τὴν ἄφησε κρεμαμένην καὶ ἐπῆγεν εἰς τὸ δωμάτιόν του πολὺ ταραγμένος, μὲ μεγάλην σύγχυσιν καὶ εἶπεν εἰς ἐκεῖνον τὸν Χριστιανὸν νὰ τοῦ βράσῃ καφὲ διὰ νὰ πίῃ. Ἐνῷ δὲ ἔβραζε τὸν καφὲ ὁ Χριστιανός, ἤρχισε πάλιν ἥμερα νὰ τὸν ὀνειδίζῃ διὰ τὴν ἀσπλαγχνίαν τὴν ὁποίαν ἔδειξε, τόσον ὥστε τὸν ἔκαμε καὶ ἔπεσε πρηνὴς καὶ ἔκλαιεν, ἢ ἀπὸ τὸν ἔλεγχον τῆς συνειδήσεώς του, ἢ ἀπὸ ἐντροπήν.
Καθ’ ὃν δὲ καιρὸν ἡ Ἁγία ἦτο ἀκόμη κρεμαμένη, ὤ τοῦ θαύματος! Αἴφνης ἔλαμψε φῶς μέγα εἰς τὴν φυλακήν, καταβαῖνον ἄνωθεν, ἀπὸ τὴν σκεπήν, ὡς ἀστραπή, τὸ ὁποῖον περικυκλῶσαν τὸ σῶμα τῆς Μάρτυρος ἐξεχύθη εἰς ὅλην τὴν φυλακὴν καὶ ἐφώτιζεν αὐτήν, ὡς νὰ εἰσήρχετο ἐντὸς αὐτῆς ὅλος ὁ ἥλιος ἂν καὶ ἦτο τετάρτη ἢ πέμπτη ὥρα τῆς νυκτός. Καὶ οἱ μὲν Χριστιανοὶ ἐφώναζον «Κύριε, ἐλέησον», οἱ δὲ Ἑβοαῖοι ἔπεσον χαμαί, διὰ νὰ μὴ βλέπουν τὸ φῶς· καὶ αἱ Τούρκισσαι ἐφώναζον· «Ὤχ! Ὤχ! τὸ κρίμα τῆς πτωχῆς ρωμαίας μᾶς ἔφθασε καὶ ἔπεσεν ἀστραπὴ νὰ μᾶς καύσῃ». Τότε ὁ δεσμοφύλαξ, τρέμων ὅλος ἐκ τοῦ φόβου του, εἶπεν εἰς τὸν Χριστιανὸν νὰ ξεκρεμάσῃ τὴν Ἁγίαν. Μεταβὰς ὅθεν ὁ Χριστιανὸς εὗρεν αὐτὴν τετελειωμένην, τὸ δὲ φῶς ἐχάθη καὶ ἔμεινε μία ἄρρητος εὐωδία ἐπὶ ὥραν πολλήν. Λαβὼν λοιπὸν ὁ Χριστιανὸς ἐκεῖνος τὰ κλειδία ἀπὸ τὸν δεσμοφύλακα, ἤνοιξε τὰ σίδηρα καὶ λύσας τὰς χεῖρας της συνέστειλε μὲ σέβας καὶ εὐλάβειαν τὸ ἅγιον αὐτῆς λείψανον καὶ ἀνάψας φῶτα καὶ θυμιάσας ἐκάθητο πλησίον, προσμένων μὲ χαρὰν τὴν ἡμέραν καὶ δοξάζων τὸν Θεὸν ὅπου τὸν ἠξίωσε νὰ ἰδῇ τοιαῦτα θαυμάσια καὶ νὰ ψηλαφήσῃ καὶ νὰ περιποιηθῇ μαρτυρικὸν λείψανον.
Τὸ πρωῒ διεδόθη εἰς τὴν πόλιν ἡ φήμη τῆς τελειώσεως τῆς Ἁγίας καὶ ἡ ἐμφάνισις τοῦ ἁγίου φωτός. Καὶ οἱ μὲν Ἀγαρηνοὶ καταισχυνθέντες ἐσιώπων καὶ ἔδωκαν ἄδειαν εἰς τοὺς Χριστιανοὺς νὰ πάρουν τὸ λείψανον καὶ νὰ τὸ κάμουν ὡς ἐπιθυμοῦν, οἱ δὲ Χριστιανοὶ ηὐφράνθησαν καὶ πολλοὶ ἔδραμον εἰς τὴν φυλακήν, λαβόντες δὲ τὸ ἅγιον λείψανον μὲ εὐλάβειαν τὸ ἐνεταφίασαν ἔξω τῆς πόλεως, ἐκεῖ ὅπου ἐνεταφιάζοντο καὶ τῶν λοιπῶν Χριστιανῶν τὰ λείψανα· τὰ δὲ φορέματα τῆς Ἁγίας διεμοίρασαν μεταξύ των πολλοὶ Χριστιανοὶ δι’ ἁγιασμὸν καὶ σωτηρίαν των.