Ἀναβὰς λοιπὸν οὗτος ἐφ’ ἵππου ἐπῆγεν ἵνα ποτίσῃ τὰ ζῷα, τὰ ὁποῖα ἀφοῦ ἐπότισεν, ἐπανῆλθεν εἰς τὸ Μετόχιον· εἰσελθὼν δὲ εἰς τὸν σταῦλον καὶ ἀφιππεύσας, ἐστηρίχθη ἐπί τινος φάτνης καὶ περιέμενε νὰ ἔλθῃ ὁ συντροφός του ὅπως τοῦ δώσῃ τὴν ράβδον του. Ἐπειδὴ δὲ παρερχομένης τῆς ὥρας ἐκεῖνος δὲν ἐφαίνετο νὰ ἔλθῃ, ὁ δὲ Ἀντώνιος ἐβιάζετο ὁ εὐλογημένος νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸν Ναὸν τῆς Θεοτόκου, ὅπου ἐτελεῖτο ἡ Θεία λειτουργία, τούτου ἕνεκα ὀργισθεὶς ἀφ’ ἑνός, λυπηθεὶς δὲ ἐξ ἄλλου, ἐφάνη ὅτι ἀπεκοιμήθη, καὶ ἐν τῷ ὕπνῳ ὑπὸ θείας δυνάμεως ἀφαρπασθεὶς ἀπὸ τῆς φάτνης, μονόπους ἐξῆλθε τῆς θύρας καὶ τῆς αὐλῆς τοῦ μετοχίου· ἐκεῖθεν δὲ ὑπὸ θείας πάλιν δυνάμεως κινηθεὶς εὑρέθη οὕτω ἐν τῷ Ναῷ τῆς Θεοτόκου, ὅπου ἐτελεῖτο ἡ Θεία λειτουργία. Ὅταν δὲ ὁ Ἱερεὺς ὕψωσε τὸ Κυριακὸν Σῶμα, καὶ οἱ παριστάμενοι ἐφώνησαν τὸ «Εἷς Ἅγιος, εἷς Κύριος», ἐξύπνησε μὲ τὴν φωνὴν ὁ Ἀντώνιος καὶ μεγαλοφώνως ἀνεβόησε· «Δόξα σοι ὁ Θεὸς ὁ ἐλεήσας με ἐν τῇ ὥρᾳ ταύτῃ διὰ πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου». Προσπεσὼν δὲ εἰς τὴν ἁγίαν Εἰκόνα της, προσεκύνει αὐτὴν χαρμοσύνως καὶ κατεφίλει, καταβρέχων τὸ ἔδαφος τοῦ Ναοῦ μὲ θερμὴν εὐχαριστίαν καὶ χαροποιὰ δάκρυα.
Ὅλοι λοιπὸν οἱ παρευρεθέντες ἐκεῖ Χριστιανοί, βλέποντες τὸ παράδοξον, ἐδόξαζον καὶ αὐτοὶ τὸν Θεὸν καὶ ἐμεγάλυνον τὴν τούτου Μητέρα. Ἀκούσαντες δὲ τοῦτο καὶ οἱ ἐν τῷ Μοναστηρίῳ τῶν Γαλακρηνῶν, καὶ νομίσαντες αὐτὸ ψευδές, ἐπῆγαν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, ἔνθα βλέποντες ὑγιᾶ τὸν Ἀντώνιον, ἐδόξαζον καὶ αὐτοὶ τὸν Θεόν. Διὰ τὸ ὅτι ὅμως καὶ μετὰ τὴν ἰατρείαν ὁ ρηθεὶς Ἀντώνιος δὲν ἠδύνατο νὰ πατῇ στερεῶς τὸν ἰατρευθέντα πόδα του, ὡς ἐπάτει τὸν ἄλλον, δὲν πρέπει τις νὰ θαυμάζῃ, διότι ἐποίησε τοῦτο ἡ Θεοτόκος διά τινα οἰκονομίαν συμφέρουσαν εἰς τὸν Ἀντώνιον, τὴν ὁποίαν ἐγνώριζεν ὁ τὰ κρυπτὰ εἰδὼς Κύριος, καὶ ὄχι διότι δὲν εἶχεν αὕτη τὴν δύναμιν, ἄπαγε τῆς βλασφημίας! ἐπειδὴ ἡ δυνηθεῖσα τὸ πολὺ ἠδύνατο νὰ πράξῃ καὶ τὸ ὀλίγον. Ἀναγινώσκομεν δὲ ἐπὶ τοῦ ἀντικειμένου, ὅτι καὶ Ἰωάννης ὁ τῶν Ἱεροσολύμων Ἐπίσκοπος τυφλωθεὶς καὶ προσπίπτων εἰς τὸν μακάριον Ἐπιφάνιον Ἀρχιεπίσκοπον Κύπρου, ἵνα τῷ ἀνοίξῃ ἀμφοτέρους τοὺς ὀφθαλμούς, ἤκουσε παρ’ αὐτοῦ ταῦτα· «Ὁ τυφλώσας τοὺς δύο ὀφθαλμοὺς (ἤτοι ὁ Θεὸς) τὸν ἕνα ἤνοιξε, λοιπὸν ἀρκεῖ σοι». Ὅθεν ἀφῆκεν αὐτὸν δι’ οἰκονομίαν καὶ διὰ τὸ συμφέρον του μονόφθαλμον.