Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος ΡΗΓΙΝΟΥ Ἐπισκόπου Σκοπέλου, ξίφει τελειωθέντος.

ἔφερε μέρη τινὰ ἐκ τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ λειψάνου εἱς τὴν Σκόπελον, ἅτινα ἀπετέθησαν ἐν τῷ σεβασμίῳ Μοναστηρίῳ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, ὅπου εὑρίσκονται ἔκτοτε φυλαττόμενα καὶ εὐλαβῶς τιμώμενα ἢ μᾶλλον εἰπεῖν αὐτὰ φυλάττουσιν ἀπὸ παντὸς κακοῦ τὴν νῆσον Σκόπελον.

Οὗτος εἶναι μὲ βραχυλογίαν ὁ Βίος τοῦ Ἁγίου Ρηγίνου [3], εὐλογημένοι Χριστιανοί, αὕτη ἡ πολιτεία τοῦ θεοφόρου τούτου Πατρὸς ἡμῶν· αὐτὸν λοιπὸν ἂς μιμηθῶμεν, αὐτὸν ἂς ἀκολουθήσωμεν, διὰ νὰ τὸν ἔχωμεν βοηθὸν εἰς τὰς ἀνάγκας μας, παρηγορητὴν εἰς τὰς θλίψεις, ἰατρὸν εἰς τὰς ἀσθενείας μας. Καί, ἁπλῶς εἰπεῖν, καθὼς ὅσοι ἦσαν εἰς τὸν καιρὸν εἰς τὸν ὁποῖον ἔζησε καὶ κατοικοῦσαν εἰς τὴν νῆσον ταύτην, εἰς τὴν ὁποίαν, θείᾳ Χάριτι, κατοικοῦμεν καὶ ἡμεῖς σήμερον, τὸν εἶχον ὑπερασπιστὴν καὶ ὑπέρμαχον, οὕτω νὰ τὸν ἔχομεν καὶ ἡμεῖς, καὶ καθὼς ὅταν ἔζη ἐβοηθοῦσε καὶ ἐπεμελεῖτο ὁ Ἅγιος τὴν Ἐπισκοπὴν καὶ ἐπαρχίαν ταύτην καὶ ἠγάπα τοὺς κατοικοῦντας εἰς αὐτήν, ὡς φιλόστοργος Πατὴρ τὰ ἴδια τέκνα, οὕτω καὶ νῦν μετὰ θάνατον τὴν βοηθεῖ καὶ τὴν ἐπιμελεῖται καὶ μᾶς ἀγαπᾷ ὡς πνευματικά του τέκνα, διότι ὁ Ἅγιος ζῇ καὶ ὑπάρχει εἰς αἰῶνα τὸν ἅπαντα, καθὼς ὁ σοφὸς Σολομῶν λέγει· «Δίκαιοι εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι» (Σοφ. Σολ. ε’ 16).

Ἂς εὐφρανθῶμεν λοιπὸν σήμερον εἰς τὴν Ἁγίαν του μνήμην, ἂς ἑορτάσωμεν, ἂς πανηγυρίσωμεν, ὄχι ὅμως μὲ χοροὺς καὶ ἄσεμνα καὶ ἄπρεπα παιγνίδια καὶ ξεφαντώματα, τὰ ὁποῖα ἁρμόζουν εἰς τοὺς ἀπίστους καὶ ἀσεβεῖς καὶ μὲ τὰ ὁποῖα εὐφραίνομεν καὶ χαροποιοῦμεν τὸν διάβολον, ἀλλὰ μὲ ὕμνους, μὲ δοξολογίας, μὲ ψαλμῳδίας καὶ ἄλλα σεμνὰ καὶ θεάρεστα ἔργα, τὰ ὁποῖα ἁρμόζουσιν εἰς ἡμᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους καὶ εὐσεβεῖς καὶ μὲ τὰ ὁποῖα εὐφραίνομεν καὶ χαροποιοῦμεν τὸν Ἅγιον, ὁ ὁποῖος ἵσταται ὑπεράνω ἡμῶν ἀοράτως. Καὶ δι’ ὅσους μὲν ἦλθον καὶ συνηθροίσθησαν ἐνταῦθα διὰ νὰ πανηγυρίσουν, καθὼς οἱ ἄπιστοι καὶ ἀσεβεῖς, λυπεῖται, θλίβεται καὶ τοὺς ἀποστρέφεται. Διὰ ὅσους δὲ ἦλθον διὰ νὰ τὸν δοξολογήσουν, διὰ νὰ προσκυνήσουν τὸν τάφον καὶ τὰ Ἅγια αὐτοῦ λείψανα καὶ νὰ πανηγυρίσουν σεμνῶς καὶ θεαρέστως, χαίρεται, εὐφραίνεται καὶ τοὺς εὐλογεῖ, παρακαλῶν τὸν Θεὸν νὰ τοὺς χαρίσῃ τὰ αἰτήματά των. Καὶ ἐδῶ μὲν εἰς τοῦτον τὸν κόσμον νὰ τοὺς ἀξιώσῃ νὰ διέλθουν ζωὴν εἰρηνικὴν καὶ εὐτυχισμένην, εἰς δὲ τὸν ἄλλον νὰ τοὺς κάμῃ μετόχους καὶ κοινωνοὺς τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν τῆς οὐρανίου του Βασιλείας, ἧς γένοιτο πάντας ἡμᾶς ἐπιτυχεῖν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

           

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ


Ὑποσημειώσεις

[1] Σαρδική· ρωμαϊκὸν φρούριον τῆς ἀρχαίας Δακίας, εἰς τὴν θέσιν τῆς σημερινῆς πρωτευούσης τῆς Βουλγαρίας. Τὸ ὄνομα Σόφια ἔλαβε κατὰ τὸν ΙΔ’ (14ον) αἰῶνα ἐκ τοῦ ἐν αὐτῇ Ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας. Ἡ Σύνοδος περὶ ἧς ἐνταῦθα γίνεται λόγος συνεκλήθη ὑπὸ τῶν βασιλέων Κωνσταντίου καὶ Κώνσταντος ἐν ἔτει 343, ἐξέδωκε δὲ αὕτη 20 Κανόνας, οἵτινες εὑρίσκονται ἐν τῷ «Πηδαλίῳ».

[2] Ἀφ’ ὅτου, δηλαδή, ἐγράφη τὸ Συναξάριον.

[3] Εἰς τὸν Ἅγιον Ρηγῖνον ἐποίησε 24 Οἴκους ὁ Πατὴρ Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης.