Καιρόν τινα ἀπήρχετο ὁ Ὅσιος εἰς τὸν Ἰορδάνην συνοδευόμενος ἀπὸ ἕνα μαθητήν του, νέον τὴν ἡλικίαν, καθ’ ὁδὸν δὲ τοὺς συνήντησαν κοσμικοί τινες, ἔχοντες εἰς τὴν συνοδείαν των κόρην ὡραιοτάτην. Ὁ δὲ Ὅσιος, θέλων νὰ δοκιμάσῃ τὸν μαθητήν του, ἐκύτταξε τὴν κόρην καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· «Ἡ νέα αὐτή, νομίζω, ὅτι εἶναι τυφλή· οὕτως ἔχει ἡ ἀλήθεια;». Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· «Ὄχι, Πάτερ, ἔχει καὶ τοὺς δύο ὀφθαλμοὺς καλούς». Ὁ Ἅγιος πάλιν τοῦ λέγει· «Ἐπλανήθης, τέκνον, διότι ἐγὼ εἶδον ὅτι λείπει ὁ εἷς ὀφθαλμὸς αὐτῆς». Ὁ νέος, μὴ γνωρίζων τὴν δοκιμασίαν τοῦ Ὁσίου, εἶπε πρὸς αὐτόν· «Ἐγώ, Πάτερ, τὴν ἐκύτταξα ἐπιμελῶς καὶ ἔχει δύο λαμπροὺς καὶ γλυκυτάτους ὀφθαλμούς». Τότε ὁ πάνσοφος, ἀφοῦ τὸν ἔβαλεν εἰς τὰ δίκτυα καὶ δὲν ἠδύνατο πλέον νὰ διαφύγῃ μεταχειριζόμενος πρόφασίν τινα, εἶπε πρὸς αὐτόν· «Ἐπειδὴ δὲν ἐνθυμεῖσαι τὸ παράγγελμα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τὸ ὁποῖον λέγει· «Μή σε νικήσῃ κάλλους ἐπιθυμία, μηδὲ ἀγρευθῇς σοῖς ὀφθαλμοῖς, μηδὲ συναρπασθῇς ἀπὸ τῶν αὐτῆς βλεφάρων» (Παροιμ. Ϛ’ 25), ἀπὸ τώρα καὶ εἰς τὸ ἑξῆς νὰ μὴ εἰσέλθῃς πλέον εἰς τὸ κελλίον μου, ἕως νὰ μάθῃς νὰ χαλιναγωγῇς τὰς αἰσθήσεις σου καὶ ἰδίως τὴν ὅρασιν». Οὕτως εἰπών, ἀπέστειλεν αὐτὸν εἰς τὸ Καστέλλιον καὶ ἔμεινεν ἐκεῖ, ἕως οὗ ἐπαιδαγωγήθη καλῶς καὶ τότε τὸν ἐδέχθη πάλιν χαίροντα εἰς τὴν συνοδείαν του.

Ἄλλοτε πάλιν ἔβραζεν ὁ μάγειρος κολοκύνθας διὰ τοὺς κτίστας, οἵτινες ἔκτιζον, ἐπάνω δὲ εἰς τὴν ὥραν, κατὰ τὴν ὁποίαν ἤθελε νὰ σερβίρῃ τὸ μαγείρευμα, γευθεὶς ἐξ αὐτοῦ, τὸ εὗρε πικρότερον χολῆς· ὅθεν λυπηθεὶς πολύ, διότι οὐδὲν ἄλλο εἶχον νὰ προσφέρουν, τὸ ἀνέφερεν εἰς τὸν Ἅγιον, ὅστις ἐπῆγεν εἰς τὸ μαγειρεῖον καὶ ποιήσας τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἰς τὸ στόμιον τῆς χύτρας, ἔδωσεν ἐντολὴν εἰς τὸν μάγειρον νὰ σερβίρῃ. Οὕτω λοιπὸν ἐποίησεν, ἡ δὲ κολοκύνθη εὑρέθη γλυκυτέρα τοῦ μέλιτος. Ἄλλοτε πάλιν, περιπατῶν ὁ μακάριος εἰς τὴν ὁδόν, ἥτις ὑπάγει ἀπὸ τὸν Ρουβᾶν εἰς τὸν Ἰορδάνην, εὗρε λέοντα μέγαν, εἰς τὸν πόδα τοῦ ὁποίου εἶχε καρφωθῆ τεμάχιον ξύλου καὶ δὲν ἠδύνατο νὰ περιπατήσῃ, ἀλλ’ ἔκειτο κατὰ γῆς. Ἰδὼν δὲ τὸν Ὅσιον ὁ λέων, ἐσήκωσε τὸν πόδα του ὑψηλὰ καὶ τοῦ τὸν ἐδείκνυε διὰ νὰ τὸν λυπηθῇ νὰ τοῦ ἐκβάλῃ τὸν σκόλοπα. Ὁ δὲ Ὅσιος, ὡς φιλάγαθος, ηὐσπλαγχνίσθη καὶ ἀφῄρεσεν ἀπ’ αὐτοῦ ἐπιδεξίως τὸ ξύλον. Τότε ὁ λέων, λησμονήσας ἕνεκα τῆς εὐεργεσίας τὴν φυσικὴν αὐτοῦ ἀγριότητα, καὶ διὰ νὰ μὴ φανῇ πρὸς αὐτὸν ἀχάριστος, ἠκολούθησε μετὰ πάσης προθυμίας τὸν Ἅγιον καὶ ὑπετάσσετο εἰς αὐτὸν ὡς εὐγνώμων δοῦλος.