Τούτου γενομένου, εὐθὺς ὡς τὸν εἶδεν ὁ πρᾷος καὶ ἄκακος Σάββας τὸν συνεπάθησε καὶ εἶπε πρὸς αὐτὸν μὲ πραότητα· «Ἐγνώρισες, ἀδελφέ, ποῖος εἶναι ὁ καρπὸς τῆς αὐθαδείας καὶ ποῖα τὰ ἐπίχειρα τῆς παρακοῆς;». Ὁ δὲ μετὰ βίας καὶ κόπου πολλοῦ ἠδυνήθη νὰ ὁμιλήσῃ ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἀσθενείας εἰπὼν ταῦτα· «Συγχώρησόν μοι, Πάτερ τίμιε, ἐπειδὴ χωρίζομαι πλέον ἀπὸ τὴν ποίμνην σου καὶ ὑπάγω εἰς τὴν τελευταίαν ἀποδημίαν». Ὁ δὲ Ὅσιος ἀπεκρίθη· «Ὁ Θεός, ἀδελφέ, νὰ σὲ συγχωρήσῃ». Οὕτως εἰπών, ἔλαβεν αὐτὸν ἀπὸ τὴν χεῖρα καί, ὤ τοῦ θαύματος! ὡς τοῦ ἤγγισεν ἡ δεξιὰ τοῦ Ἁγίου, ἔφυγεν ἐξ αὐτοῦ ἡ δεινὴ ἐκείνη ἀσθένεια καὶ ἐγένετο ὅλως ὑγιής, ἔπειτα κοινωνήσας αὐτὸν τῶν θείων Μυστηρίων, τοῦ ἔδωκε καὶ σωματικὴν τροφήν· ὅθεν ἐθαύμασαν ἅπαντες, βλέποντες ἐσθίοντα καὶ περιπατοῦντα τὸν ἄνθρωπον αὐτόν, ὅστις πρότερον δὲν ἠδύνατο νὰ ὁμιλήσῃ ἢ νὰ σαλεύσῃ ποσῶς.

Ἔδωκε λοιπὸν κανόνα εἰς τὸν ἰατρευθέντα ὁ Ὅσιος νὰ μὴ ὑπάγῃ πλέον εἰς τὸ Μοναστήριον, τὸ ὁποῖον ἔκτισε. Ταῦτα μαθὼν καὶ ὁ Πατριάρχης ἔστειλεν ἀνθρώπους καὶ ἐκρήμνισαν ἐκ θεμελίων τὴν οἰκοδομὴν ἐκείνην τῆς παρακοῆς. Ἀκολούθως ἔκτισεν ὁ Ἅγιος ἄλλα κελλία μακρὰν ἀπ’ ἐκεῖ πέντε στάδια καὶ Ναὸν εὐκτήριον, τὸν δὲ Ἰάκωβον προσέταξε νὰ ὑπηρετῇ τοὺς ξένους, οἵτινες ἤρχοντο εἰς προσκύνησιν, διὰ νὰ γυμνασθῇ εἰς τὴν ὑπακοήν, ὑπηρέτει δὲ καὶ εἰς ὅλας τὰς ὑπηρεσίας τοῦ μαγειρείου. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν εἶχεν οὐδόλως πεῖραν τοιούτου ἐπιτηδεύματος, ἔσφαλλε πολλάκις, μάλιστα δὲ ἡμέραν τινὰ ἐμαγείρευσε κουκκία ὑπὲρ τὰ χρειαζόμενα καὶ ἐπερίσσευσαν πολλά, τὰ ὁποῖα δὲν ἐφύλαξε νὰ τὰ φάγωσι τὴν ἑπομένην, ἀλλ’ ὡς ἄπειρος τὰ ἔρριψεν ὡς νὰ ἦσαν σκύβαλα. Ταῦτα ἰδὼν ὁ Σὰββας ἐπῆγε κρυφίως καὶ τὰ ἐμάζευσε, ξηράνας δὲ αὐτὰ εἰς τὸν ἥλιον, τὰ ἔβρασεν ἐπιμελῶς μὲ μυρωδικὰ καὶ ἐκάλεσε τὸν Ἰάκωβον νὰ συμφάγουν εἰς τὴν τράπεζαν. Καθὼς δὲ ἔτρωγον, εἶπεν ὁ Σάββας εἰς τὸν Ἰάκωβον· «Συγχώρησόν μοι, ἐὰν δὲν εἶναι καλὸν τὸ μαγείρευμα, διότι δὲν ἤξευρα νὰ τὸ κάμω καλύτερον». Λέγει ὁ Ἰάκωβος· «Μάρτυς μου ὁ Κύριος, πολὺν καιρὸν ἔχω νὰ φάγω νοστιμώτερον μαγείρευμα». Λέγει καὶ ὁ Ἅγιος· «Γνώριζε, τέκνον, ὅτι τὰ κουκκία, τὰ ὁποῖα ἀπέρριψας ὡς ἄχρηστα εἰς τὸ ρυάκι, αὐτὰ εἶναι. Ἐὰν λοιπὸν δὲν εἶσαι ἄξιος νὰ παρασκευάσῃς μίαν χύτραν μαγείρευμα, πῶς θὰ γίνῃς Προεστὼς ἀδελφῶν, νὰ κυβερνήσῃς ψυχὰς ἀνθρώπων; Ἢ δὲν ἤκουσες τὸν μακάριον Παῦλον, λέγοντα ὅτι, «Ὅστις δὲν γνωρίζει νὰ κυβερνήσῃ τὸν οἶκον του, πῶς θὰ γίνῃ Προεστὼς Ἐκκλησίας;» (Α’ Τιμ. γ’ 5). Ταῦτα λέγων ὁ μέγας Σάββας καὶ νουθετήσας αὐτὸν πρεπόντως καὶ ἱκανῶς, τὸν ἀπέλυσεν.