ΟΣΟΝ ἀγαπᾷ ὅσον ἀγωνίζεται ὁ ἄνθρωπος διὰ νὰ φέρῃ εἰς πέρας ἔργον τὸ ὁποῖον ἐργάζεται ὑπὲρ τὴν δύναμίν του, τοσοῦτον φθάνει προώρως καὶ ἀνελπίστως εἰς τὸ ἴδιον αὐτοῦ τέλος, καταβυθιζόμενος παραδόξως εἰς βαθύτατον λάκκον, εἰς ἀπύθμενον κρημνὸν ἢ εἰς μεγάλον καὶ φοβερώτατον πνιγμὸν ἐν βαθυτάτῃ θαλάσσῃ. Ἠγωνίσθη ἀγῶνα μεγάλον, ἐτεχνεύθη μὲ ἀδύνατον καὶ νενοθευμένην σοφίαν ὁ Δαίδαλος, ὁ πατὴρ τοῦ Ἰκάρου, ὅταν ἐφρόντιζε νὰ φύγῃ μὲ πανουργίαν ἀπὸ τὸν βασιλέα τῆς Κρήτης Μίνωα καὶ νὰ κάμῃ νὰ πετάξῃ ὁ υἱός του Ἴκαρος ὡς ὄρνεον εἰς τὸν ἀέρα, μὲ τὰ κήρινα πτερὰ τὰ ὁποῖα τοῦ ἔπλασε, πρᾶγμα ἀδύνατον καὶ ὑπὲρ τὴν φύσιν. Ἀλλ’ ἀνίσχυρος ἡ μηχανὴ τοῦ πατρὸς ἐκρήμνισε καὶ ἐθανάτωσε τὸν παῖδα. Διότι ἐνῷ ἐπέτα ὁ Ἵκαρος, διελύθησαν ἀπὸ τὴν θέρμην τοῦ ἡλίου αἱ πτέρυγες αὐτοῦ, ἐπειδὴ ἦσαν πλασμέναι ἀπὸ κηρὸν καὶ κρημνισθεὶς ἀπὸ τοῦ ὕψους ἐπνίγη ἐντὸς τῶν ὑδάτων τῆς θαλάσσης. «Ἐξ Ἰκάρου τοῦ Δαιδάλου παιδός, Ἰκάριον πέλαγος μέχρι τῆς σήμερον λέγεται». Ἂν λοιπὸν ὅσοι μετέρχονται τέχνας ὑπὲρ τὴν δύναμιν αὐτῶν, βυθίζονται εἰς βαθύτατον κρημνόν, τί ἤθελον πάθει ἐγὼ ὁ μικρὸς καὶ ἐλάχιστος, ὅστις ἤρχισα σήμερον νὰ πλέξω ἐγκώμια πολὺ ἰσχυρότερα ἀπὸ τὴν ἰδικήν μου δύναμιν; Ἂν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς μοῦ λέγει σήμερον εἰς τὸ θεῖον Αὐτοῦ Εὐαγγέλιον, ὅτι «Οὐκ ἔστι δοῦλος μείζων τοῦ Κυρίου αὐτοῦ, οὐδὲ Ἀπόστολος μείζων τοῦ πέμψαντος αὐτόν» (Ἰωάν. ιγ’ 16), πῶς ἤθελον ἀνοίξει τὴν ἄναρθρον καὶ ἀπαίδευτον γλῶσσαν μου, σήμερον, ὅτε ἐκλήθην ἐγὼ ὁ μικρὸς δοῦλος ἀπὸ τὸν πέμψαντά με διδάσκαλον διὰ νὰ πλέξω ἐγκώμια καὶ ἐπαίνους πρὸς σὲ τὸν Τροπαιοφόρον καὶ θαυματουργὸν Γεώγιον;

Βεβαίως ὁμολογῶν τὸν ἑαυτόν μου ἀνίσχυρον καὶ ἀπαίδευτον, διὰ τὸ ἄωρον τῆς ἡλικίας μου, φοβοῦμαι μὴ καταποντισθῶ εἰς τὸ σκότος τῆς ἀφωνίας, ἂν δὲν ἐλπίσω μὲ ὅλην μου τὴν ψυχὴν καὶ ὅλην μου τὴν καρδίαν εἰς τὴν πρεσβείαν καὶ τὴν ταχυτάτην σου βοήθειαν. Μεγαλομάρτυς καὶ Τροπαιοφόρε Γεώργιε. Διὰ τοῦτο λοιπόν, ἐμπιστευόμενος εἰς τὴν ἀκαταμάχητον δύναμιν τῆς ἀνυπερβλήτου σου ἀνδρείας, προσέρχομαι μὲ τὴν καλὴν ἐλπίδα, ὅτι θὰ ἐξαποστείλῃς τὴν φωτιστικὴν καὶ λαμπροτάτην ἀκτῖνα τῶν χαρίτων σου, ἵνα ἀποδιώξῃ τὸ σκότος τῆς ἀμαθείας μου καὶ φωτίσῃ τὴν ψυχήν μου, εἰς τὸ νὰ ἀποδείξω κατὰ τὴν φαιδράν σου ταύτην πανήγυριν εἰς τοὺς φιλεόρτους ἀκροατάς μου,