εἰς τὸν πασᾶ Καπίσι καὶ νὰ τὸν φυλακίσωσιν ἐκεῖ, ἕως οὗ γίνῃ μεγαλυτέρα κρίσις, διότι ἔτυχε τότε νὰ εἶναι Παρασκευή· ὅπερ καὶ ἐγένετο. Ὁ δὲ πνευματικὸς αὐτοῦ πατήρ, ὁ προρρηθεὶς Γρηγόριος, μαθὼν τὴν παρρησίαν τοῦ Ἁγίου καὶ τὰ βάσανα, ἅτινα ὑπέμεινε διὰ τὸν Χριστόν, κατώρθωσε καὶ ἐπῆγεν ἐντὸς τῆς φυλακῆς καὶ μὲ λόγους πνευματικοὺς ἐνεθάρρυνεν αὐτὸν νὰ μὴ δειλιάσῃ εἰς τοὺς ἀγῶνας, ἀλλὰ νὰ ὑπομείνῃ ἀνδρείως, ἵνα καταισχύνῃ τὸν διάβολον καὶ νὰ λάβῃ λαμπροὺς τοὺς στεφάνους τῆς νίκης παρὰ τοῦ ἀθλοθέτου Θεοῦ. Ὁ δὲ Μάρτυς ἐζήτησε νὰ μεταλάβῃ τὰ Ἄχραντα Μυστήρια, ἀμέσως δὲ ἔφερεν αὐτὰ ὁ πνευματικὸς καὶ ἐπλήρωσε τὴν αἴτησίν του.

Μετὰ πέντε ἡμέρας ἔφεραν τὸν Μάρτυρα εἰς τὸ δικαστήριον μετὰ ἁλύσεων δεδεμένον ὡς κακοῦργον, αὐτὸς δὲ ἵστατο χαίρων ὡς εἰς καμμίαν πανήγυριν. Βλέπων δὲ αὐτὸν μὲ ἄγριον καὶ φονικὸν βλέμμα ὁ δικαστής, εἶπε πρὸς αὐτόν· «Διατί σὺ δὲν ὁμολογεῖς τὴν ἰδικήν μας θρησκείαν καλὴν καὶ ἀληθινήν, ἀλλὰ τὴν ἀποστρέφεσαι καὶ τὴν ἐξουθενεῖς;». Ὁ δὲ μάρτυς ἀπεκρίνατο· «Ἐγὼ Χριστιανὸς ἐγεννήθην καὶ Χριστιανὸς θέλω νὰ ἀποθάνω καὶ δὲν ἀρνοῦμαι τὴν πίστιν μου, ἂν καὶ μύρια βάσανα μοῦ δώσῃς, διότι αὐτὴ εἶναι καλὴ καὶ ἀληθινή· καὶ εἴθε νὰ πιστεύσητε καὶ σεῖς, αὐθέντα, ἵνα μὴ κολασθῆτε». Ἀκούσας ταῦτα ὁ δικαστὴς ὠργίσθη καὶ βλέπων τὸ ἀμετάθετον τῆς γνώμης τοῦ Μάρτυρος, ἔδωκε κατ’ αὐτοῦ τὴν τελευταίαν διὰ ξίφους ἀπόφασιν τοῦτον εὐθὺς ἥρπασαν οἱ δήμιοι καὶ ἔφεραν εἰς τὸ μέρος τῆς καταδίκης. Ὁ δὲ Ἅγιος, ἀφ’ οὗ ἐδεήθη πρῶτον πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὲρ τῆς συστάσεως καὶ εἰρηνοποιήσεως τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν καὶ τοῦ σύμπαντος κόσμου, εἶτα ἐγονάτισε καὶ εἶπε πρὸς τὸν δήμιον νὰ ἐκτελέσῃ τὴν διαταγήν, ἥτις τῷ ἐδόθη ὁ δὲ ἀπέκοψε τὴν ἁγίαν αὐτοῦ κεφαλὴν τὴν κε’ (25ην) Ἰανουαρίου ἡμέρᾳ Τρίτῃ, ὥρᾳ δευτέρᾳ τῆς ἡμέρας καὶ οὕτως ἔλαβεν ὁ ἀοίδιμος τοῦ Μαρτυρίου τὸν στέφανον, ἐτῶν ὢν τριάκοντα (30), τὴν δὲ αὐγὴν τῆς Τετάρτης φῶς οὐράνιον κατέβη ἐπὶ τοῦ μαρτυρικοῦ λειψάνου, τὸ ὁποῖον εἷδον οὐχὶ μόνον πολλοὶ Χριστιανοί, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ Τοῦρκοι, τὸ ὁποῖον καὶ ὡμολόγουν ἐνώπιον πάντων.