«Κοιμηθεὶς λοιπὸν ὀλίγον, εἶδον εἰς τὸ ὅραμά μου, ὅτι περιεπάτουν εἰς ἕνα τόπον εὐθὺν καὶ φωτεινὸν καὶ βλέπων εἰς τὸ ἕνα μέρος καὶ εἰς τὸ ἄλλο, εἶδον εἰς τὸ δεξιὸν μέρος μίαν σκηνὴν βασιλικήν, ἥτις εἶχε σχῆμα Ἐκκλησίας, πέριξ δὲ αὐτῆς ἦτο πλῆθος πολὺ στρατιωτῶν καὶ ἐντὸς αὐτῆς ἐκάθητο ὁ βασιλεὺς ἐπὶ θρόνου ὑψηλοῦ, εἰς δὲ τὸ ἀριστερὸν μέρος ἦτο θάλασσα φοβερὰ καὶ εἰς αὐτὴν ἦσαν πολλὰ πλοιάρια μικρά, τὰ ὁποῖα συνέτριβεν ἡ θάλασσα εἰς τὴν παραθαλασσίαν καὶ τὰ ἔρριπτεν ἔξω· ἐκεῖ εὑρίσκετο καὶ εἷς μαῦρος κύων πολὺ μεγάλος, ὅστις εἶχε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ αἱματώδεις, βλέποντας πρὸς τὸ μέρος τοῦ βασιλέως· ἐκράτει δὲ αὐτὸν τὸν κύνα δεδεμένον μὲ ἁλύσεις εἷς λαμπρὸς στρατιώτης, μετ’ ὀλίγον δὲ σύρων αὐτὸν μετὰ βίας, τὸν ἔφερε καὶ τὸν ἔρριψεν ἐμπρὸς εἰς τοὺς πόδας τοῦ βασιλέως· καὶ καθὼς νομίζω, ἔχει νὰ ὑποτάξῃ τὸν Βοημοῦνδον ὁ βασιλεύς»· τὸ ὁποῖον καὶ ἔγινε κατ’ ἀλήθειαν, μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ.
Ἐπῆγέ ποτε εἰς τὸν Ὅσιον Μοναχός τις ἀπὸ τὸ Κοινόβιον καὶ τοῦ εἶπεν· «Ἀββᾶ, τί νὰ κάμω διὰ τὰς ἁμαρτίας μου; πῶς νὰ τὰς ἰατρεύσω; πῶς νὰ σωθῶ ἀπὸ τὴν κακίαν; καὶ τί νὰ μεταχειρισθῶ διὰ νὰ γίνω ἄξιος τοῦ Θεοῦ;». Καὶ ὁ Ὅσιος τοῦ ἀπεκρίθη· «Κύριέ μου, (διότι τοῦτο συνήθιζε νὰ λέγῃ εἰς ὅλους) κακὰς ἡμέρας πρέπει νὰ διέρχεσαι καὶ κακὰς νύκτας καὶ δὲν γνωρίζω ἄν φθάσῃ τὸ πλοῖόν σου εἰς τὸν λιμένα τῆς σωτηρίας· πλὴν ἄν ζητῇς ἰατρείαν, ἐπιμελήσου τὴν συνείδησίν σου καὶ ὅ,τι σοῦ λέγει κάμνε καὶ θέλεις εὕρεις ὠφέλειαν. Γνώριζε δέ, ὅτι κακία ἢ πάθος δὲν ὑπάρχει εἰς τὴν φύσιν· διότι ὁ Κύριος δὲν ἔκτισεν εἰς ἡμᾶς πάθη, ἀλλ’ ἀρετὰς πολλάς, ἐκ τῶν ὁποίων εἶναι καὶ αἱ ἑξῆς: ἡ ἐλεημοσύνη, ἐπειδὴ καὶ οἱ εἰδωλολάτραι ἐλεοῦν· ἡ ἀγάπη, ἐπειδὴ καὶ τὰ ἄλογα ζῷα πολλάκις δακρύουν, ὅταν χωρίσουν τὸ ἓν ἀπὸ τοῦ ἄλλου· ἡ πίστις, διότι τὴν ἐμπιστοσύνην γεννῶμεν ἡμεῖς καὶ πιστεύομεν εἰς τοὺς λόγους, τοὺς ὁποίους ἀκούομεν, φέρ’ εἰπεῖν ἀπὸ τοὺς γονεῖς μας καὶ ἄλλα τοιαῦτα, ἡ ἐλπίς, διότι ὅταν δανείζωμεν ἢ ταξιδεύωμεν ἢ σπέρνωμεν, ἐλπίζομεν ὅτι ἔχομεν νὰ ἀπολαύσωμεν».
«Ἐφόσον λοιπὸν ἡ ἀγάπη εἶναι φυσικὴ ἀρετὴ εἰς ἡμᾶς, πλήρωμα δὲ νόμου εἶναι ἡ ἀγάπη, λοιπὸν αἱ ἀρεταὶ δὲν εἶναι μακρὰν ἀπὸ τὴν φύσιν ἡμῶν· ὅθεν ἂς αἰσχυνθοῦν οἱ λέγοντες, ὅτι δὲν δύνανται νὰ πράξουν τὰς ἀρετάς. Κατὰ φύσιν εἶναι ἡ παρθενία, ἡ ἀοργησία, ἡ ταπεινοφροσύνη, ἡ προσοχή, ἡ ἀγρυπνία, ἡ νηστεία, ἡ παντοτεινὴ κατάνυξις· σὺ ὅμως, ἐὰν θέλῃς νὰ σωθῇς ἀπὸ τὴν κακίαν, πολέμησον τοὺς ἐχθρούς, διὰ νὰ κόψῃς τὰ πάθη καὶ ἔπειτα ἀγωνίσου ν’ ἀποκτήσῃς τὰς ἀρετὰς καὶ πρόσεχε νὰ τὰς φυλάξῃς. Ἐὰν λοιπὸν θέλῃς νὰ γίνῃς ἄξιος τοῦ Θεοῦ, μὴ ποιήσῃς πρᾶγμα τι ἀνάξιον τοῦ Θεοῦ».