ΡΗΓΙΝΟΣ ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν ἔζησεν ὅτε ἐβασίλευον οἱ υἱοὶ τοῦ θεοστέπτου καὶ πρώτου βασιλέως τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἁγίου Κωνσταντίνου, ὁ μεν Κωνστάντιος τῆς βασιλίδος τῶν πόλεων Κωνσταντινουπόλεως ἢ Νέας Ρώμης, ὁ δὲ Κώνστας τῆς παλαιᾶς Ρώμης· ἡ δὲ βλαστήσασα αὐτὸν παλαιὰ πατρὶς ὑπῆρχεν ἡ Ἑλλάς, ἡ εὐγενεστάτη καὶ σοφωτέρα χώρα τῆς οἰκουμένης, ἐκ πόλεως Λεβαδείας. Οἱ γεννήτορες αὐτοῦ ἦσαν εὐσεβεῖς καὶ πιστοί, τὸν Θεὸν φοβούμενοι καὶ πολιτευόμενοι ἐν ὁσιότητι καὶ δικαιοσύνῃ, οἱ ὁποῖοι, ἀφοῦ τὸ τέκνον των αὐτό, ὁ Ρηγῖνος, ηὐξήθη καὶ ἦλθεν εἰς ἡλικίαν δεκτικὴν γραμμάτων, παρέδωκαν αὐτὸ εἰς τὴν μάθησιν.
Ἀγχίνους δὲ ὢν ὁ παῖς, εἰς ὀλίγον καιρὸν ἔμαθε πᾶσαν ἐπιστήμην καὶ σοφίαν, ὄχι μόνον τὴν Ἑλληνικήν, ἀλλὰ καὶ τὴν Ἐκκλησιαστικήν, ἔχων σύντροφον καὶ συμβοηθὸν τὴν καθαρὰν πολιτείαν, τὴν ἐγκράτειαν καὶ τὴν ἄσκησιν διότι ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας καὶ ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων ἠγάπησε τὴν ἀσκητικὴν ζωὴν καὶ σκληραγωγίαν, τὴν ὁποίαν ἤσκει μὲ νηστείας, ἀγρυπνίας καὶ χαμαικοιτίας ταλαιπωρῶν καὶ καταδαμάζων τὴν σάρκα αὐτοῦ, ἵνα λαμπρύνῃ τὴν ψυχήν του καὶ ποιήσῃ αὐτὴν οἶκον τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὅθεν ὁ Θεός, βλέπων τὸν πολὺν πόθον καὶ τὸν ἔρωτα, τὸν ὁποῖον εἶχεν εἰς αὐτόν, τὸν ἀντήμειψε μὲ διάφορα χαρίσματα καὶ τὸν ἠξίωσε νὰ ποιῇ θαύματα διὰ τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ ὁποῖον ἐνῴκησεν εἰς αὐτὸν καὶ τὸν ἔκαμε περιβόητον καὶ θαυμαστὸν εἰς τὰς νήσους τῶν Κυκλάδων καὶ εἰς πᾶσαν τὴν Ἑλλάδα· διότι οὕτω ἀντιδοξάζει ὁ Θεὸς τοὺς δοξάζοντας Αὐτὸν διὰ τῶν θεαρέστων ἔργων καὶ διὰ τῆς καθαρᾶς πολιτείας. Ἀλλ’ ἐπειδή, κατὰ τὸ Εὐαγγελικὸν λόγιον, «οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη» (Ματθ. ε’ 14), οὕτω οὐδὲ τοῦ Ἁγίου Ρηγίνου ἡ ἀρετὴ ἠδύνατο νὰ κρυβῇ διότι ὁ λύχνος ἐζήτει τὸ φῶς, διὰ νὰ λάμψῃ εἰς ὅλην τὴν οἰκουμένην, πρὸς ὠφέλειαν ὅλων τῶν ἀνθρώπων.
Λοιπὸν τί γίνεται; Μεταλλάττει τὸν βίον ὁ τῶν Σκοπέλων Ἀρχιερεὺς καί, ψήφῳ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, λαμβάνει τὴν ἐπισκοπικὴν καθέδραν καὶ προστασίαν ὁ Ἅγιος Ρηγῖνος. Πάνδημος δὲ χαρὰ ἐγένετο ἐπὶ τῇ ἀναβάσει αὐτοῦ εἰς τὸν θρόνον καὶ συντρέχουσι τὰ πλήθη τῶν Χριστιανῶν, ἄνδρες τε καὶ γυναῖκες, νέοι καὶ γέροντες, πλούσιοι καὶ πένητες, διὰ νὰ ἁγιασθῶσι καὶ εὐλογηθῶσιν ὑπὸ τοῦ νέου Ἀρχιερέως καὶ νὰ ἰατρευθῶσιν οἱ ὑπὸ νόσων καὶ διαφόρων ἀσθενειῶν κατεχόμενοι, διὰ τῆς ἐνοικούσης εἰς τὸν Ἅγιον θείας Χάριτος. Καὶ οἱ μὲν φιλόσοφοι εὐφημοῦσαν τὸν φιλόσοφον Ἅγιον,