Ἐκεῖ λοιπὸν ὅπου ὁ Χριστοφόρος ὤργωνε τὸν ἀγρόν του μὲ ζεῦγος βοῶν, ἐφάνη ἡ Παναγία εἰς αὐτὸν μὲ λαμπροτάτην φωτοχυσίαν, καὶ τὸν διέταξε λέγουσα· «Τέκνον, Χριστοφόρε, σήκω το ταχύτερον καὶ στάσου εἰς τοὺς πόδας σου», (διότι ἦτο πεσμένος εἰς τὴν γῆν καὶ περίτρομος, καθὸ πληγωθεὶς τὰς ὄψεις ἀπὸ τὴν ὑπερβολικὴν ἐκείνην λαμπρότητα, ἡ ὁποία τὸν περιήστραψεν)· λαμβάνουσα δὲ αὐτὸν ἡ Θεοτόκος ἀπὸ τὴν χεῖρα, τὸν ἐσήκωσε καὶ τὸν παρεθάρρυνε διὰ τὸν φόβον τὸν ὁποῖον ἔλαβε καὶ τὸν ἐνεδυνάμωσε μὲ τὴν ἐπαφὴν τῆς χειρός της λέγουσα εἰς αὐτόν· «Κατάλαβε ταῦτα ὅπου σοῦ λέγω, Χριστοφόρε, καὶ βάλε τα μέσα εἰς τὴν καρδίαν σου καὶ γνώρισε ποία εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία ταύτην τὴν στιγμὴν σοῦ λαλεῖ· σὺ ἐξ ἅπαντος Χριστιανὸς εἶσαι καὶ ὁμολογεῖς τὸν Χριστὸν καὶ τὴν Μητέρα του». Λέγει ὁ Χριστοφόρος· «Μάλιστα, Δέσποινά μου, ὁμολογῶ καὶ προσκυνῶ τὸν Χριστὸν καὶ Σὲ τὴν Κυρίαν Θεοτόκον». Ἐκείνη δὲ πάλιν τοῦ λέγει· «Ἤξευρε, ὅτι εἶσαι ἀφιερωμένος εἰς ἐμὲ ἐκ κοιλίας μητρός σου, καθὼς καὶ τὸ ὄνομά σου τὸ μαρτυρεῖ· διότι Χριστοφόρος ὀνομάζεσαι ὡς φορῶν τὸν Χριστόν· τοῦτο δὲ τὸ ἴδιον θέλει φανερώσει καὶ ὁ ἕκτος δάκτυλος τῆς χειρός σου, ὅτι εἶσαι δηλαδὴ ἀφιέρωμα εἰς ἐμέ· θέλω λοιπὸν νὰ ἀφήσῃς τὴν γεωργικὴν ζωὴν καὶ νὰ γίνῃς ἰδικός μου, καὶ πηγαίνων εἰς τὸ ὄρος Μελᾶ νὰ ἀνακαινίσῃς τὸν ἰδικόν μου ἐκεῖ βασιλικὸν οἶκον· ὅθεν ἀφοῦ ἀφήσῃς εἰς τὸν ἀγρὸν τοὺς βοῦς καὶ τὸ ἄροτρον, μὴ στραφῇς εἰς τοὺς ἰδικούς σου, ἀλλὰ πήγαινε τὸ ταχύτερον εἰς τὴν Τραπεζοῦντα, καὶ παρουσιάσθητι εἰς τὸν ἐκεῖ Ἐπίσκοπον καὶ διηγήθητι εἰς αὐτὸν ὅλα, ὅσα σὲ ἐπρόσταξα, εἰπέ του δὲ νὰ σὲ χειροτονήσῃ Ἱερέα».

Ὁ Χριστοφόρος, ἀφοῦ ἤκουσε ταῦτα τὰ παράδοξα, μετὰ βίας ἀνοίγων τὸ στόμα του (διότι ἠπόρει καὶ δι’ ἄλλα πολλά, καὶ μάλιστα διότι ἦτο ἀγράμματος) ἀποκρίνεται εἰς τὴν Θεοτόκον· «Καὶ πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ γίνῃ τοῦτο, Δέσποινά μου, ἐπειδὴ ἐγὼ κοντὰ εἰς τὴν ἀναξιότητά μου εἶμαι ἀκόμη καὶ παντελῶς ἀγράμματος;». Καὶ ἡ Δέσποινα τοῦ λέγει· «Ἔσο εὐπειθὴς καὶ μὴ ἐναντιολόγος εἰς τὸ ἰδικόν μου θέλημα, ἀλλ’ ὅ,τι σὲ προστάζω κάμε, καὶ διὰ τὰ γράμματα, ὅπου δὲν ἠξεύρεις, ἐγὼ φροντίζω». Εὐθὺς δὲ μετὰ τὸν λόγον ἔγινεν ἄφαντος. Ὁ δὲ Χριστοφόρος πρῶτον μὲν ἐσυλλογίζετο τί εἶναι ταῦτα, ἔπειτα, αἰσθανόμενος ὅτι ἐθερμαίνετο ἡ καρδία του εἰς ἐκεῖνα ὅπου ἐπροστάχθη, κατῆλθεν εἰς τὴν ὁδόν, καὶ ὅσον ἠδύνατο τάχιστα περιεπάτει τρέχων, χωρὶς νὰ στραφῇ νὰ ἴδῃ ὀπίσω, ἀφήνων ἐκεῖ καὶ βοῦς καὶ ἄροτρον, τὸ δὲ βράδυ ἐκοιμήθη εἰς τὸν δρόμον·