Ταῦτα πάντα τὰ φρικτὰ μαρτύρια τῶν δημίων, ὡς ἀναρίθμητα, παρατρέχω πρὸς ὥραν, Χριστιανοί, διότι ὁ Μεγαλομάρτυς Γεώργιος, ἀκούων τὸν Χριστὸν εἰς τὸ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον, λέγοντα· «Μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεινόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι» (Ματθ. ι’ 28) ἠνδρίζετο γενναίως εἰς τοιαύτην φοβερὰν ἀθλοθεσίαν.
Ἓν μόνον θεωρῶ μέγα καὶ ἐξαίσιον μαρτύριον καὶ τοῦτο διηγοῦμαι μὲ θάμβος καὶ ἀπορίαν. Τὸ νὰ ἁρπάσῃ τὸ θανατηφόρον δηλητήριον μὲ πᾶσαν εὐχαρίστησιν, μὲ πᾶσαν ἀφοβίαν, ἀπὸ τὰς χεῖρας ἑνὸς μάγου καὶ μὲ τόσην γενναιότητα νὰ κρατῇ τὸ ποτήριον πλῆρες, κιτρινισμένον, δηλητηριῶδες, καὶ νὰ ἀνοίγῃ τὸ στόμα του διὰ νὰ φέρῃ τὸν θάνατον εἰς τὴν καρδίαν του! Στάσου, στάσου, Γεώργιε, τί κάμνεις; Αὐτός, ὅστις σοῦ προσφέρει τὸ δηλητήριον, εἶναι ὑπηρέτης καὶ δοῦλος τοῦ διαβόλου καὶ τῶν εἰδώλων. Δέχεσαι σὺ λοιπὸν νὰ πίῃς τὸ θανατηφόρον τοῦτο φάρμακον; Ναί, λέγει ὁ στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ, ἐγώ, διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μου, πίνω τοῦτο τὸ δηλητήριον, διότι καὶ ὁ Χριστός μου, διὰ τὴν ἰδικήν μου ἀγάπην, ἔπιεν ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ τὴν χολὴν καὶ τὸ ὄξος. Ἔπιε λοιπὸν ὁ Ἅγιος τὸ φάρμακον καὶ ἔμεινεν ἀβλαβὴς μὲ τὴν χάριν τοῦ Χριστοῦ, ἐξέστησαν δὲ οἱ ὁρῶντες.
Ἐφόνευσεν ὁ Σαμψὼν παραδόξως τὸν φοβερὸν λέοντα καὶ ἔλαβεν ἀπὸ τὸ στόμα του μέλι, το ὁποῖον παρήγαγον αἱ μέλισσαι καὶ ἔφαγε, καθὼς μᾶς διηγεῖται ἡ Ἱερὰ Βίβλος τῶν Κριτῶν καὶ ἄφησεν ἐκθάμβους τοὺς ἀλλοφύλους τὸ τοιοῦτον γεγονός. Λέγει δηλαδὴ ἡ Γραφή· «Καὶ ἥλατο ἐπ’ αὐτὸν Πνεῦμα Κυρίου καὶ συνέτριψεν αὐτὸν ὡσεὶ συντρίψει ἔριφον αἰγῶν· καὶ οὐδὲν ἦν ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ… Καὶ ἰδοὺ συναγωγὴ μελισσῶν ἐν τῷ στόματι τοῦ λέοντος καὶ μέλι· καὶ ἐξεῖλεν αὐτὸ εἰς χεῖρας αὐτοῦ, καὶ ἐπορεύετο πορευόμενος καὶ ἐσθίων» (Κριταὶ ιδ’ 6-9). Καὶ ὀλίγον κατωτέρω συνεχίζει· «Τὶ βρωτὸν ἐξῆλθεν ἐκ βιβρώσκοντος καὶ ἀπὸ ἰσχυροῦ γλυκύ;» (αὐτόθι 14). Ὄντως καλῶς λίαν ὁ θεῖος Προφητάναξ βοᾷ· «Θέλημα τῶν φοβουμένων αὐτὸν ποιήσει» (Ψαλμ. ρμδ’ 19). Παράδοξον πρᾶγμα καὶ φοβερὸν νὰ θανατώσῃ ὁ Σαμψὼν τόσον μέγα θηρίον μὲ τὰς χεῖρας του καὶ νὰ φάγῃ μέλι γλυκὺ ἀπὸ τὸ στόμα του! Ὄντως καλῶς ὁ Προφήτης Μαλαχίας εἰς τὸ τέταρτον κεφάλαιον λέγει· «Ἀνατελεῖ ὑμῖν τοῖς φοβουμένοις τὸ ὄνομά μου ἥλιος δικαιοσύνης, καὶ ἴασις ἐν ταῖς πτέρυξιν αὐτοῦ» (Μαλ. δ’ 2). Πόσα παράδοξα καὶ θαυμαστὰ δύναται, ἀκροαταί, νὰ κατορθώσῃ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ. Χωρὶς νὰ μεταχειρισθῇ ξύλον ἢ μάχαιραν νὰ διασπάσῃ τὸν λέοντα ὡς ἔριφον! Φόβος Κυρίου, Πνεῦμα Κυρίου τὸ κατορθῶσαν τὸ τοιοῦτον παράδοξον θαῦμα εἰς τὸν Σαμψών.