Ἐμφανισθεὶς λοιπὸν ὁ Ὅσιος εἰς αὐτὴν κατὰ τὸν ὕπνον εἶπεν· «Ἰδοὺ λοιπὸν ὁ Θεὸς μὲ ἀπέστειλε πρὸς σέ, εἰπέ μοι ὅ,τι σκέπτεσαι». Αὕτη δὲ εἰποῦσα ὅσα ἐπεθύμει, ἔλαβε τὴν πρόσφορον ἀπάντησιν καὶ ηὐχαρίστησε τὸν Θεόν. Ὅτε δὲ ἦλθεν ὁ μαθητὴς τοῦ Ἁγίου, περιέγραψεν εἰς αὐτὸν τὸ σχῆμα καὶ τὸν χαρακτῆρα τοῦ Ἁγίου. Ταῦτα λέγει ὁ Κύριλλος ἔμαθε παρ’ αὐτῆς τῆς Διακόνου Βασιλείνης.

Οὗτος ὁ Ὅσιος ὁδοιπορῶν ποτε καὶ κοπιάσας, ἐλιποθύμησε καθ᾽ ὁδόν· προσευχηθεὶς δέ, ἡρπάγη εἰς τὸν ἀέρα μετέωρος και εὑρέθη εἰς τὸ κελλίον του, τὸ ὁποῖον ἀπεῖχεν ἀπὸ τὸν τόπον ἐκεῖνον πέντε μίλια. Ἐλθόντες δέ ποτε Πέρσαι ἐκρήμνισαν τὰ κελλία τῶν Μοναχῶν, εἰς δὲ τὸ κελλίον τοῦ Ὁσίου τούτου, ἀποπειραθέντες νὰ πράξωσι τὸ ἴδιον, εἶδον αἴφνης ἐκεῖ ἕνα λέοντα, ὁ ὁποῖος ἐδίωξε τοὺς βαρβάρους, τὸ δὲ κελλίον τοῦ Ὁσίου ἀβλαβὲς διεφύλαξε.

Τὸ κελλίον, εἰς τὸ ὁποῖον ἦτο ἐγκεκλεισμένος ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, ἦτο ἐπὶ βράχου λίαν ὑψηλοῦ καὶ λίαν ἀποκρήμνου, ὅστις ἀνεπλήρωνε τόπον τοίχου. Ἡ δὲ πέτρα τοῦ κρημνοῦ ἦτο τόσον ξηρὰ καὶ ἄνικμος, ὥστε ὄχι μόνον δένδρον, ἀλλ’ οὔτε χόρτον ἦτο δυνατὸν νὰ βλαστήσῃ. Ἡμέραν δέ τινα, λαβὼν ὁ Ἅγιος σπέρμα συκῆς, λέγει εἰς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ Θεόδωρον καὶ Ἰωάννην· «Ἀκούσατέ μου, τέκνα· ἐὰν ἡ τοῦ Θεοῦ φιλανθρωπία χαρίσῃ εἰς τὸ σπέρμα τοῦτο καὶ εἰς ταύτην τὴν πέτραν δύναμιν πρὸς καρποφορίαν, μάθετε ὅτι δωρεὰν θέλει χαρίσει εἰς ἐμὲ ὁ Θεὸς τὴν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν». Τοῦτο δὲ εἰπὼν ἔβαλεν ἐντὸς τῆς πέτρας τὸ σπέρμα. Ὁ δὲ Θεός, ὅστις τὴν ῥάβδον τοῦ Ἀαρών, ξηρὰν οὖσαν, ἔνευσεν ἵνα βλαστήσῃ καὶ ἐξανθήσῃ, ὁ αὐτὸς ἐκέλευσεν ἵνα βλαστήσῃ καὶ τὸ σπέρμα τοῦτο εἰς τὴν πέτραν ταύτην, ἥτις ἦτο ἄνευ χώματος καὶ ὑγρασίας. Μετ’ ὀλίγον δὲ ἐφύτρωσεν ἡ συκῆ, ἥτις ηὐξήθη καὶ ἔφθασε μέχρι τῆς στέγης, τὴν ὁποίαν καὶ ἀπεστέγασε, παρήγαγε δὲ μετά τινα χρόνον τρία σῦκα, τὰ ὁποῖα λαβὼν ὁ Ἅγιος μετὰ δακρύων καὶ καταφιλήσας ἔφαγε καὶ ἔδωκε καὶ εἰς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ εὐχαριστῶν τὸν Θεόν.

Ὁ Κύριλλος διηγεῖται ὅτι εἰσελθὼν εἰς τὸ κελλίον τοῦ Ἁγίου, τὸ ὁποῖον ἤνοιξαν οἱ μαθηταί του, ἵνα ὑπηρετῶσιν αὐτὸν κατὰ τὸ βαθὺ γῆρας αὐτοῦ, εἶδε τὴν συκῆν ταύτην, ἥτις ὑψοῦτο ἐκ τῆς πέτρας, μὴ δυνάμενος δὲ νὰ ἐννοήσῃ πῶς αὕτη ἐρριζώθη καὶ ἤνθησεν, ἐξήτασε μετὰ μεγάλης προσοχῆς ἄν ὑπῆρχε ρῆγμα εἰς τὴν πέτραν, ἀλλ’ οὐδὲν ἀνεκάλυψε. Ἰδὼν ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τὸ θαῦμα αὐτό, τὸ ὁποῖον ὁ Κύριος ἐπετέλεσεν ὑπὲρ αὐτοῦ, ἐννόησεν, ὅτι ἤγγιζε τὸ τέρμα τοῦ βίου του. Εὑρίσκετο δὲ τότε εἰς τὸ ἑκατοστὸν τέταρτον ἔτος τῆς ἡλικίας αὐτοῦ.