Πλὴν ὁ πόθος τὸν ὁποῖον εἶχε διὰ νὰ ἴδῃ καὶ νὰ μιμηθῇ καὶ ἄλλων ἐναρέτων ἔργα καὶ κατορθώματα δὲν τὸν ἄφησε νὰ μένῃ ἕως τέλους εἰς τὴν συνοδείαν ἐκείνην, ἀλλ’ ἀναχωρήσας ἐκεῖθεν ἐπῆγεν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος τοῦ Ἄθωνος καὶ εὑρὼν ἐκεῖ κατὰ τὸν πόθον του ἐναρέτους Μοναχούς, συνηγωνίζετο μετ’ αὐτῶν καὶ πολλοὺς ἱδρῶτας ἔχυνεν εἰς τοὺς ὑπὲρ τῆς ἀρετῆς κόπους καὶ ἀγῶνας· πλὴν καίτοι εἶχεν αὐτὸς ἑαυτὸν κατώτερον πάντων καὶ εἰς πάντας ὑπετάσσετο καὶ εἰς ὅλους ἐδείκνυεν ἄκραν ταπείνωσιν, μ’ ὅλον τοῦτο ὅλοι τὸν εἶχον καὶ τὸν ἐθεώρουν ἀνώτερόν των καὶ ὅλοι μεγάλην τιμὴν τοῦ ἀπέδιδον. Ὅθεν καὶ ἐκ τῆς αἰτίας ταύτης, ἤτοι διὰ τὴν ἐξ ἀνθρώπων τιμήν, ἀνεχώρησε πάλιν ἐκεῖθεν καὶ ἦλθεν εἰς τοὺς ἐρήμους τότε τόπους τῆς Πελοποννήσου καὶ ἦτο ἐκεῖ μόνος μόνῳ τῷ Θεῷ προσευχόμενος· δὲν ἔλειπεν ὅμως οὔτε ἔπαυεν ἀπὸ τοῦ νὰ παρακαλῇ τὸν Θεὸν νὰ τοῦ δείξῃ τόπον, εἰς τὸν ὁποῖον νὰ ὑπάγῃ νὰ ἀγωνισθῇ καὶ νὰ εὐαρεστήσῃ αὐτόν· διὸ καὶ τοῦ ἀπεκαλύφθη θεόθεν νὰ ὑπάγῃ εἰς τὰ βόρεια μέρη, εἰς τὸ ἄνωθεν τοῦ Αἰγίου ὄρος τὸ λεγόμενον Κλωκός.
Διελθὼν λοιπὸν εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον τὸν περισσότερον καιρὸν τῆς ζωῆς του, πηγνύμενος ἀπὸ τὸ ψῦχος καὶ τὸν παγετὸν τοῦ χειμῶνος, φλεγόμενος ἀπὸ τὴν φλόγα καὶ τὸν καύσωνα τοῦ θέρους καὶ μὲ πᾶσαν ἄλλην κακοπάθειαν ταλαιπωρούμενος, κατεσίγησε καὶ παντελῶς ἠφάνισε τὰς ἐναντίας δυνάμεις τῶν δαιμόνων μὲ τὴν θείαν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ, φθάσας εἰς τελείαν ἀπάθειαν ὁ ἀοίδιμος. Ἀνεβίβασε δὲ καὶ τὸν νοῦν αὐτοῦ εἰς ὕψος ἔνθεον, δηλαδὴ εἰς θεωρίας ὑψηλὰς καὶ τὴν ἐνέργειαν τῶν θαυμάτων ἐπλούτησε, χωλοὺς καὶ κυλλοὺς καὶ πᾶσαν ἀσθένειαν θεραπεύων. Ὅθεν καὶ οἱ βασιλόπαιδες Θωμᾶς καὶ Δημήτριος, οἱ αὐτάδελφοι Κωνσταντίνου τοῦ Παλαιολόγου τοῦ τελευταίου βασιλέως τῶν Χριστιανῶν, δεσπόται ὄντες τῆς Πελοποννήσου, ὑπερθαυμάζοντες τὴν ἀρετὴν αὐτοῦ καὶ εὐλαβούμενοι αὐτὸν ὡς ἄνθρωπον Θεοῦ καὶ Ἅγιον, ἔκτισαν εἰς αὐτὸν τὸν τόπον εἰς τὸν ὁποῖον ἠσκήτευσεν ὁ Ὅσιος Ναὸν ἱερὸν τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαὴλ καὶ ἄλλα πολλὰ καὶ μεγάλα οἰκοδομήματα ἐκ θεμελίων οἰκοδομήσαντες, κατέστησαν Μοναστήριον, τὸ ὁποῖον μέχρι καὶ σήμερον εὑρίσκεται.