νὰ φλογίζωνται πάντοτε. Διὰ τοῦτο καὶ ἡμεῖς οἱ ὁποῖοι ἠξιώθημεν νὰ γνωρίσωμεν τὴν ἄφατον τοῦ Χριστοῦ ἀγαθότητα προδίδομεν τὰς σάρκας προθύμως καὶ χαίροντες εἰς τιμωρίας προσκαίρους καὶ μάστιγας, διὰ νὰ λυτρωθῶμεν ἀπὸ τὴν ἀτελεύτητον κόλασιν καὶ νὰ κληρονομήσωμεν εἰς τοὺς οὐρανοὺς Βασιλείαν αἰώνιον· διότι ἂν καὶ τώρα πρὸς ὥραν ἀποθνῄσκομεν, ἀλλὰ τότε, τὴν ἡμέραν τῆς κρίσεως, θὰ ἀναστηθῶμεν ὅλοι νὰ ζῶμεν πάντοτε».

Ταῦτα ἀκούσας ὁ Εὐϊλάσιος ἐγνώρισε τοῦ Θεοῦ τὴν μεγάλην καὶ ἀνίκητον δύναμιν καὶ κατανυγεὶς τὴν καρδίαν ἀπὸ Πνεῦμα Ἅγιον, ἐπίστευσεν εἰς τὸν Χριστὸν καὶ ἀπέλυσε τὴν Μάρτυρα. Τότε ἔδραμεν ἕνας ἀπὸ τοὺς δούλους τοῦ Εὐϊλασίου πρὸς τὸν βασιλέα, διὰ νὰ φανῇ πιστὸς εἰς αὐτόν, καὶ τοῦ λέγει· «Γνώριζε, κύριέ μου βασιλεῦ, ὅτι ἐπρόδωσεν ὁ Εὐϊλάσιος τὴν ἀγάπην σου καὶ μέλλει νὰ γίνῃ Χριστιανὸς ὁ ἀχάριστος! Λοιπὸν σπούδασον νὰ τὸν ἁρπάσῃς πρὶν τελειωθῇ καὶ τὸν χάσῃς». Μαθὼν ὁ βασιλεὺς τὰ γενόμενα ἐθύμωσεν ὑπέρμετρα καὶ προσκαλέσας τὸν ἔπαρχον αὐτοῦ, Μάξιμον ὀνομαζόμενον, ὅστις ἦτο σκληρὸς πολὺ καὶ ἀπάνθρωπος, τὸν ἔστειλεν εἰς τὴν Κύζικον, παραγγείλας εἰς αὐτὸν νὰ παιδεύσῃ ἀσπλάγχνως τὸν Εὐϊλάσιον. Ἀφοῦ ἦλθεν ὁ ἔπαρχος εἰς τὴν Κύζικον, ἔφεραν εὐθὺς εἰς τὸ κριτήριον δεδεμένον τὸν Εὐϊλάσιον. Λέγει τότε πρὸς αὐτὸν ὁ ἔπαρχος· «Εἰπέ μου, κακὴ κεφαλή, πῶς ἐτόλμησες νὰ ἀφήσῃς τοὺς μεγάλους θεοὺς καὶ νὰ πιστεύσῃς εἰς τὸν Χριστόν, ἀνόητε;». Ἀπεκρίθη ὁ Εὐϊλάσιος· «Ἐπ’ ἀληθείας, ἐὰν ἀκούσῃς καὶ σὺ τὴν Μάρτυρα τοῦ Χριστοῦ Φαῦσταν, θέλεις γνωρίσει τὸν ζῶντα καὶ ἀληθῆ Θεὸν νὰ γίνῃς μακάριος».

Εἰς τὸ ἄκουσμα τῶν λόγων τούτων ὀργισθεὶς ὁ ἔπαρχος ἐπρόσταξε νὰ κρεμάσωσι τὸν Ἅγιον εἰς τὸ ξύλον, νὰ τὸν δέρωσι καὶ νὰ τὸν κεντῶσι μὲ τὰ ξίφη των. Καθὼς λοιπὸν ἔδερνον αὐτὸν ὥραν πολλὴν ἐφώναζε πρὸς Κύριον λέγων· «Κύριε ὁ Θεός, ὁ Παντοκράτωρ, ὅπως ἐβοήθησες τὴν δούλην σου Φαῦσταν εἰς ὅλα τὰ θλιβερὰ ὅπου τῆς ἦλθον, δεῖξε καὶ εἰς ἐμὲ τὸν ταπεινὸν τὰ θαυμάσιά σου· λύτρωσέ με ἀπὸ τὸν δεινὸν τοῦτον καὶ ὠμότατον ἔπαρχον, διότι ἐσένα ἐπόθησα, Δέσποτα, διὰ τὰ πολλὰ καὶ μεγάλα σου θαυμάσια». Ταῦτα τοῦ Εὐϊλασίου προσευχομένου, ἐπρόσταξε πάλιν ὁ ἔπαρχος νὰ κατακαύσουν τὰς πλευράς του μὲ λαμπάδας. Τούτου γενομένου μὲ πολλὴν ταχύτητα, παρεκάλει τὴν Ἁγίαν Φαῦσταν ὁ μακάριος Εὐϊλάσιος, νὰ κάμῃ προσευχὴν δι’ αὐτόν. Τότε ἡ Ἁγία συμπονέσασα πολὺ τὸν βασανιζόμενον Μάρτυρα τοῦ Χριστοῦ ηὔχετο δι’ αὐτόν, οὕτω λέγουσα· «Κύριε ὁ Θεός μου, χάρισέ μου