Ἀλλὰ καὶ ἕτερα κτίρια διὰ τὰς ἀνάγκας τῆς πληθυνομένης ἀδελφότητος ᾠκοδόμησαν οἱ Ὅσιοι οὗτοι Πατέρες καὶ νοσοκομεῖον διὰ τοὺς ἀσθενοῦντας ἀδελφοὺς καὶ γηροκομεῖον διὰ τοὺς γέροντας καὶ πύργον ἔκτισαν καὶ δι’ ἀγροὺς καὶ ἀμπελῶνας ἐφρόντισαν καὶ δι’ ὅ,τι ἄλλο ἦτο ἀναγκαῖον πρὸς σύστασιν καὶ συντήρησιν τῆς ἀδελφότητος, καθὼς ταῦτα πάντα εὕρηνται εἰς κώδικα ἐν τῇ Μονῇ φυλαττόμενον, ἰδιοχείρως γεγραμμένον ὑπὸ τῶν αὐταδέλφων τούτων Ὁσίων.
Διὰ πάντα δὲ ταῦτα φροντίζοντες οἱ Ὅσιοι οὐδόλως ἠμέλησαν καὶ διὰ τὴν πνευματικὴν πρόοδον καὶ κοινοβιακὴν τελείωσιν τῶν ὑπ’ αὐτοὺς ἀσκουμένων Μοναχῶν, ἔτι δὲ περισσότερον καὶ διὰ τὴν ἰδικήν των τελείωσιν ἐν Χριστῷ, ἀλλὰ μάλιστα διὰ ταύτης καὶ τὰς οἰκοδομὰς εἰς αἴσιον πέρας ἤγαγον καὶ μὲ κτήματα καὶ Μετόχια τὴν ὑπ’ αὐτῶν συσταθεῖσαν Μονὴν ἐπλούτισαν καὶ ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀδελφῶν ηὔξησε τόσον, ὥστε ἐκεῖ ποὺ πρότερον οὐδὲν ἴχνος ζωῆς ὑπῆρχε, κατεστάθη ἤδη τέλειον φροντιστήριον ψυχῶν, οἰκισμὸς ἀνθρώπων τὸν Θεὸν φοβουμένων καὶ δι’ Αὐτὸν μόνον ζώντων καί, γενικῶς εἰπεῖν, ὁ πρῴην ἀπεριπάτητος ἐκεῖνος βράχος κατεστάθη ἄλλη κλῖμαξ ἀπὸ γῆς πρὸς οὐρανὸν μετάγουσα τοὺς θέλοντας νὰ σωθῶσιν εὐσεβεῖς Χριστιανούς.
Οὕτως ὁσίως ἕως τέλους οἱ Ὅσιοι οὗτοι Πατέρες ἀγωνιζόμενοι καὶ μεγάλως τῷ Θεῷ εὐαρεστήσαντες καὶ πλείστων ἀξιωθέντες δωρεῶν καὶ Χαρίτων ἀπῆλθον πρὸς Ὃν ἐπόθησαν καὶ δι’ Ὃν ἠγωνίσθησαν Κύριον, ὁ μὲν Ὅσιος Θεοφάνης κατὰ τὴν ιζ’ (17ην) Μαΐου τοῦ ἔτους 1544, ὁ δὲ Ὅσιος Νεκτάριος κατὰ τὴν ζ’ (7ην) Ἀπριλίου τοῦ ἔτους 1550. Τὴν ζωὴν τῶν Ὁσίων τούτων ὡς ἑξῆς περιγράφει εἷς ἐκ τῶν μαθητῶν των: «Ἀφ’ οὗ δὲ τὰ τοῦ μονήρους βίου ἠμφιάσατο (ὁ Θεοφάνης), οὔτε ἔλαιον, οὔτε οἶνον, οὐκ ἰχθύας, οὐ τυρὸν ἢ γάλακτι οὐδαμῶς ἐγεύσατο, μετὰ καὶ τοῦ συγκοινωνοῦ αὐτοῦ Νεκταρίου τοῦ Πατρός, ἀλλὰ μόνοις ὀσπρίοις καὶ λαχάνοις μετ’ ὄξους καὶ ὀπώραις τρεφόμενοι καὶ διὰ τοὺς συνασκητὰς κατ’ ἰδίαν ἐκαθέζοντο, ἀλλ’ οὐδὲ μετὰ φίλου ποτὲ μιᾷ τραπέζῃ συνέφαγον, οὔτε μετ’ ἰδίου οὐδὲ μετὰ ξένου οὔπω… λέγεται δὲ ὅτι καὶ ἅλυσον τῇ σαρκὶ αὐτοῦ δεσμούμενον βαστάσας γενναίως χρόνοις πολλοῖς ὁ κυρ Θεοφάνης καὶ πολλάκις τῇ πρώτῃ ἑβδομάδι τῆς Τεσσαρακοστῆς μόνον τὸ Σάββατον ἤσθιεν, τὸν δ’ ὅλον καιρὸν αὐτοῦ ἡμέραν παρ’ ἡμέραν μεθ’ ὅλας δὲ τὰς ἀρετὰς τοῦτο μεῖζον ἐκέκτητο, τὸ διδακτικὸν φημὶ καὶ νουθετικὸν σὺν τῷ εὐδιακρίτῳ τῇ γλυκύτητι τῆς γλώττης ψελλίζων παρὰ μικρὸν καὶ πᾶσαν τε Παλαιὰν καὶ Νέαν Γραφὴν εὐφυῶς μιμνησκόμενος τῷ τάχει τῆς διανοίας καὶ ἀναγγέλλων ἀεί».