Παγκάλως δὲ καὶ πολυειδῶς ἐκαλλώπισεν αὐτὸν μὲ λαμπρὰς καὶ ὡραίας εἰκόνας καὶ μὲ πολλὰ ἱερὰ σκεύη καὶ μὲ ἄλλα διάφορα ἀναθήματα. Ὠκοδόμησε δὲ καὶ τράπεζαν, διὰ νὰ τρώγωσιν εἰς δόξαν Θεοῦ οἱ εὑρισκόμενοι Πατέρες καθὼς ἀπαιτεῖ ἡ κοινοβιακὴ τάξις, προστρέξας δὲ καὶ εἰς τὸ ἔλεος τῶν τότε εὐσεβεστάτων αὐθεντῶν καὶ βασιλέων Ἀνδρονίκου, τοῦ πιστοῦ βασιλέως τῶν Χριστιανῶν, τοῦ Παλαιολόγου καὶ Στεφάνου τοῦ πιστοῦ κράλλη τῆς Σερβίας, διὰ τὴν ἐνίσχυσιν αὐτῶν πρὸς αὔξησιν, στερέωσιν καὶ καλλωπισμὸν τῆς Μονῆς ταύτης, ἔλαβε παρ’ αὐτῶν ἀργύρια ἱκανὰ καὶ ᾠκοδόμησεν αὐτὴν κατὰ τὸ μῆκος καὶ τὸ πλάτος, τὸ ὁποῖον ἔχει καὶ σήμερον.
Ἐπροίκισε δὲ ὁ Ἅγιος τὴν Μονήν του καὶ μὲ προσόδους τινάς, τὰς ὁποίας συνέλεξε παρὰ τῶν αὐτοκρατόρων καὶ ἐπεμελήθη αὐτὴν ὡς θυγατέρα του γνησίαν, ἀπαύγασμα τῶν καμάτων καὶ τῶν κόπων του. Μὲ τόσας δὲ καὶ τοιαύτας προσόδους ἐπροίκισεν αὐτήν, ὅσας ὁ θεοφόρος οὗτος Πατὴρ ἔκρινεν ὅτι ἦσαν ἀρκεταὶ δι’ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἐξέλεξαν νὰ ζῶσι βίον Μοναχικὸν καὶ ἀπέριττον. Ἀλλὰ καὶ ἐντὸς τῆς πόλεως Σερρῶν ἔκτισεν ἑτέραν Μονήν, ἐπέχουσαν τόπον μετοχίου, μὲ τειχίον περικυκλουμένην εἰς τὸ ὄνομα καὶ αὐτὴν τοῦ Τιμίου Προδρόμου, τὴν ὁποίαν προικίσας μὲ πάντα τὰ χρειώδη καὶ ἀναγκαῖα, ἀνέδειξε κατοικητήριον ἁγίων ἀνδρῶν, ἀφιερωμένων εἰς τὸν Θεὸν καὶ ζώντων κοινοβιακῶς. Εἰς τοιοῦτον δὲ ἀσφαλὲς καὶ μόνιμον τέλος ἔφερε ταύτας τὰς Ἱερὰς Μονὰς ὁ θεοφόρος Πατὴρ ἡμῶν Ἰωάννης, ὥστε ἐβεβαίωσε καὶ ἐξησφάλισεν αὐτὰς μὲ χρυσόβουλλα βασιλικά, σιγγίλια πατριαρχικά, συγγράμματα τῶν ἀφιερωμάτων καὶ μὲ διατάξεις καὶ πατρικὰς νουθεσίας ἰδικάς του ἀφορώσας εἰς τὴν τελείαν κατὰ Χριστὸν πολιτείαν τῶν εἰς αὐτὰς ἀσκουμένων Μοναχῶν.
Ἐκ τούτων λοιπὸν ἁπάντων ποῖος δὲν κατανοεῖ τὸ κατὰ πάντα τέλειον τῆς ἐναρέτου ζωῆς τοῦ τελείου τούτου Πατρὸς ἡμῶν, μὲ τίνα δὲ Προφήτην ἢ Ἱεράρχην ἢ Ὅσιον ὁμοιάζων αὐτόν, δὲν ἤθελεν ἐπιτύχει τὴν ἀκριβῆ ὁμοίωσιν; Μὲ τοὺς Σαμουὴλ καὶ Ἠλίαν, τοὺς περιᾳδομένους τῶν Προφητῶν; Ἀλλὰ καὶ αὐτὸς κατὰ μὲν τὸν Σαμουὴλ ἁγιασθεὶς ἐκ βρέφους τὸν νοῦν, κατεφρόνησε νουνεχῶς τὰ ἐπίκηρα καὶ γεηρὰ καὶ προσῳκειώθη τὸν Θεόν, κατὰ δὲ τὸν Ἠλίαν ἀγαπήσας ἐγκάρδια τὴν ἡσυχίαν, διὰ νὰ ὁμιλῇ ἡσύχως μὲ τὸν ἥσυχον Θεόν, καθὼς ἐκεῖνος τὸ Καρμήλιον, οὕτω καὶ αὐτὸς τὸ Μενοίκιον ὄρος κατῴκησε.