μὲ τὴν χεῖρα καὶ μὲ τὸ νεῦμα του καὶ ἐπιτιμῶν αὐτοὺς αὐστηρότατα τοὺς ἀπεδίωκε μὲ ὀργήν· καὶ τότε ἐφάνη μὲ πολλὴν πρᾳότητα καὶ μὲ βλέμμα ἥσυχον καὶ ἀτάραχον, καθ’ ἣν δὲ στιγμὴν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ἔψαλλον τὸν Ἑσπερινὸν Ὕμνον καὶ ἔλεγον τό· «Κλίνον, Κύριε, τὸ οὖς σου καὶ ἐπάκουσόν μου…» (Ψαλμ. πε’ 1), ἐξεδύθη ἡ μακαρία του ψυχὴ τοῦτο τὸ δερμάτινον ἔνδυμα καὶ ἀνέβη φωτεινὴ εἰς τὰς οὐρανίους μονάς.
Ὅταν ἠκούσθη ὁ θάνατος τοῦ Ἁγίου, ὅλη ἡ Πόλις ἔκλαιεν ἀπαρηγόρητα καὶ ὠδύρετο διὰ τὴν ὀρφανίαν τοῦ προστάτου καὶ εὐεργέτου της· ὁ δὲ πιστότατος βασιλεὺς Νικηφόρος, πίπτων ἐπάνω εἰς τὸ στῆθος τοῦ ἀοιδίμου νεκροῦ καὶ σκεπάζων αὐτὸν μὲ τὸν βασιλικὸν μανδύαν ἔκαμνε τὴν ἐπιτάφιον θρηνῳδίαν, καλῶν αὐτὸν Πατέρα, Ἀρχιερέα, Λύχνον τῆς βασιλείας ἀκοίμητον, θεῖον Διδάσκαλον τῆς πολιτείας καὶ ὁδηγὸν εἰς τὰ ψυχοσωτήρια, τεῖχος ἀπροσμάχητον εἰς τὰ στρατεύματα, διώκτην τῶν ἐχθρῶν ἰσχυρότατον διὰ τῆς πρὸς Θεὸν δεήσεως αὐτοῦ καὶ ἄλλα πολλά, διότι στοχαζόμενος ζημίαν οἰκουμενικὴν τὸν θάνατον τοῦ Ποιμένος, τί δὲν ἔλεγε καὶ τί δὲν ἔκαμνεν! Οἱ δὲ ἐξουσιασταὶ καὶ μεγιστᾶνες τοῦ βασιλέως, ἀναστενάζοντες ἐκ βαθέων ψυχῆς καὶ μὴ δυνάμενοι νὰ ὑπομείνουν τὸν χωρισμόν του, νομίζοντες αὐτὸν στέρησιν πολλῶν ἀγαθῶν, περιεκύκλωνον τὸ ἅγιον αὐτοῦ λείψανον καὶ τὸ κατέβρεχον μὲ κατάπικρα δάκρυα. Ἀλλὰ καὶ οἱ Ἀρχιερεῖς καὶ Ἱερεῖς καὶ ὅλοι οἱ Ἐκκλησιαστικοὶ ἐθρήνουν μὲ κλαυθμοὺς καὶ ὀδυρμοὺς πολλοὺς τὸν ἀκαταμάχητον προστάτην τῆς Ἐκκλησίας, τὸν ψυχωφελέστατον πλουτιστήν των, τὸν φυτουργὸν καὶ γεωργὸν πάσης ἀρετῆς, τὸν φυλάξαντα ἀμόλυντον τὴν Ἱερουργίαν, τὸν καθαρίσαντα κάθε μίασμα αἱρέσεως ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, τὸν ἀπροσωπόληπτον Ἱεράρχην, τὸν ἀποδείξαντα ἐπικατάρατον τὸ ἀργύριον τῆς σιμωνίας, τὸν διάδοχον εἰς τὴν ἀρετὴν τῶν Ἀποστόλων, τὸν σύνθρονον καὶ σύντροφον τῶν Πατριαρχῶν καὶ Πατέρων, τὸν ὁμόφρονα τῶν Ἁγίων Συνόδων, τὸν γινόμενον τοῖς πᾶσι τὰ πάντα, ἵνα πάντως τινὰς σώσῃ, κατὰ τὸν θεῖον Παῦλον (Α’ Κορ. θ’ 22).
Ἀλλὰ καὶ ὁ εὐλαβέστατος χορὸς τῶν Μοναχῶν ἔκλαιον τὸν ἔμπειρον ὁδηγόν των καὶ ἄκρον διδάσκαλον τῆς ἐγκρατείας καὶ ψάλλοντες μετὰ δακρύων τοὺς ὕμνους προέπεμπον τὸν Πατέρα εἰς τοὺς Πατέρας τοὺς ἐν ἀσκήσει προλάμψαντας· οἱ πτωχοὶ ἔκλαιον τὸν δοτῆρα· οἱ τυφλοὶ τὸν ὀφθαλμόν· οἱ χωλοὶ τὴν βακτηρίαν· οἱ ξένοι τὸν ξενοδόχον· αἱ χῆραι τὸν προστάτην· οἱ ὀρφανοὶ τὸν βοηθόν· ἔτρεχον δὲ ὅλοι ἄνδρες καὶ γυναῖκες, παιδία καὶ κοράσια, νέοι καὶ γέροντες, ὡσὰν ποταμὸς διὰ νὰ πλησιάσουν εἰς τὸ ἅγιον λείψανον καὶ νὰ ἀπολαύσουν εὐλαβῶς τὴν ἱερὰν ἐκείνην θεωρίαν. Ἐὰν δὲ ὁ βασιλεὺς δὲν ἐκρατοῦσε μὲ στιβαρὰν στρατιωτικὴν χεῖρα