ὅθεν, ἂν καὶ δὲν ἦτο φιλόκοσμος, ὡς φιλόσοφος καὶ φρόνιμος καὶ ἐνάρετος ὅπου ἦτο, ὅμως πείθεται εἰς τὴν μητέρα ὡς υἱός, διὰ τὰ δικαιολογήματα, ἅτινα ἐκείνη τοῦ παρέστησε. Καὶ οὕτως αὐτὸς μὲν ἔμεινε κληρονόμος καὶ κύριος τῶν πατρικῶν καὶ μητρικῶν πραγμάτων, ἡ δὲ μήτηρ, ἀπελθοῦσα εἰς Μοναστήριον κατὰ τὸν πόθον της, ἔζησε καλῶς καὶ θεαρέστως τόσον, ὥστε ἠξιώθη νὰ προγνωρίση θεόθεν καὶ τὸ τέλος τῆς ζωῆς της καὶ τὴν πρὸς Θεὸν ἐκδημίαν της, διὰ τὴν πρὸς Αὐτὸν εὐαρέστησιν. Ὁ δὲ υἱὸς αὐτῆς Λέων ἔμεινεν εἰς τὸν κόσμον ὑπανδρευμένος, καθὼς εἴπομεν ἀνωτέρω, πλὴν ὄχι μὲ κοσμικὰ ἀλλὰ μὲ οὐράνια φρονήματα, θεαρέστως πολιτευόμενος καὶ φυλάττων ὅσον ἦτο δυνατὸν τὰς θείας ἐντολὰς ὡς ζηλωτὴς τῆς εὐσεβείας θερμότατος.
Κατέφλεγεν ὅμως τὴν καρδίαν τοῦ Ὁσίου ὁ θεῖος πόθος καὶ δὲν ηὐχαριστεῖτο εἰς την κατάστασιν, εἰς τὴν ὁποίαν εὑρίσκετο, ἀλλ’ ἠθέλησε νὰ δοθῇ ὅλος εἰς τὸν Θεὸν καὶ εἰς τὴν Ἐκείνου λατρείαν. Ὅθεν ἂν καὶ πάντοτε εἶχε κατὰ νοῦν τὸ εὐαγγελικὸν ἐκεῖνο «ὃ οὖν ὁ Θεὸς συνέζευξεν, ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω» (Ματθ. ιθ’ 6, Μάρκ. ι’ 9), πλὴν ὅμως τὸν ἐβίαζε καὶ ἤναπτε καθ’ ὑπερβολὴν τὸν πόθον του ἡ ἄλλη ἐκείνη ἐξαγγελία τοῦ Χριστοῦ, ἡ λέγουσα· «καὶ πᾶς ὃς ἀφῆκεν οἰκίας ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὰς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναῖκα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου, ἑκατονταπλασίονα λήψεται καὶ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσει» (Ματθ. ιθ’ 29). Ταῦτα πολλάκις καὶ καλῶς μελετήσας, ἀφοῦ ἀπέκτησε τρία τέκνα, καταπείθει τὴν σύζυγόν του καὶ ἔμεινεν ἐκείνη εἰς τὸν οἶκόν του καὶ εἰς ὅλα τὰ ὑπάρχοντά του μὲ τὰ τέκνα του καὶ αὐτὸς ἐπῆγε νὰ πληρώσῃ τὸν πόθον, τὸν ὁποῖον εἶχε παιδιόθεν πρὸς τὸν Χριστόν· εὑρὼν δὲ ἱερόν τινα ἄνδρα, Μενίδην ἐπονομαζόμενον, Ἀσκητὴν ἀκριβέστατον καὶ τῆς μοναδικῆς πολιτείας διδάσκαλον ἄριστον, ὑποτάσσεται εἰς αὐτὸν καὶ συναριθμεῖται μὲ ἄλλους ὑποτακτικοὺς του ὁ μακάριος· λαβὼν δὲ τὸ Ἀγγελικὸν Σχῆμα, ἀπὸ Λέων μετωνομάσθη Λεόντιος καὶ τόσον προθύμως ἤρχισε τοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνας καὶ τόσον πολὺ ἠγωνίζετο, ὥστε εἰς ὀλίγον διάστημα καιροῦ ὑπερέβη εἰς τὰς ἀρετὰς ὅλους τοὺς ἄλλους παραδελφοὺς καὶ συναγωνιστάς του καὶ παρὰ πάντων ἐθαυμάζετο.