Ἐπειδὴ δὲ ὁ ἄνωθεν τῆς θύρας τόπος ἦτο κοῖλος, κατεσκευασμένος μὲ θόλον ἐν σχήματι κυλίνδρου, ἤναψε μὲν ὁ Ἐπίσκοπος ἔμπροσθεν τῆς ἁγίας Εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ λύχνον, ἔβαλε δὲ ἔμπροσθεν αὐτοῦ κεραμίδα, καὶ κτίσας τὸν τόπον ἔξωθεν μὲ πλίνθους καὶ χρίσας μὲ ἄσβεστον, ἔκλεισε τὸ ἔνδοθεν μέρος, καὶ ἐξίσωσε τὸ τεῖχος εἰς ὁμαλὴν ἐπιφάνειαν· οὕτω δὲ μὴ φαινομένης πλέον τῆς Εἰκόνος τοῦ Κυρίου, ἀπετράπη ὁ δυσσεβὴς τοῦ σκοποῦ του καὶ δὲν ἐκρήμνισεν αὐτήν.
Ἔκτοτε παρῆλθε τοσοῦτος χρόνος, ὥστε δὲν ἐνεθυμεῖτό τις πλέον ποῦ ἦτο κεκρυμμένη ἡ ἁγία Εἰκών. Ὅταν δὲ ὁ βασιλεὺς τῶν Περσῶν Χοσρόης, ἐπὶ Ἡρακλείου βασιλέως Ρωμαίων, ἐν ἔτει ἀπὸ Χριστοῦ χιε’ (615), ἐπολέμει τὰς πόλεις τῆς Ἀσίας, ἔφθασε μέχρις Ἐδέσσης· κατ’ αὐτῆς δὲ πάντα λίθον κινήσας, ἔρριψεν εἰς φόβον καὶ ἀγωνίαν τοὺς κατοίκους, οἱ ὁποῖοι προσφυγόντες εἰς τὸν Θεόν, καὶ παρακαλέσαντες αὐτὸν μετὰ θερμῶν δακρύων καὶ συντριβῆς καρδίας εὗρον ἐν ἀκαρεὶ σωτηρίαν οὕτω πως.
Νύκτα τινὰ φαίνεται εἰς τὸν Ἐπίσκοπον, Εὐλάβιον ὀνομαζόμενον, γυνή τις ἐνδοξοτάτη, ἡ ὁποία εἶπεν εἰς αὐτόν, ὅτι πολὺ καλῶς θελει πράξει, ἐὰν λάβῃ τὴν ἐπὶ τῆς θύρας τῆς πόλεως κεκρυμμένην ἀχειροποίητον Εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, δείξασα καὶ τὸν τόπον διὰ τῆς χειρός της. Ὁ δὲ Ἐπίσκοπος, ἐλθὼν ἐπὶ τόπου καὶ σκάψας, ὦ τοῦ θαύματος! εὗρε τὴν μὲν θείαν Εἰκόνα τοῦ Κυρίου σώαν καὶ ἀδιάφθορον, τὸν δὲ λύχνον ἀνημμένον μετὰ πεντακόσια καὶ ἐπέκεινα ἔτη· ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν κέραμον τὴν ὁποίαν ὁ τότε Ἐπίσκοπος ἔβαλεν ἔμπροσθεν τοῦ ἁγίου Μανδηλίου εὗρεν ἐκτετυπωμένην ἄλλην Εἰκόνα τοῦ Κυρίου, ἀπαράλλακτον μὲ τὴν ἐν τῷ ἁγίῳ Μανδηλίῳ. Ἀμφότερα δὲ ταῦτα τὰ θεῖα ἐκτυπώματα καὶ τὰς Εἰκόνας τοῦ Κυρίου βλέποντες οἱ τῆς Ἐδέσσης πολῖται ἐνεπλήσθησαν ἅπαντες πνευματικῆς εὐφροσύνης καὶ ἀγαλλιάσεως. Λαβὼν λοιπὸν ὁ Ἐπίσκοπος τὴν ἁγίαν Εἰκόνα τοῦ Κυρίοι καὶ λιτανείαν ποιήσας, ἐπῆγεν εἰς τὸ μέρος τῆς πόλεως, ὅπου ἔξωθεν ἔσκαπτον οἱ Πέρσαι· τοῦθ’ ὅπερ ἐννόησαν ἐκ τοῦ ἤχου τῶν χαλκῶν ὀργάνων. Ὅταν δὲ ἐπλησίασεν ἐκεῖ ὁ Ἐπίσκοπος, ἔρριψεν ἔλαιον ἐκ τοῦ λύχνου εἰς τὴν ἡτοιμασμένην ὑπὸ τῶν Ἐδεσσηνῶν πυράν, καὶ παρευθὺς ἡ φλὸξ ἀνάψασα ἐξηφάνισεν ὅλους τοὺς Πέρσας· ἀλλὰ καὶ εἰς τὸ πῦρ, τὸ ὁποῖον ἀνάψαντες ἔξω τῆς Ἐδέσσης οἱ Πέρσαι ἔτρεφον μὲ ἄπειρα ξύλα ἀποκοπέντα ἀπὸ τῶν ἐκεῖ πλησίον δένδρων, ἅμα ἐπλησίασεν ὁ Ἐπίσκοπος μετὰ τῆς θείας Εἰκόνος, εὐθὺς ἠγέρθη σφοδρὸς ἄνεμος, καὶ στρέψας τὴν φλόγα κατὰ τῶν Περσῶν, ἐδίωκε τούτους καὶ κατέκαιεν. Ὅθεν ταῦτα παθόντες οἱ Πέρσαι, ἀνεχώρησαν ἄπρακτοι.