ΑΡΓΥΡΟΣ, ὁ νέος τοῦ Χριστοῦ Ἀθλητής, ἦτο ἀπὸ τὴν Ἀπονομὴν [1] τῆς Θεσσαλονίκης. Τὰ ὀνόματα τῶν γονέων του καὶ τῆς οἰκογενείας του δὲν ἐγνώσθησαν. Πρὸ τοῦ Μαρτυρίου του παρέμενεν οὗτος εἰς τὴν Θεσσαλονίκην καὶ ἦτο ὑπηρέτης ράπτου τινός. Ἦτο ὅμως νέος χαριτωμένος, καθὼς τὸν περιέγραψαν ἀξιόπιστοι ἄνθρωποι ἐκ Θεσσαλονίκης, οἵτινες τὸν ἐγνώρισαν, τοῦτο δὲ εἶναι ἐκτὸς πάσης ἀμφιβολίας, διότι διὰ τὴν ἀρετήν του ταύτην ὁ Θεὸς τὸν ἠξίωσε τῆς μαρτυρικῆς χάριτος, τὴν δὲ αἰτίαν τοῦ ὑπὲρ Χριστοῦ Μαρτυρίου του καὶ τὸν τρόπον μὲ τὸν ὁποῖον ἠξιώθη τοῦ μακαρίου τέλους θέλομεν διηγηθῆ ἐνταῦθα μὲ συντομίαν, κατὰ τὰς ἐγγράφους πληροφορίας ἀξιοπίστων ἀνθρώπων τῆς Θεσσαλονίκης.
Χριστιανός τις ἀπὸ τὸν Σωχὸν τῆς Θεσσαλονίκης εὑρίσκετο κεκλεισμένος εἰς τὴν φυλακὴν τῆς Θεσσαλονίκης διὰ παράπτωμά τι καὶ μὴ ἔχων νὰ πληρώσῃ τὴν ποσότητα τῶν χρημάτων, τὰ ὁποῖα τοῦ ἐζήτει ὁ πασᾶς, τὸν ἠπείλει ἐκεῖνος ὅτι θὰ τὸν κρεμάσῃ. Οὗτος δέ, ὡς ἄφρων, φοβηθεὶς τὸν θάνατον, ὤ τῆς ἐκείνου ἀθλιότητος! εἶπεν ὅτι τουρκεύει. Κατόπιν τῆς ὑποσχέσεώς του ταύτης τὸν ἐξήγαγον ἐκ τῆς φυλακῆς καὶ μετὰ τὴν ἄρνησιν τῆς θειοτάτης καὶ ἁγιωτάτης μας Πίστεως καὶ τὴν ὁμολογίαν, φεῦ τῷ ἀθλίῳ! τῆς τῶν Ἀγαρηνῶν ἀντιχρίστου πλάνης, τὸν ἔφεραν εἴς τι καφενεῖον, εἰς θέσιν λεγομένην Ταχτάκαλα, διὰ νὰ τὸν νουθετήσουν!
Τοῦτο ἰδὼν ὁ παντὸς ἀργύρου καὶ χρυσοῦ καὶ παντὸς λίθου τιμίου πολύ, μᾶλλον δὲ ἀσυγκρίτως, τιμιώτερος Ἀργυρὸς καὶ ὑπὸ θείου ζήλου θερμανθεὶς κατὰ τὴν ψυχὴν καὶ τὴν καρδίαν καὶ ὅλως ἔνθους καὶ θεόληπτος γενόμενος, ἀπορρίψας πάντα φόβον καὶ αὐτὴν ἔτι τὴν γλυκυτάτην ζωὴν καταφρονήσας, εἰσῆλθε μετὰ μεγάλης καὶ θαυμαστῆς ἀνδρείας καὶ γενναιότητος ἐντὸς τοῦ καφενείου, εἰς τὸ ὁποῖον ἦτο ὁ ἐλεεινὸς ἀρνησίχριστος τριγυρισμένος ὑπὸ πλήθους ἀγριωτάτων γενιτσάρων, καὶ στιχθεὶς ἔμπροσθεν τοῦ ἀρνητοῦ, εἶπε πρὸς αὐτόν, μὲ παρρησίαν πολλήν, ἐνώπιον ὅλων, χωρὶς νὰ ὑπολογίσῃ οὐδένα· «Τί κακὸν ἔκαμες, ἀδελφέ, νὰ ἀρνηθῇς τὸν Χριστόν, τὸν Ποιητὴν καὶ Σωτῆρα μας! Τί μέγα κακὸν ἔκαμες, ταλαίπωρε, εἰς τὴν ψυχήν σου νὰ τὴν παραδώσῃς εἰς τὴν κόλασιν, ἥτις εἶναι αἰώνιος καὶ ἀτελεύτητος θάνατος, διὰ νὰ ἀποφύγῃς τοῦτον τὸν πρόσκαιρον θάνατον; Ἐλθέ, ἐλθέ, ἀδελφέ, εἰς αἴσθησιν. Ἐλθὲ εἰς τὸν ἑαυτόν σου καὶ μετανόησον καὶ ὁμολόγησον πάλιν τὸν Χριστόν. Θὰ σὲ θανατώσουν; Ἀπόθανε, πρόσφερε τὸ αἷμά σου διὰ τὸν Χριστόν, διότι χρέος ἔχομεν ὅλοι νὰ ἀποθάνωμεν διὰ τὴν ἀγάπην Του, ὅταν εἶναι ἀνάγκη, διότι καὶ Ἐκεῖνος ἐθυσιάσθη διὰ τὴν ἰδικήν μας ἀγάπην».