Πρὸς ἁγιασμὸν δὲ τῶν εἰκεῖσε ἀσκουμένων Μοναχῶν, ἀφιέρωσαν μέρη τινὰ ἐκ τῶν Τιμίων Ὀργάνων τοῦ Πάθους τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ἤτοι μέρος τοῦ Ἀκανθίνου Στεφάνου τοῦ Χριστοῦ, μέρος τοῦ Τιμίου Ξύλου τοῦ ζωηφόρου Σταυροῦ καὶ μέρος τοῦ Σπόγγου, δι’ οὗ ἐποτίσθη τὸ ὄξος ὁ Χριστός, ὡς καὶ μέρος ἀπὸ τὴν κοκκίνην Χλαμύδα, τὴν ὁποίαν ἐνέδυσαν αὐτὸν πρὸς χλεύην καὶ ἐμπαιγμόν· πρὸς τούτοις ἀφιέρωσαν καὶ πλόκαμον τινὰ ἀπὸ τὰς τρίχας τοῦ Τιμίου Προδρόμου, τὴν χεῖρα τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Ἀρέθα καὶ τὴν ἁγίαν Κάραν τοῦ Ὁμολογητοῦ Στεφάνου τοῦ Νέου, τὰ ὁποῖα φέροντες ἀπέθεντο ἐπάνω εἰς τὴν Ἁγίαν Τράπεζαν.
Ὁ δὲ Ὅσιος Λεόντιος, ἀφοῦ ἔγινεν αἴτιος σωτηρίας εἰς πολλοὺς μὲ τὴν σοφίαν τῶν θείων λόγων του καὶ μὲ τὴν συνεργείαν τῆς θείας Χάριτος καὶ τοὺς διήγειρε πρὸς ζῆλον καὶ μίμησιν τῆς ἀσκητικῆς πολιτείας καὶ ἁγίας ζωῆς του, προεγνώρισε τὸ τέλος του, διότι εἶδε φωτοειδεῖς Ἁγίους Ἀγγέλους, προσκαλοῦντας αὐτὸν ἀπὸ τὴν γῆν εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ τότε τὸ πνεῦμα αὐτοῦ ἐν εἰρήνῃ παρέθετο εἰς χεῖρας Θεοῦ, ζήσας ἑβδομήκοντα καὶ πέντε ἔτη. Τὸ δὲ τίμιον αὐτοῦ καὶ ἅγιον Λείψανον κατετέθη ἐντὸς τοῦ ἰδίου σπηλαίου, εἰς τὸ ὁποῖον ζῶν ἠγωνίζετο καὶ βρύει ἰάματα εἰς τοὺς μετὰ Πίστεως προστρέχοντας πρὸς αὐτόν. Μετὰ καιρὸν δὲ ὁ μαθητὴς αὐτοῦ καὶ μιμητὴς κατὰ πάντα, ὁ πρόεδρος Παλαιῶν Πατρῶν Ἰωακείμ, ἠθέλησε νὰ ποιήσῃ ἀνακομιδὴν τοῦ ἁγίου Λειψάνου, ὅταν ὅμως ἐπεχείρησαν τοῦτο ἔγινε σεισμὸς καὶ ἐσχίσθη τὸ σπήλαιον, ὅθεν φοβηθέντες δὲν ἐπλησίασαν παντελῶς, ἀλλ’ ἔμεινε καὶ μένει ἐκεῖ τὸ ἅγιον Λείψανον, ἕως τῆς σήμερον, κρίμασιν οἷς οἶδε μόνος ὁ Κύριος. Οὗ τῷ ἀπείρῳ ἐλέει ρυσθείημεν καὶ ἡμεῖς τῶν αἰωνίων κολάσεων, διὰ πρεσβειῶν τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Λεοντίου καὶ ἀξιωθείημεν τῆς οὐρανίου Βασιλείας. Ἀμήν.