Ὁ μὲν λοιπὸν Μάρτυς τόσην χαρὰν εἶχε διὰ νὰ ἀποθάνῃ ὑπὲρ τῆς εὐσεβείας, οἱ δὲ κατήγοροι ἐκεῖνοι καὶ ψευδομάρτυρες ἐπήγαινον συχνάκις εἰς τὸν βεζύρην, ζητοῦντες νὰ θανατώσῃ τὸν Ἅγιον· βλέποντες δὲ ὅτι αὐτὸς κλίνει εἰς τὴν φιλανθρωπίαν καὶ δίδει ἀναβολὴν καιροῦ εἰς τὸ πρᾶγμα, ἐθυμώθησαν καὶ δίδουν ἀναφορὰν εἰς τὸν βασιλέα σουλτὰν Ἀβδοὺλ Χαμὶτ κατηγοροῦντες τὸν Μάρτυρα, ὅτι ἠρνήθη τὴν πίστιν του καὶ αὐτὸν τὸν βεζύρην ὅτι ἔλαβε χρήματα καὶ θέλει νὰ τὸν ἐλευθερώσῃ. Ὁ βασιλεύς, φοβηθεὶς τὴν ταραχὴν τοῦ πλήθους, στοχαζόμενος δὲ καὶ τὰ πολιτικὰ πράγματα τῆς βασιλείας του, ὅτι κατ’ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν ἦσαν ἀδύνατα, ἀσταθῆ καὶ γεμᾶτα ἀπὸ ὑποψίας διὰ τὸν φόβον ἐπαπειλουμένου ρωσοτουρκικοῦ πολέμου, ἔδωκεν ἀπόφασιν κατὰ τοῦ Μάρτυρος: ἢ Τοῦρκος νὰ γίνῃ, ἢ νὰ θανατωθῇ.
Τότε ὁ βεζύρης, θέλων καὶ μὴ θέλων, ἐκβάλλει τὸν Ἅγιον ἀπὸ τὴν φυλακὴν καὶ τὸν ἐρωτᾷ μὲ στενὴν ἐρώτησιν, ἢ νὰ ἀποδεχθῇ τὸν Μωάμεθ ὡς προφήτην θεοῦ ἢ νὰ ἀκολουθήσῃ τὸν δήμιον καὶ νὰ ἀποκεφαλισθῇ· τότε ὁ τοῦ Χριστοῦ ἀληθὴς Μάρτυς Ἀντώνιος, εὐφρανθεὶς εἰς τὸ πρᾶγμα, καθὼς χαίρουσιν οἱ εὑρίσκοντες θησαυρόν, ἐδέθη ὀπίσω τὰς χεῖρας, καὶ μὲ χαροποιὸν πρόσωπον ἔτρεχεν εἰς τὸν θάνατον, ὡς εἰς πανήγυριν καὶ πηγαίνων εἰς τὸ Ἄκ-Σαράϊ κλίνει τὴν κεφαλὴν καὶ εἰπών· «Κύριε, εἰς χεῖρας σου παρατίθημι τὸ πνεῦμα μου», ἀποκεφαλίζεται, τρὶς τοῦ δημίου κτυπήσαντος μὲ τὸ ξίφος τὸν ἱερὸν αὐτοῦ τράχηλον, ἵνα, μὴ ὑποφέρων τὸν πόνον, προδώσῃ τὴν εὐσέβειαν· βλέπων δὲ ὅτι ματαίως κοπιάζει ἔσφαξεν αὐτὸν ὁ ἀλιτήριος ὥσπερ πρόβατον καὶ οὕτως ἔλαβεν ὁ ἀοίδιμος τὸν τοῦ μαρτυρίου ἄφθαρτον στέφανον· οἱ δὲ Χριστιανοὶ τῆς Βλάγκας [1] ἠγόρασαν τὸ λείψανον αὐτοῦ ἀντὶ ἑβδομήκοντα γροσίων καὶ λαμβάνοντες αὐτὸ μὲ μεγάλην προπομπὴν καὶ παρρησίαν καὶ ᾄσματα ἐπινίκεια, ἐπῆγαν ἔξω εἰς τὴν Ζωοδόχον Πηγὴν καὶ τὸ ἐνεταφίασαν· οὗ ταῖς πρεσβείαις ἀξιωθείημεν καὶ ἡμεῖς τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἀμήν.