ΓΕΩΡΓΙΟΣ ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς τοῦ Χριστοῦ ἐγεννήθη ἐν Κρήτῃ, εἰς τὴν Ἐπαρχίαν Κυδωνίας, χωρίον Ἀλικιανοῦ, κατὰ τὴν 24ην Μαΐου 1846 ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς Νικόλαον Ἱερέα Διβόλην ἐπονομαζόμενον, ὅστις ἦτο γέννημα καὶ θρέμμα τῆς νήσου Φολεγάνδρου, καὶ Αἰκατερῖναν Μπουζιανοπούλαν, Κρῆσσαν τὸ γένος, ἐκ τῆς ἄνωθεν ἐπαρχίας Κυδωνίας ἀπὸ τὴν εὐγενεστέραν οἰκογένειαν τοῦ ἱστορικοῦ καὶ ἡρωϊκοῦ χωρίου Θερίσσου, εἰς τὸ ὁποῖον μετέβη καὶ ὁ πατὴρ αὐτοῦ ἐφημέριος, ὅπου καὶ ὁ μακάριος ἀνετράφη ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου, ἔμαθε δὲ καὶ ὀλίγα γράμματα, ἀλλὰ τόσον ὀλίγα, ὥστε μόλις ἀνεγίνωσκεν, ἀλλ’ ἐκεῖνα τὰ ὀλίγα τὸν ὠφέλησαν πάρα πολύ, καθὼς θὰ ἴδωμεν κατωτέρω. Ἐπειδὴ δὲ ἔμεινεν ἄτεκνος, μετήρχετο τὴν γεωργικήν. Γεωργῶν δὲ ὅλην τὴν ἡμέραν καὶ φυτεύων ἀμπελῶνα ἐκάθητο μετὰ τὸ δεῖπνον καὶ ἀνεγίνωσκε τὰ Συναξάρια τῶν Ἁγίων καὶ μάλιστα τῶν Μαρτύρων, τὰ ὁποῖα ὑπερηγάπα. Τοῦτο ἐγίνετο καθ’ ἑκάστην ἑσπέραν μέχρι τοῦ μεσονυκτίου. Ἔλεγον δὲ οἱ γονεῖς αὐτοῦ πρὸς αὐτόν· «Τέκνον μου, πρέπει νὰ κοιμηθῇς, νὰ ξεκουρασθῇς, διότι αὔριον ἔχεις ἐργασίαν». Ὁ μακάριος ἔλεγεν εἱς αὐτούς· «Δὲν ἀναπαύομαι οὔτε κοιμοῦμαι εὐχάριστα, ἐὰν πρότερον δὲν χορτάσω ἀπὸ τὴν θείαν ἀνάγνωσιν».

Κατὰ δὲ τὸ τέλος τοῦ ἔτους ͵αωξε’ (1865), ἀναγνώσας μεγάλου τινὸς Μάρτυρος τὸν Βίον καὶ καταθελχθεὶς τὴν καρδίαν, ἐστέναξε βαθέως καὶ εἶπε μετὰ κατανύξεως· «Χριστέ μου, ἀξίωσε καὶ ἐμὲ νὰ χύσω τὸ αἷμά μου διὰ τὴν ἀγάπην σου». Ὁ δὲ ἀδελφὸς αὐτοῦ Ἰωάννης, ἀόμματος ὤν, ὅστις ἐκάθητο πάντοτε μετ’ αὐτοῦ ἀκροώμενος, ἐπέπληξεν αὐτὸν καὶ τοῦ εἶπε· «Τί λέγεις ἐκεῖ, ἀδελφέ μου; δὲν ἠξεύρεις ὅτι διὰ νὰ γίνῃ αὐτὸ ποὺ εἶπες πρέπει νὰ ἐγερθῇ διωγμὸς κατὰ τῶν Χριστιανῶν; Καὶ σὺ μὲν καὶ ἄλλοι πολλοὶ θὰ δυνηθῆτε νὰ ὑποφέρετε τὰ μαρτύρια καὶ νὰ ὠφεληθῆτε, ἀλλὰ πόσοι θὰ ἀρνηθοῦν τὸν Χριστὸν καὶ θὰ ἀπολεσθοῦν;». Εἰς ταῦτα ὁ μακάριος οὐδὲν ἀπεκρίθη, ἀλλὰ στενάξας καὶ πάλιν βαθύτατα εἶπε· «Ναί, Χριστέ μου, ἂν εἶναι θέλημά σου, ἀξίωσέ με νὰ χύσω τὸ αἷμά μου διὰ τὴν ἀγάπην σου, ὅπως καὶ σὺ ἔχυσες τὸ αἷμά σου διὰ τὴν ἰδικήν μου ἀγάπην». Ὁ δὲ ἀδελφὸς αὐτοῦ δὲν εἶπεν αὐτῷ μηδὲν πλέον, ἀλλ’ ἐφύλαξε τοὺς λόγους τούτους μυστικούς. Ἀκούσατε δὲ πῶς συνέβη νὰ ἐκπληρωθῇ ἡ ἐπιθυμία αὕτη τῆς καρδίας του.

Ὡς γνωστόν, κατὰ τὸ ἔτος ͵αωξϛ’ (1866), ἠγέρθη ἐκείνη ἡ τρομερὰ ἐπανάστασις ἐν Κρήτῃ, εἰς τὴν ὁποίαν καὶ αὐτὸς ὑπηρέτει, κομίζων γράμματα ἐκ τοῦ ἑνὸς ἀρχηγοῦ εἰς τὸν ἄλλον, καὶ ὅπως ἀλλέως ἠδύνατο. Κατὰ δὲ τὴν πέμπτην Φεβρουαρίου,