Ἐκεῖ ὅμως εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν ἦσαν, ὡς ἀνωτέρω ἐγράψαμεν, καὶ οἱ γονεῖς τοῦ Σάββα, οἵτινες, γνωρίσαντες αὐτόν, προσεπάθησαν νὰ τὸν κρατήσουν καὶ τὸν ἐβίαζον μὲ πολλὰ μηχανήματα, διὰ νὰ γραφῇ ἀντὶ τοῦ πατρός του εἰς τὴν στρατείαν, νὰ λάβῃ πολλὴν τιμὴν ἀπὸ τὸν βασιλέα καὶ δόξαν ρέουσαν.

Ὁ δὲ μακάριος Σάββας, γνωρίσας τὴν ἐπίνοιαν τοῦ πονηροῦ, ὅτι μὲ τὴν ἀγάπην και συμπάθειαν τῶν γονέων του ἐπεδίωκε νὰ τὸν ἐμποδίσῃ ἀπὸ τοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνας καὶ νὰ τὸν κάμῃ νὰ ἐπιστρέψῃ εἰς τὰ ὀπίσω, ἀπεκρίθη πρὸς αὐτοὺς μὲ σοφίαν καὶ σύνεσιν· «Δὲν εἶναι πρέπον νὰ ἀγαπήσω ὑμᾶς περισσότερον ἀπὸ τὸν Δεσπότην μου, διότι αὐτὸς οὗτος εἶπεν· «Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμέ, οὐκ ἔστι μου ἄξιος» (Ματθ. ι’ 37). Οὕτε νὰ προτιμήσω τὴν πρόσκαιρον στρατείαν ἀπὸ τὴν εὐαγγελικήν, διότι ἐὰν ἔχῃ τιμωρίαν πολλὴν καὶ κατάκρισιν ὅστις ἀφήσῃ τὴν στρατείαν τοῦ ἐπιγείου βασιλέως, πόσον κίνδυνον θὰ ἔχῃ, ὅστις καταφρονήσῃ τὴν ἐπουράνιον καὶ ἀθετήσῃ τὸ Ἀγγελικὸν σχῆμα ὁ ἄθλιος; Ἐὰν λοιπὸν θέλητε νὰ σᾶς ἔχω διὰ γονεῖς μου, μὴ μοῦ ἀναφέρετε πλέον τοιαύτην ὑπόθεσιν». Ἀφῆκαν λοιπὸν αὐτὸν μὴ δυνάμενοι νὰ τὸν ἐμποδίσουν καὶ τὸν παρεκάλεσαν νὰ δεχθῇ τοὐλάχιστον ποσὸν ἀργυρίων διὰ μικρὰ ἔξοδα συντηρήσεως καὶ τοῦ ἔδιδον χρυσᾶ εἴκοσιν. Αὐτὸς ὅμως ἔλαβε μόνον τρία καὶ ταῦτα διὰ νὰ μὴ σκανδαλισθῶσιν, ὅτι δὲν τοὺς κατεδέχθη, τὰ ὁποῖα πάλιν δὲν τὰ ἐξώδευσεν, ἀλλ’ ὅταν ἔφθασαν εἰς τὸ φροντιστήριον, τὰ ἔδωκεν εἰς τὸν Θεόκτιστον διὰ νὰ μὴ ἔχῃ τίποτε ἴδιον.

Ἀφοῦ λοιπὸν διέτριψεν ἐκεῖ ὁ Σάββας δέκα ἔτη, ἐκοιμήθη ὁ μακάριος Θεόκτιστος καὶ ἐψήφισεν ὁ μέγας Εὐθύμιος ἄλλον Ἡγούμενον, Λογγῖνον ὀνομαζόμενον. Εἰς τὸν καιρὸν τοῦ Λογγίνου ἦτο ὁ θαυμάσιος Σάββας ἐτῶν τριάκοντα, δόκιμος καὶ τέλειος εἰς πᾶσαν ἀσκητικὴν διαγωγήν. Ἔχων δὲ πόθον πολὺν ν’ ἀναχωρήσῃ εἰς τόπον ἡσυχαστικὸν καὶ ἔρημον, ἐζήτησεν ἀπὸ τὸν Λογγῖνον συγχώρησιν, ὅστις ἔγραψε περὶ τούτου εἰς τὸν μέγαν Εὐθύμιον· διότι χωρὶς τὴν βουλὴν ἐκείνου οὐδὲν ἔπραττεν. Ὁ δὲ μέγας Εὐθύμιος, γνωρίζων τὴν πολλὴν θερμότητα τοῦ Σάββα εἰς τὰ πνευματικὰ καὶ τὸν ἔνθεον ἔρωτα, τοῦ ἀπήντησε νὰ μὴ τὸν ἐμποδίσῃ ποσῶς, ἀλλὰ νὰ τὸν ἀφήσῃ εἰς τὸ θέλημά του, νὰ διάγῃ καθὼς ἐπιθυμεῖ. Λαβὼν ὅθεν ὁ Σάββας τὴν ἐξουσίαν, ἀπῆλθεν εἴς τι σπήλαιον, τὸ ὁποῖον ἦτο εἰς τὸ νότιον μέρος τοῦ Μοναστηρίου καὶ ἐκεῖ παρέμενε καθ’ ὅλην τὴν ἑβδομάδα ἕως τὸ Σάββατον χωρὶς τροφήν τινα, μόνον προσευχὴν ἐποίει καὶ ἐργόχειρον,