Τότε ὁ μακάριος Ἀθανάσιος ἐξῆλθε κρυφίως τῆς πόλεως τῆς Τύρου καὶ κατῆλθεν ἐντὸς φρέατος σκοτεινοῦ καὶ ἀνύδρου, ὅπου ἐκρύβη ἐπὶ ἓξ ὁλόκληρα ἔτη. Ἔπειτα, ἐξελθὼν ἐκεῖθεν, μετέβη εἰς τὴν Δύσιν, τῆς ὁποίας τὴν ἐξουσίαν εἶχεν ὁ Κώνστας, ὁ τρίτος υἱὸς τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ὅθεν συναντήσας τὸν βασιλέα καὶ τὸν τότε Πάπαν Ἰούλιον τὸν Α’ [4] διηγεῖτο μετὰ λύπης τὰ καθ’ ἑαυτόν· ἐκεῖνοι δὲ ἀφοῦ παρέδωσαν εἰς τὸν Ἅγιον συστατικὰ γράμματα ἀπέστειλαν αὐτὸν εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν.

Τοῦτο μαθὼν ὁ τῆς Ἀνατολῆς βασιλεὺς Κωνστάντιος, ὅστις, ἀπατηθείς, ἐφρόνει τὰ τῶν Ἀρειανῶν, προστάσσει ἄρχοντά τινα, Συριανὸν ὀνόματι, νὰ μεταβῇ εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν καὶ ἀφοῦ θανατώσῃ τὸν Ἅγιον, νὰ ἀναβιβάσῃ εἰς τὸν θρόνον τῆς Ἀλεξανδρείας κάποιον Γρηγόριον. Ἀλλ’ ὁ Ἀθανάσιος, διαφυγὼν τὰς χεῖρας τοῦ Συριανοῦ, μετέβη πάλιν εἰς τὴν Ρώμην πρὸς τὸν Κώνσταντα. Ὁ Κώνστας τότε ἔγραψεν ἀπειλητικῶς πρὸς τὸν ἀδελφόν του Κωνστάντιον, νὰ ἀποκαταστήσῃ εἰς τὸν θρόνον του τὸν Ἀθανάσιον, διότι ἐὰν δὲν πράξῃ τοῦτο, θέλει ἀποκαταστήσει αὐτὸν ὁ ἴδιος διὰ τῶν βασιλικῶν ὅπλων. Ταῦτα τὰ γράμματα ἀφοῦ ἔλαβεν ὁ Κωνστάντιος ἐφοβήθη καὶ ἀποκατέστησεν, ἂν καὶ ἀκουσίως, τὸν Ἀθανάσιον εἰς τὸν θρόνον τῆς Ἀλεξανδρείας.

Ὅταν ὅμως μετ’ ὀλίγον ἀπέθανεν ὁ Κώνστας, ἀνεκηρύθη δὲ αὐτοκράτωρ ὁ Κωνστάντιος, ἀπέστειλεν ἀνθρώπους ἵνα συλλάβωσι τὸν Ἀθανάσιον. Τοῦτο προγνωρίσας ὁ Ἅγιος ἐξῆλθε κρυφίως τοῦ Πατριαρχείου καὶ κατέφυγεν εἰς γυναῖκα τινὰ ἐστολισμένην μὲ παρθενίαν καὶ ἄλλας ἀρετάς [5], ἡ ὁποία, μαθοῦσα τὴν αἰτίαν τῆς φυγῆς του, ἐδέχθη αὐτὸν μετὰ χαρᾶς καὶ ὄχι μόνον τὸν ὑπηρέτει, ἀλλὰ καὶ πᾶσαν ἄλλην περιποίησιν προσέφερεν εἰς τὸν Ἅγιον ἐπὶ διάστημα ἓξ ὁλοκλήρων ἐτῶν. Ὅτε δὲ ὁ Κωνστάντιος ἐτελεύτησε καὶ ἔγινε βασιλεὺς ὁ παραβάτης Ἰουλιανός, τότε ἐξῆλθεν εὐθὺς ὁ Ἅγιος ἐκ τῆς οἰκίας τῆς παρθένου, κατὰ τὸ μεσονύκτιον, καὶ εὑρέθη ἐν τῷ μέσῳ τῆς Ἑκκλησίας. Πόσον δὲ ἐχάρησαν ὅλοι οἱ Ἀλεξανδρεῖς, ὅταν εἶδον τὸν Ἅγιον καὶ πόσον ἔτρεχον καὶ ηὐχαρίστουν τὸν Θεόν, δὲν εἶναι τοῦ παρόντος νὰ εἴπω.