ἡ μακαρία αὕτη κόρη ἠπόρει καὶ ἐσυλλογίζετο τί ἆρα ταῦτα δηλοῦσιν.
Τότε ὁ γέρων Ἀπελλιανός, ὁ διδάσκαλός της, ἐξήγησε ταῦτα, εἰπὼν πρὸς αὐτήν· «Ἡ μὲν περιστερὰ δηλοῖ τὴν παιδείαν τῆς γνώμης, ὁ δὲ κλάδος τῆς ἐλαίας σημεῖον θαυμαστὸν γεγονότων καὶ τύπον βαπτίσματος, ὁ ἀετός, ἐπειδὴ εἶναι βασιλεὺς τῶν πτηνῶν, προεικονίζει, διὰ τοῦ βασιλικοῦ του στεφάνου, μέλλουσαν νίκην εἰς ἐκλεκτὰς καὶ ἀγαθὰς πράξεις· ὁ δὲ κόραξ καὶ ὄφις δηλοῦν, ὅτι θέλεις δοκιμάσει θλῖψιν καὶ ταλαιπωρίαν». Διὰ τῆς ἐξηγήσεως ταύτης, τὴν ὁποίαν ἔδωκεν ὁ Ἀπελλιανὸς ἐν συντομίᾳ ἀπεκάλυπτε τὸν ἀγῶνα τοῦ Μαρτυρίου, τὸ ὁποῖον ἔμελλεν ἡ Ἁγία νὰ τελειώσῃ, διὰ τὴν ἀγάπην της πρὸς τὸν Θεόν. Τὰ δὲ ἐν συνεχείᾳ ἐξιστορούμενα περὶ τῆς Ἁγίας αὐτῆς εἶναι πράγματι παράδοξα καὶ ὑπερφυσικά.