Αὐτὰ καὶ ἄλλα πολλὰ λέγων ὁ Ἡγούμενος καθ’ ἑαυτόν, τόσον τὸν ἔπληξεν ὁ λογισμός, ὥστε ἔβαλε καὶ μετάνοιαν εἰς τὸν Ὅσιον, ζητῶν συγχώρησιν. Ὁμοίως δὲ καὶ ὁ Ὅσιος ἔλεγεν εἰς τὸν ἑαυτόν του· τὸ νὰ κατηγορῆται κανεὶς ἀπὸ πολλοὺς κακούς, τοῦτο δὲν βλάπτει, διότι οὔτε ἀληθὴς εἶναι ἡ κατηγορία, οὔτε βλάβην προξενεῖ· τὸ δὲ νὰ κατηγορῆται ἀπὸ ἕνα καλὸν ἄνθρωπον, τοῦτο καὶ ἀληθινὸν εἶναι καὶ ὠφέλιμον. Ἀλλοίμονον λοιπὸν εἰς σέ! ὅτι τὸ σκότος τῶν ἔργων σου σκοτίζει τὰς καρδίας τῶν Ἁγίων· καὶ προσηύχετο εἰς τὸν Θεόν, λέγων· «Ὁ Θεός μου μὴ μὲ ἐγκαταλείπῃς· οὐδὲν ἀγαθὸν ἔπραξα ἐνώπιόν Σου, ἀλλὰ δός μοι, διὰ τὴν ἀγαθότητά Σου, δύναμιν νὰ βάλω ἀρχήν· διότι ὅλη ἡ σωτηρία μου ἵσταται εἰς τοὺς ἰδικούς Σου οἰκτιρμοὺς καὶ εἰς τὴν φιλανθρωπίαν Σου· ὅτι Σοῦ ἐστιν ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».

Κατὰ τὴν νύκτα ἐκείνην εἶδεν ἐν ὁράματι ὁ Ὅσιος, ὅτι ἵστατο ἐπί τινος πύργου ὑψηλοῦ, ὑπὸ κάτω δὲ τούτου ἦτο τόπος ὁμαλὸς καὶ ἴσιος, ὁ ὁποῖος δὲν εἶχεν ἄκραν· εἰς ἐκεῖνον δὲν τὸν τόπον εἶδεν ἕνα δράκοντα μέγιστον, ὅστις ἐσφύριζε καὶ ἤρχετο κατ’ αὐτοῦ χάσκων καὶ ὥρμησε νὰ τὸν καταπίῃ. Ὁ δὲ Ὅσιος, μὴ γνωρίζων τὶ νὰ πράξῃ καὶ γυρίζων ἐδῶ καὶ ἐκεῖ, εἶδεν εἰς τοὺς πόδας του ἕνα βοῦρλον· τὸ ὁποῖον λαβὼν εἰς τὴν χεῖρά του, ἐκτύπησε διὰ τούτου τὸν δράκοντα καὶ εὐθὺς τὸν ἐνέκρωσε· πίπτων δὲ ἐκεῖνος κάτω ἐσχίσθη εἰς δύο μέρη καὶ τόση δυσωδία ἐξήρχετο ἐξ αὐτοῦ, ὥστε μὴ δυνηθεὶς ὁ Ὅσιος νὰ τὴν ὑποφέρῃ ἦλθεν εἰς ἑαυτὸν καὶ συλλογισθείς, ὅτι δράκων εἶναι ὁ δαίμων τῆς ὑπερηφανείας καὶ βοῦρλον ἡ ταπείνωσις καὶ ὅτι ἐπειδὴ ὑπέμεινε τὸν Ἡγούμενον καὶ ἐδέχθη τὸν ἔλεγχόν του μὲ αὐτομεμψίαν, ἡ Χάρις τοῦ Χριστοῦ τὸν ἐλύτρωσεν ἀπὸ τὸν φάρυγγα τοῦ δράκοντος, ἐδόξασε τὸν Θεόν· διότι ἀνίσως καὶ ἀντέλεγεν εἰς τὸν ἔλεγχον τοῦ Προεστῶτος, ἔμελλε νὰ καταφαγωθῇ ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνειαν. Ἀπὸ τότε δὲ καὶ ὕστερον ὅσον καιρὸν εὑρίσκετο ἐκεῖ προσέπιπτεν εἰς τὸν Ἡγούμενον μὲ μεγάλην ταπείνωσιν καὶ ὅσον ἠδύνατο προσεῖχε νὰ μὴ δώσῃ οὐδεμίαν αἰτίαν. Ἔπειτα, ἀφοῦ ἔφυγαν οἱ βάρβαροι, βάλλων μετάνοιαν εἰς τὸν Προεστῶτα ἀνεχώρησε καὶ ἦλθεν εἰς τὸ κελλίον του καὶ ἡσύχαζεν ἀγωνιζόμενος κατὰ δύναμιν μὲ ἀκατηγόρητον συνείδησιν· διότι οἱ ἀγῶνες τῆς ἀσκήσεως, ἤτοι ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία, ἡ ὑπομονή, ἡ μακροθυμία, προξενοῦν καθαρὰν συνείδησιν.