Τότε ὁ Ἰάμβλιχος πεσὼν εἰς τοὺς πόδας τῶν παρευρεθέντων, τοὺς παρεκάλει λεγων· «Σᾶς παρακαλῶ, κύριοί μου, νὰ μοὶ εἴπητε, ποῦ εἶναι ὁ βασιλεὺς Δέκιος, ὁ ὁποῖος ἦτο εἰς τὴν πόλιν ταύτην». Οἱ δὲ εἶπον εἰς αὐτόν· «Κατὰ τούτους τοὺς χρόνους δὲν ὑπάρχει Δέκιος, ἐπειδὴ αὐτὸς ἐβασίλευσε πρὸ πολλῶν ἐτῶν». Καὶ ὁ Ἰάμβλιχος· «Διὰ τοῦτο, κύριοί μου, ἐξεπλάγητε; ἀλλ’ ὅμως ἀκολουθήσατέ μοι νὰ ὑπάγωμεν εἰς τὸ σπήλαιον, καὶ ἐξ αὐτῶν τῶν σημείων θέλουν διαπιστωθῆ οἱ λόγοι μου, διότι ἐγὼ ἠξεύρω, ὅτι ἐφύγομεν ἐξ αἰτίας τοῦ Δεκίου, καὶ ὅτι χθὲς ἐρχόμενος ἵνα ἀγοράσω ἄρτον, εἶδον ὅτι ὁ Δέκιος εἰσῆλθεν ἐν τῇ πόλει ταύτῃ». Ταῦτα μὲν εἶπεν ὁ Ἅγιος. Ὁ δὲ Ἐπίσκοπος τῆς Ἐφέσου, Μαρῖνος ὀνόματι, ἀκούσας ταῦτα, λέγει εἰς τὸν Ἀνθύπατον· «Ἐγὼ νομίζω ὅτι θαυμαστόν τι ἔλαβε χώραν ἐν προκειμένῳ· ὅθεν ἂς τὸν ἀκολουθήσωμεν».

Ἠκολούθησαν λοιπὸν αὐτὸν ὁ Ἀνθύπατος καὶ ὁ Ἐπίσκοπος καὶ πολλοὶ λαϊκοί, καὶ ὅτε ἔφθασαν εἰς τὸ σπήλαιον, εἰσῆλθε πρῶτος ὁ Ἰάμβλιχος ἐν αὐτῷ καὶ ἔπειτα ὁ Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος στραφεὶς εἰς τὰ δεξιὰ μέρη τῆς θύρας τοῦ σπηλαίου, εἶδεν ἓν κιβώτιον ἐσφραγισμένον μὲ δύο σφραγῖδας, τὸ ὁποῖον οἱ Χριστιανοὶ Ρουφῖνος καὶ Θεόδωρος, ἀποσταλέντες μετ’ ἄλλων ὑπὸ τοῦ Δεκίου, ὅπως ἐμφράξωσι τὴν θύραν, εἶχον θέσει αὐτοὶ ἐκεῖ, γράψαντες οἱ ἴδιοι καὶ τὰ συναξάρια τῶν Ἁγίων, καὶ σημειώσαντες τὰ ὀνόματά των εἰς πλάκας ἐκ μολύβδου. Ὅταν λοιπὸν συνήχθησαν ὅλοι οἱ ἔγκριτοι ἄρχοντες μετὰ τοῦ Ἀνθυπάτου ἤνοιξαν τὸ κιβώτιον, ἐντὸς τοῦ ὁποίου εὑρόντες τὰς μολυβδίνας πλάκας, καὶ ἀναγνώσαντες τὰ ἐπ’ αὐτῶν γράμματα, ἐξέστησαν ἅπαντες· εἰσελθόντες δὲ εἰς τὸ ἐνδότερον μέρος τοῦ σπηλαίου, καὶ εὑρόντες τοὺς Ἁγίους, ἔπεσον εἰς τοὺς πόδας αὐτῶν. Ἔπειτα καθήσαντες οὗτοι τοὺς ἠρώτων· οἱ δὲ Ἅγιοι διηγήθησαν πρῶτον μὲν τὰ ἀφορῶντα αὐτούς, ὕστερον δὲ καὶ τὰ κακουργήματα τοῦ βασιλέως Δεκίου. Ὅθεν ἐξίσταντο ἅπαντες καὶ ἐδόξαζον τὸν τῶν θαυμασίων Θεόν.

Τότε ὁ Ἀνθύπατος μετὰ τοῦ Ἐπισκόπου ἔστειλαν ἀναφορὰν εἰς τὸν βασιλέα Θεοδόσιον, καὶ ἀνήγγειλαν εἰς αὐτὸν ὅλα τὰ ἀνωτέρω. Ὁ δὲ βασιλεύς, λαβὼν τὰ γράμματα, ἐνεπλήσθη χαρᾶς ἐκ τῆς τοιαύτης εἰδήσεως, καὶ μετὰ μεγάλης σπουδῆς ἦλθεν εἰς τὴν Ἔφεσον· εἰσελθὼν δὲ ἐν τῷ σπηλαίῳ ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν καὶ ἔπλυνε τοὺς πόδας τῶν Ἁγίων μὲ τὰ δάκρυά του, καὶ ἔχαιρε καὶ ἠγαλλιᾶτο ἡ ψυχή του, ὅτι δὲν παρέβλεψεν ὁ Κύριος τὴν δέησίν του, ἀλλ’ ἔδειξεν εἰς αὐτὸν ὀφθαλμοφανῶς τὴν τῶν νεκρῶν ἀνάστασιν. Ἐνῷ δὲ συνωμίλει ὁ βασιλεὺς μετὰ τῶν Ἁγίων, ὡς καὶ οἱ Ἐπίσκοποι καὶ ἄλλοι πολλοὶ ἄρχοντες, ἐνύσταξαν ὀλίγον οἱ Ἅγιοι, καὶ οὕτως ἔμπροσθεν πάντων παρέδωκαν τὰς ψυχάς των εἰς χεῖρας Θεοῦ.