Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἰουλιανός, γενόμενος αὐτοκράτωρ ἐν ἔτει τξα’ (361), ὅλας μὲν τὰς ἄλλας ὑποθέσεις ἐνόμισε δευτερευούσας, ὡς μόνην δὲ σοβαρωτέραν ἐθεώρησε τὸ νὰ ἐξώσῃ τὸν Ἅγιον τοῦ θρόνου του, ἐπὶ πλέον δὲ νὰ τοῦ ἀφαιρέσῃ καὶ τὴν ζωήν. Ἔστειλε λοιπὸν ἀνθρώπους μὲ τὴν ἐντολὴν νὰ τὸν θανατώσωσιν. Ἀλλ’ αὐτοὶ δὲν εὗρον τὸν Ἅγιον, διότι, ἐξελθὼν οὗτος ἐν καιρῷ νυκτὸς καὶ πορευθεὶς εἰς τὸν ποταμὸν Νεῖλον, εὗρεν ἐκεῖ πλοιάριον, ἐπὶ τοῦ ὁποίου, ἀφοῦ ἐπεβιβάσθη, μετέβη εἰς τὴν Θηβαΐδα. Ἐπειδὴ δὲ κατέφθασαν κατόπιν αὐτοῦ οἱ διῶκται του, ἀπατήσας αὐτοὺς ἐπέστρεψεν εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν, καὶ ἐκρύπτετο εἰς αὐτὴν ἕως οὗ ἔζη ὁ Ἰουλιανός. Ἀφοῦ δὲ καὶ αὐτὸς ὁ κακὸς σφαγεὺς κακῶς ἐτελεύτησεν, ἔγινε βασιλεὺς ὁ Ἰοβιανὸς ἐν ἔτει τξγ (363). Ὅμως ταχέως καὶ αὐτὸς ἐτελεύτησε, διότι ἐβασίλευσεν ἑπτὰ μόνον μῆνας καὶ εἴκοσι δύο ἡμέρας, τοῦτον δὲ διεδέχθη ὁ βασιλεὺς Οὐαλεντιανός, διαμοιρασθεὶς τὴν βασιλείαν μετὰ τοῦ ἀδελφοῦ του Οὐάλεντος ἐν ἔτει τξδ’ (364). Καὶ ὁ μὲν Οὐαλεντιανὸς ἐβασίλευσεν εἰς τὴν Δύσιν, ὁ δὲ Οὐάλης εἰς τὴν Ἀνατολήν.

Οὗτος δὲ ὁ Οὐάλης, ἐπειδὴ ἔπιε μέχρι κορεσμοῦ ἀπὸ τὰ θολερὰ νάματα τοῦ Ἀρείου, ὅλους μὲν τοὺς ὑπερασπιστὰς τῶν ὀρθῶν δογμάτων ἐβασάνιζε μὲ διαφόρους τιμωρίας, ἰδιαιτέρως δὲ διὰ τὸν Ἀθανάσιον κατέβαλε, πᾶσαν σπουδὴν καὶ προθυμίαν νὰ τὸν συλλάβῃ. Ταῦτα μαθὼν ὁ Ἅγιος ἐκρύβη ἐντὸς τοῦ προγονικοῦ του τάφου καὶ οὕτως ἐσώθη ἐκ τῶν χειρῶν τῶν φονέων. Ἐπειδὴ δὲ ὁ Οὐάλης ἤκουσεν, ὅτι ὁ λαὸς τῶν Ἀλεξανδρέων ὠργίζετο κατ’ αὐτοῦ ἐξ αἰτίας τοῦ Ἀθανασίου, διὰ τοῦτο ἀκουσίως ἀφῆκε τὸν Ἀθανάσιον νὰ ἔχῃ τὴν προστασίαν τῆς Ἀλεξανδρείας καὶ οὕτως ὁ μακάριος Ἀθανάσιος μετὰ πολλοὺς ἄθλους καὶ ἐξορίας καὶ μετὰ τοσούτους διωγμούς, τοὺς ὁποίους ὑπέμεινε τεσσαράκοντα δύο ὁλόκληρα ἔτη, εἰς γῆρας καλὸν ἐτελείωσε τὴν ζωήν του ἐν ἔτει τογ’ (373) καὶ ἀπῆλθε πρὸς Κύριον [6].

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ