τὸν ἐπρόσταζε καὶ ἐπήγαινε. Κανεὶς ὑπηρέτης δὲν εἶδε ποτὲ τὸν Ἅγιον νὰ πὲσῃ εἰς κρεββάτι ἢ ἐπάνω εἰς μαλακὰ στρώματα· κανεὶς δὲν ἔπιασε μὲ τὰς χεῖρας του ποτὲ τὸ ἔνδυμά του καὶ τὴν ζώνην του, τὰ ὁποῖα ἄφηνε εἰς τὴν κοίτην εἰς τὴν ὁποίαν ἐκοιμᾶτο, διὰ νὰ τὰ προευτρεπίσῃ· κανεὶς δὲν ἔβγαλε ποτὲ τὰ ὑποδήματά του ἀπὸ τοὺς πόδας του, ἀλλὰ αὐτὸς μόνος ὑπηρετεῖτο εἰς κάθε χρείαν τοῦ σώματος, θέλων ἀπὸ θεῖον ζῆλον νὰ μιμηθῇ καὶ εἰς τοῦτο τὸν διδάσκαλόν του Χριστόν, ὁ ὁποῖος εἶπεν· «Ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι» (Ματθ. κ’ 28), δεικνύων οὕτω εἰς τοὺς μαθητάς του τὸν τύπον τῆς ταπεινώσεως.

Εἰς τὴν προσευχὴν δὲ τόσον ἐπρόσεχεν ὁ Ἅγιος, ὥστε ὑψωνε τὸν νοῦν του εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ συνωμιλοῦσε μὲ μόνον τὸν Θεόν· καὶ δὲν ὑπῆρχε καιρὸς εὐκαιρίας, κατὰ τὸν ὁποῖον νὰ μὴ ἐγονάτιζεν ὁ Ἅγιος εἰς τὸ ἔδαφος τῆς γῆς ἔχων τὰς γεῖρας του ὑψωμένας εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἀναμένων ἄνωθεν θείαν ἔλλαμψιν. Τὴν ταπείνωσιν δὲ τόσον τὴν ἐσεβάσθη καὶ τὴν ἠγάπησεν, ὥστε ὄχι μόνον αὐτὸς ἐπρόκοψεν εἰς αὐτήν, ἀλλὰ καὶ ἄλλους πολλοὺς παρεκίνησε νὰ ταπεινωθοῦν μὲ τὸ ἰδικόν του παράδειγμα. Διότι πολλοὺς Κληρικούς, οἱ ὁποῖοι εἶχον ζώνας χρυσᾶς καὶ ἐφοροῦσαν μεταξωτὰ καὶ πολυποίκιλα ἐνδύματα, τοὺς ἔκαμε καὶ ἐζώνοντο μὲ ζώνας πλεγμένας ἀπὸ νήματα αἰγῶν καὶ ἐφοροῦσαν ἐνδύματα ὑφασμένα ἀπὸ ὅμοια νήματα, χωρὶς κανένα καλλωπισμόν, ἀλλὰ σεμνὰ καὶ πρέποντα εἰς ἐκείνους ὅπου προαιροῦνται νὰ δουλεύουν τὸν Θεόν, ὑποσχόμενοι ταπείνωσιν. Τὴν παρθενίαν δὲ καὶ τὴν σύντροφόν της σωφροσύνην, αἱ ὁποῖαι προξενοῦν τὸν ἁγιασμόν, τὰς ὠνόμασεν ἀδελφάς, διὰ μέσου δὲ αὐτῶν ἀπεδίωκε τοὺς αἰσχροὺς καὶ σαρκίνους λογισμοὺς καὶ ἠφάνισε τὰ πάθη τῆς ἀτιμίας, στεφανωθεὶς ἐκ Θεοῦ τὸν στέφανον τῆς ἀπαθείας. Τὴν εὐσπλαχνίαν δὲ καὶ τὴν ἐλεημοσύνην μετέδιδε τόσον πλουσιοπαρόχως εἰς τοὺς πτωχοὺς καὶ μὲ τόσην ἱλαρότητα, ὥστε ὑπερέβη ὅλους τοὺς ἐλεήμονας καὶ ἔγινε νέος Ἰωσήφ, δίδων εἰς τοὺς πτωχοὺς ὅλα τὰ χρειαζόμενα καὶ φιλεύων καθ’ ἑκάστην ἡμέραν τοὺς πεινασμένους καὶ τοὺς ξένους· τοῦτο μαρτυροῦν μέχρις ἐσχάτων αἱ οἰκίαι τὰς ὁποίας εἶχεν ὁ Ἅγιος ὁρίσει διὰ τοὺς ξένους καὶ πτωχοὺς ἀδελφούς μας. Ἀλλὰ καὶ εἰς ἄλλους ἐνδεεῖς εἶχε διωρισμένον νὰ τοὺς δίδῃ ἐλεημοσύνην καθ’ ἕκαστον μῆνα, σημειώνων εἰς κατάστιχα ἑνὸς ἑκάστου τὸ ὄνομα. Τὴν δὲ ἐλεημοσύνην τὴν ὁποίαν ἐμοίραζε καθ’ ἑκάστην ἡμέραν μὲ τὴν πλουσιοπάροχον χεῖρα του εἰς τοὺς πτωχοὺς, ποῖος ἤθελε δυνηθῆ νὰ τὴν μετρήσῃ, ἀφοῦ ἦτο περισσότερη ἀπὸ τὴν ἄμμον τῆς θαλάσσης;