Ἐλθὼν λοιπὸν ὁ Ἰάμβλιχος εἰς τὴν πόλιν τῆς Ἐφέσου, εἶδε τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἰς τὴν θύραν καὶ ἐθαύμασεν. Βλέπων δὲ αὐτὸ καὶ εἰς ἄλλους τόπους, καὶ θεωρῶν τὰς οἰκοδομὰς παρηλλαγμένας καὶ τοὺς ἀνθρώπους διαφορετικούς, ἐνόμιζεν ὅτι βλέπει ὅραμα ἢ ὅτι ἦλθεν εἰς ἔκστασιν· μεταβὰς δὲ εἰς τὰ ἀρτοπωλεῖα ἠγόρασεν ἄρτους, καὶ ὅταν ἔδωκε τὰ χρήματα καὶ ἔσπευδε νὰ ἐπανέλθῃ εἰς τὸ σπήλαιον, εἶδε τοὺς ἀρτοπώλας, οἱ ὁποῖοι ἐδείκνυον εἰς ἀλλήλους τὰ νομίσματα, καὶ οἱ ὁποῖοι στρέφοντες πρὸς αὐτὸν τὸ βλέμμα ἔλεγον, ὅτι αὐτὸς εὗρε θησαυρόν, καθότι τὰ νομίσματα τὰ ὁποῖα ἔδωκε πρὸς πληρωμὴν εἶχον ἐπάνω τετυπωμένην τὴν εἰκόνα τοῦ πρὸ πολλῶν ἐτῶν βασιλεύσαντος Δεκίου.

Τοῦτο ἀκούσας ὁ Ἰάμβλιχος ἐτρόμαξε, καὶ ἐκ τοῦ φόβου δὲν ἠδύνατο νὰ ὁμιλήσῃ, νομίζων ὅτι ἐγνωρίσθη ὑπ’ αὐτῶν καὶ μέλλει δι’ αὐτῶν νὰ παραδοθῇ εἰς τὸν βασιλέα Δέκιον. Ὅθεν παρεκάλει αὐτοὺς λέγων· «Σᾶς παρακαλῶ, κύριοί μου, ἔχετε καὶ τὰ χρήματα, λάβετε καὶ τοὺς ἄρτους σας, πλὴν ἀφήσατέ με νὰ ἀναχωρήσω». Οἱ δὲ ἀρτοπῶλαι τοῦ ἔλεγον· «Δεῖξόν μας τὸν θησαυρόν, τὸν ὁποῖον εὗρες, δὸς δὲ καὶ εἰς ἡμᾶς μερίδιον τοῦ εὑρήματος, εἰδεμὴ θέλομεν σὲ παραδώσει εἰς θάνατον». Βλέποντες δὲ οὗτοι τὸν Ἅγιον νὰ ἵσταται σύννους, ἔδεσαν ἅλυσον εἰς τὸν λαιμόν του καὶ ἔσυρον αὐτὸν εἰς τὴν ἀγοράν· ἀπαγαγόντες δὲ αὐτὸν εἰς τὸν Ἀνθύπατον τῆς Ἐφέσου, τὸν παρέστησαν εἰς ἐξέτασιν. Ἰδὼν τοῦτον ὁ Ἀνθύπατος εἶπε· «Διηγήθητι, ὦ νεανία, πῶς εὗρες τὸν θησαυρόν, πόσος εἶναι, καὶ ποῦ ὑπάρχει». Ὁ δὲ Ἰάμβλιχος ἀπεκρίνατο, ὅτι οὐδέποτε εὗρέ τι, ἀλλ’ ὅτι τὸ νόμισμα, τὸ ὁποῖον ἔδωκε, τὸ ἔχει λάβει παρὰ τῶν γονέων του, ἔλεγε δέ· «Τί εἶναι τοῦτο, ὅπερ ἠκολούθησεν εἰς ἐμέ, δὲν ἠξεύρω».

Ὁ δὲ Ἀνθύπατος πάλιν, ἠρώτησεν αὐτόν, ἐκ ποίας πόλεως εἶναι. Ὁ δὲ Ἅγιος ἀπεκρίθη· «Ἐκ ταύτης εἶμαι, ἐὰν αὕτη εἶναι ἡ Ἔφεσος». Λέγει ὁ Ἀνθύπατος· «Ποῖοι εἶναι οἱ γονεῖς σου; ἂς ἔλθωσι πρὸς ἡμᾶς, καὶ ὅταν ἀποκαλυφθῇ ἡ ἀλήθεια, τότε θέλομεν σὲ πιστεύσει». Ὁ Ἰάμβλιχος ἀπεκρίθη· «Ὁ δεῖνα εἶναι ὁ πατήρ μου, ὁ δεῖνα εἶναι ὁ πάππος μου, καὶ οἱ δεῖνα συγγενεῖς μου». Καὶ ὁ Ἀνθύπατος πρὸς αὐτόν· «Ξένα καὶ ἀνυπόστατα εἶναι τὰ ὀνόματα, τὰ ὁποῖα εἶπες, ἔξω δὲ καὶ τῶν λεγομένων κατὰ τὴν σημερινὴν συνήθειαν· ὅθεν δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ γίνῃς πιστευτός». Ὁ Ἰάμβλιχος εἶπεν· «Ἐὰν σὺ δὲν πιστεύῃς ἐμὲ λέγοντα τὴν ἀλήθειαν, ἐγὼ πλέον δὲν ἠξεύρω τί ἄλλο νὰ εἴπω». Ὁ Ἀνθύπατος ἀπεκρίθη· «Ἀσεβέστατε, τὸ νόμισμά σου μαρτυρεῖ ἐκ τῆς ἐπιγραφῆς του, ὅτι ἐτυπώθη πρὸ διακοσίων ἐτῶν καὶ ἐπέκεινα, κατὰ τοὺς χρόνους Δεκίου τοῦ βασιλέως, καὶ σὺ νεώτερος ὢν πειρᾶσαι νὰ μᾶς ἐξαπατήσῃς;».