καὶ εἰσελθὼν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ἔμεινεν ἕως τὴν ἀπόλυσιν. Ὁ δὲ κάκιστος δοῦλος, ὅστις ἐμοίχευε τὴν πατρικίαν, βλέπων, ὅτι ἤργησε νὰ στείλῃ τὴν κεφαλὴν ὁ ἔπαρχος, εἶπε πρὸς τὸν πατρίκιον· «Ὑπάγω ἐγὼ νὰ τὴν φέρω, ἐὰν ὁρίζῃς». Ὁ δὲ πατρίκιος εἶπε πρὸς αὐτόν· «Ἄπελθε».

Ἔδραμε λοιπὸν τρέχων ὁ κακὸς δοῦλος, ὡσὰν νὰ ἔμελλε νὰ λάβῃ θησαυρὸν πολύτιμον καὶ φθάσας εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ ἐπάρχου εἰσελθὼν ἐχαιρέτησεν αὐτὸν ἐξ ὀνόματος τοῦ πατρικίου. Ἐκεῖ ὅμως ἐστέκετο κρυφίως ὁ δήμιος μὲ τὴν ἀκονισμένην σπάθην καὶ ἔκοψε τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ πάραυτα, τὴν ὁποίαν ἔβαλαν εἰς λεκάνην καὶ πλύναντες αὐτὴν ἐτύλιξαν εἰς μανδήλιον καὶ τὴν ἔβαλαν εἰς σάκκον, ὅταν δὲ ἤθελον νὰ σφραγίσουν τὸν σάκκον, ἰδοὺ ἔφθασε καὶ ὁ πιστὸς καὶ ἄδολος δοῦλος, ὅστις πρότερον ἐλειτουργήθη, καὶ χαιρετήσας τὸν ἔπαρχον ἔλαβε παρ’ αὐτοῦ τὴν κεφαλήν σφραγισμένην εἰς τὸν σάκκον, μὴ γνωρίζων τὶ περιέχει ἐντὸς αὐτοῦ. Ὅταν δὲ οὗτος ἐπῆγεν εἰς τὸν πατρίκιον καὶ τὸν εἶδον ὅλοι, ἐθαύμασαν καὶ μάλιστα ἡ κυρία του, διότι ἐνῷ τὸν ἔστειλε διὰ νὰ τοῦ κόψουν τὴν κεφαλὴν αὐτὸς ἐπέστρεψε ζῶν. Ἐρωτήσαντες δὲ αὐτὸν τὶ ἐκράτει, ἀπεκρίθη λέγων· «Καθὼς παρήγγειλες, κύριέ μου, ἐχαιρέτησα τὸν ἔπαρχον καὶ εὐθὺς μοῦ ἔδωκεν αὐτὸ τὸ πρᾶγμα νὰ σοῦ φέρω, ἀλλὰ δὲν γνωρίζω τὶ ἔχει μέσα».

Λαβόντες τότε αὐτὸ οἱ ὑπηρέται καὶ ἀποσφραγίσαντες, εὗρον τὴν κεφαλὴν τοῦ μοιχοῦ. Ἡ δὲ μοιχαλὶς ἐτρόμαξε καὶ ἔμεινεν ἄλαλος ὥραν πολλήν. Ἔπειτα, ἀφ’ οὗ συνῆλθεν ὁ νοῦς της, κατενόησε τὴν δικαίαν ἀπόφασιν τοῦ Θεοῦ. Καὶ φοβηθεῖσα μήπως πάθῃ τὰ ὅμοια καὶ αὐτὴ ὡς κακοῦ αἴτιος, ἔκλαυσεν ἐξ ὅλης καρδίας καὶ ὡμολόγησε παρρησίᾳ τὴν ἀνομίαν της, λέγουσα· «Ἐγώ, αὐθέντη μου, ἡ ἀθλία καὶ ταλαίπωρος, εἶμαι ἡ ἀφορμὴ τοῦ κακοῦ καὶ φοβοῦμαι μήπως πάθω κατὰ τὰ ἔργα μου. Ὅτι «οὐ γάρ ἐστι κρυπτόν», κατὰ τὴν τοῦ Κυρίου φωνήν, «ὃ οὐ φανερὸν γενήσεται» (Λουκ. η’ 17). Ἐγώ, κύριέ μου, ἔκαμνα τὴν πονηρὰν ἁμαρτίαν μὲ τὸν φονευθέντα δοῦλον ἐπὶ τρεῖς καὶ ἥμισυ σήμερον χρόνους, καὶ δὲν τὸ ἐγνώριζες. Οὗτος δὲ ὁ νέος δοῦλος εἶναι καθαρὸς ἀπὸ ἐμὲ καὶ ἁμαρτίαν ποσῶς δὲν ἔπραξεν, ἀλλὰ ἀδίκως τὸν κατηγόρησα ἡ ταλαίπωρος. Διὸ δίκαιος ὁ Κύριος καὶ δικαιοσύνας ἠγάπησεν, ἀποδίδων ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ· λοιπόν, αὐθέντα μου, συγχώρησόν μοι διὰ τοὺς οἰκτιρμοὺς τοῦ Θεοῦ καὶ ὑπόσχομαι νὰ μὴ σοῦ πταίσω πλέον ἀπὸ τὴν σήμερον». Κατέλαβε λοιπὸν ἅπαντας φρίκη καὶ ἔκστασις καὶ ἐδόξασαν τὸν φιλάνθρωπον Κύριον, ὅτι οὐδέποτε παραβλέπει τὸν ποιοῦντα τὸ θέλημα αὐτοῦ.