ΙΩΑΝΝΗΣ ὁ Θεοφόρος Πατὴρ ἡμῶν ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους Ἀνδρονίκου Β’ του Παλαιολόγου τοῦ εὐσεβοῦς βασιλέως καὶ αὐτοκράτορος τῶν Χριστιανῶν τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη 1282-1328, ἔφθασε δὲ καὶ εἰς τοὺς χρόνους τοῦ Ἀνδρονίκου Γ’, (1328-1341) ἐγγόνου τοῦ προηγουμένου. Οἱ γονεῖς του ὑπῆρξαν πιστοὶ καὶ εὐσεβεῖς Χριστιανοί, πρὶν ὅμως ὁ παῖς φθάσῃ τὰ δύο ἔτη τῆς ἡλικίας του ἀπέμεινεν ὀρφανός, στερηθεὶς τῶν γονέων του. Τότε ὁ ἀπὸ τὸν πατέρα αὐτοῦ θεῖος, Μοναχὸς ὤν, ὀνόματι Ἰωαννίκιος, ἔλαβεν αὐτὸν εἰς τὸ κελλίον του καὶ ἀναθρέψας ἐπιμελῶς καὶ διδάξας τὰ ἱερὰ γράμματα καὶ παιδεύσας τὰς πνευματικὰς νουθεσίας, τὸν ἐκούρευσε Μοναχὸν καὶ τὸν εἶχε μαζί του, ἐκπαιδεύων αὐτὸν καὶ εἰς τὸν μονήρη βίον. Ὁ δὲ Πατὴρ ἡμῶν Ἰωάννης, ὡς ἄλλος Σαμουὴλ ἁγιασθεὶς τὸν νοῦν ἐξ αὐτῆς τῆς βρεφικῆς ἡλικίας, ἐξεπαιδεύετο εἰς τὰ θεῖα μαθήματα καὶ εἰς τὴν εὐκοσμίαν τῶν ἠθῶν καὶ τὴν ὅλην κατάστασιν τῶν Μοναχῶν, ὅσον δὲ ηὔξανε κατὰ τὴν ἡλικίαν, τόσον καὶ ἐπεδίδετο εἰς τὴν ἀρετὴν καὶ προέκοπτεν ἱκανῶς δὲ τὴν διὰ πράξεως ἀσκήσας φιλοσοφίαν, ἐδέχθη καὶ τὸ τῆς Ἱερωσύνης ἀξίωμα.
Ἐπειδὴ δὲ κατὰ θείαν οἰκονομίαν ἔμελλε νὰ ἐμπιστευθῇ καὶ προεδρίαν λαοῦ, καθότι ἡ θεία βουλὴ καὶ πρόγνωσις, ἡ ὁποία κατὰ τὴν γνώμην τοῦ Θεολόγου κατεργάζεται ἀπὸ μακρόθεν τὰς ὑποθέσεις τῶν μεγάλων πραγμάτων καὶ δὲν θέλει τὰς τοιαύτας πόλεις τῶν ἀρετῶν, αἱ ὁποῖαι κεῖνται εἰς ὑψηλὰ ὄρη, νὰ κρύπτωνται, οὔτε τοὺς τοιούτους φαεινοὺς λύχνους νὰ σκεπάζωνται ὑπὸ τὸν μόδιον, διὰ τοῦτο ᾠκονόμησε νὰ ἀναβιβασθῇ εἰς τὸν Ἀρχιερατικὸν θρόνον. Εἰς ἀνταμοιβὴν λοιπὸν τῶν κόπων τῆς ἀρετῆς του τοῦ ἀνατίθεται ἡ διοίκησις τοῦ Ἐπισκοπικοῦ θρόνου τῶν Ζιχνῶν. Ἐπειδὴ ὅμως ἔφθασεν ἐνταῦθα ὁ λόγος, ἂς διηγηθῶμεν καὶ πῶς ὁ προαναφερθεὶς θεῖος του τοῦ ἐπέτρεψε νὰ ἀρχιερατεύσῃ· διότι δὲν εἶναι καὶ τοῦτο μικρὸς ἔπαινος, ἡ ὑπόμνησις τῆς ὑπερβαλλούσης αὐτοῦ ὑπακοῆς καὶ εὐπειθείας, τὴν ὁποίαν εἶχεν εἰς τὸν θεῖον καὶ προεστῶτά του Ἰωαννίκιον.
Οἱ ἀπὸ τῆς πόλεως Ζίχνης Χριστιανοί, κρίνοντες ὑπέρ τινα ἄλλον διὰ Ποιμένα των τὸν Θεοφόρον τοῦτον Πατέρα, ἦλθον εἰς αὐτὸν καὶ τὸν ἐζήτουν μετὰ θερμῆς παρακλήσεως, νὰ συγκατανεύσῃ εἰς τὴν αἴτησίν των καὶ δεχόμενος τὴν ποιμαντικήν των οἰκονομίαν νὰ γίνῃ Ἀρχιερεύς των· ὁ δέ, κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα πειθόμενος εἰς τὸν θεῖόν του, ἔπεμψεν αὐτοὺς εἰς αὐτόν, νὰ ζητήσουν τὴν παρ’ αὐτοῦ εὐλογίαν·