Τὸ θαῦμα τοῦτο ἰδόντες οἱ κάτοικοι τοῦ χωρίου ἐκείνου προσέτρεξαν καὶ συνωθοῦντο, διαγωνιζόμενοι τὶς πρῶτος νὰ ἐγγίσῃ τὸ ἔνδυμα τοῦ Ἁγίου. Ἰδοῦσα δὲ καὶ ἡ Τραϊανὴ τὰ γενόμενα σημεῖα, ἐπίστευσεν εἰς τὸν Χριστὸν μεθ’ ὅλου τοῦ οἴκου της. Τότε καὶ δαιμονιζομένους ἔφεραν ἐκεῖ, τοὺς ὁποίους ὁ Ἅγιος, διὰ τῆς θείας Χάριτος, ἐθεράπευσε καὶ ἄλλα πολλὰ θαυμάσια ἐτέλεσεν. Ὅθεν, ὄχι μόνον οἱ ἐγχώριοι, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ οἱ στρατιῶται, οἵτινες συνώδευον τὸν Ἅγιον, ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστόν. Οὕτω τὸν μὲν Ἅγιον ἔλυσαν ἐκ τῶν ἁλύσεων, αὐτοὶ δὲ ἀλύτως ἐδέθησαν εἰς τὴν Πίστιν τοῦ Χριστοῦ. Μετὰ ταῦτα ἀνεχώρησαν ἐκεῖθεν συνοδεύοντες τὸν Ἅγιον. Εἰς ὅσους τόπους δὲ διήρχοντο ἐθαυματούργει ὁ Ἅγιος, διὰ νὰ ἐπιστρέψουν τὰ ἔθνη πρὸς Κύριον. Ὡς δὲ ἔφθασαν εἰς ἄλλο χωρίον, οἱ στρατιῶται ἤθελον νὰ φάγουν. Εἶπον λοιπὸν εἰς τὸν Μάρτυρα· «Ἰδού, ἡμεῖς πολλάκις ἐ σθίομεν καὶ σύ, δοῦλε τοῦ Θεοῦ, ἔχεις τρεῖς ἡμέρας ὅπου δὲν ἔφαγες τίποτε. Ὁ Ἅγιος τότε ἀπεκρίθη πρὸς αὐτούς· «Ἐγώ, ἀδελφοί μου, ἐχορτάσθην ἐξ ἀφθάρτων βρωμάτων καὶ δὲν ἐπιθυμῶ τροφὰς φθαρτάς. Σᾶς, τρέφει ὁ ἄρτος καὶ εὐφραίνει ὁ οἶνος, ἐμὲ δὲ ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Σεῖς ἀγαπᾶτε τὸν χρυσὸν καὶ ἐγὼ τὸν Χριστόν. Σεῖς ὑπηρετεῖτε ἄρχοντα πρόσκαιρον καὶ ἐγὼ Βασιλέα αἰώνιον, ὅστις θέλει προσκαλέσει ἡμᾶς κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς Κρίσεως εἰς ζωὴν αἰώνιον, λέγων· «Δεῦτε οἰ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν Βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου» (Ματθ. κε’ 34). Ταῦτα δὲ εἰπὼν ὁ Ἅγιος πρὸς τοὺς στρατιώτας δὲν ἐδέχθη νὰ λάβῃ οὐδεμίαν τροφήν.

Τὴν ἑπομένην ἔφθασαν εἰς τὰ Κόμανα, εἰς τὰ ὁποῖα εἶχε φθάσει πρότερον ὁ ἡγεμὼν καὶ εἰδοποίησαν αὐτὸν ὅτι ἔφεραν τὸν Βασιλίσκον. Τότε ὁ ἡγεμὼν προσέταξε νὰ ὁδηγήσουν αὐτὸν εὐθὺς εἰς τὸν ναὸν τοῦ Ἀπόλλωνος, ἵνα θυσιάσῃ εἰς τὰ εἴδωλα καὶ ἂν δὲν ὑπακούσῃ, νὰ τὸν θανατώσουν συντόμως. Παρέλαβον λοιπὸν αὐτὸν ἄλλοι στρατιῶται καὶ τὸν συνεβούλευον νὰ μὴ προσκυνῇ ἀκρίτως, ὡς αὐτοὶ ἐνόμιζον, Θεόν, ὅστις δὲν φαίνεται. Ἀπεκρίθη δὲ πρὸς αὐτοὺς ὁ Ἅγιος· «Ἐγὼ δὲν πιστεύω ἀκρίτως εἰς τὸν Θεόν μου, ἀλλὰ μὲ βαθείαν κρίσιν πιστεύω ἀδιστάκτως εἰς Αὐτὸν καὶ γνωρίζω, ὅτι ὁ Θεός μου εἶναι κατὰ τὴν Θεότητα ἀόρατος, ἀλλὰ διὰ τοῦ νοὸς σκεπτόμενοι, ὅσον δυνάμεθα, ἐννοῶμεν Αὐτόν, τὸν τελοῦντα μεγάλα θαυμάσια. Ἐὰν δὲν μὲ πιστεύετε, ἐρωτήσατε τοὺς στρατιώτας, οἵτινες μὲ ἔφερον, πόσα σημεῖα ἐτέλεσεν ὁ Δεσπότης Χριστὸς εἰς ἐμέ, ἵνα οὕτω μάθητε τὴν ἀλήθειαν». Τότε οἱ στρατιῶται ἐκεῖνοι ὡμολόγουν λέγοντες· «Ἀληθῶς φοβερὰς δυνάμεις καὶ ἐξαίσια θαύματα εἴδομεν εἰς αὐτὸν κατὰ τὴν ὁδοιπορίαν».